Teheran,… de plant

“De Plant”

We kochten de plant voor in de woonkamer.
Zo eentje met grote groene levendige bladeren, die doen alsof alles goedkomt.
De vrouw bij het tuincentrum glimlachte, alsof dit de belangrijkste beslissing van deze dag was.
En dat was het ook. Toen nog wel.

Thuis deden we de gordijnen half dicht.
Niet voor de zon, maar omdat het te veel binnen liet.
Te veel van de buitenwereld, waar alles steeds harder begon te klinken.
De boodschappen waren binnen.
Het eten kon gekookt.
We deden alsof alles doorging. Omdat het ook doorging. Tot het niet meer ging.

De tv stond aan.
Een man  zei met trillende lippen:
“Blijf kalm. Maar wees voorbereid.”
En toen: Heftige beelden.
Rook. Lichamen. Paniek.
Dodelijk nieuws, gebracht met een neutrale stem.
Alsof het, het weerbericht was.

Wij moesten gaan.
Maar we konden niet weg.
Er was geen brandstof meer.
De wegen zaten vast met mensen, die wel waren vertrokken.
Of dachten, dat ze konden vertrekken.
Sommigen waren lopend gegaan, met tassen en kinderen en een hond die niet meer verder wilde lopen.
Anderen zaten stil in hun auto’s, terwijl de lucht al begon te gloeien in de verte.

Wij zaten op de twaalfde verdieping.
Onze flat trilde licht, maar nog van binnenuit. Van angst.
Ze zouden zo gaan bombarderen.
Dat hadden ze gezegd.
Niet hier, misschien hier, waarschijnlijk hier.
Wat moesten we doen?

De plant in de woonkamer stond rechtop.
Alsof hij niets hoorde.
Alsof hij nog geloofde dat licht en water genoeg zouden zijn.

Oma zat daar. In haar stoel.
Met haar zachte ademhaling en haar trui die ze gisteren nog zelf had opgevouwen.
Ze wist van niets.
De kat mauwde en gaf kopjes.
Ook zij wist van niets.

En wij?

Wij wisten alles.
Wij wisten dat we nergens heen konden.
Dat de flat geen schuilkelder had.
Dat de lift al niet meer werkte.
Dat we ons niet konden verstoppen voor het geluid en nog erger dat zou komen.

Ik keek naar de plant.
En dacht aan hoe we hem uitkozen.
Hoe belangrijk hij toen leek.
Groen, fris, levend.
Hij hoorde thuis in een toekomst.
Maar de toekomst was gestopt.

En toch… stond hij daar nog.
Met zijn bladeren omhoog,
alsof hij nog iets opving dat wij niet meer voelden.

Misschien…
is dat alles wat er nog is.
Blijven staan.
Met wat je hebt.
Zolang het kan.