Hoe de boerin Geertien vreemdging met de haan (Polderverhalen)
Hoe de boerin Geertien vreemdging met de haan
Op een ochtend ging boerin Geertien het kippenhok in om eieren te rapen en een beetje te kletsen met haar dames. Maar daar, parmantig op de stok, zat een pracht van een haan die ze nog nooit eerder had gezien.
Een prachtig dier: zijn veren glansden als regenbogen in de ochtendzon, zijn kam stond fier als een vaandel, en hij had een blik in zijn ogen waar Geertien eventjes van moest blozen.
“Jij bent geen gewone haan,” fluisterde ze. De haan kraaide alsof hij dat bevestigde.
Wat niemand wist, was dat de haan in werkelijkheid een betoverde prins was. Veranderd door een jaloerse tovenares nadat hij op een koninklijk bal net iets te veel aandacht had gegeven aan de verkeerde hertogin. De spreuk kon alleen verbroken worden door een kus van een ware boerin, met klompen en al.
Geertien voelde zich vreemd aangetrokken tot het dier. Het begon onschuldig: een extra schepje graan, een beetje gekir in de ochtend. Maar al snel liep de haan als een trouwe metgezel achter haar aan over het erf. Een me and my shadow. Hij wachtte buiten als ze ging melken, liep mee als ze het veld inspecteerde, en sliep op de vensterbank van haar slaapkamer.
Op een dag, toen de regen zachtjes kletterde op het golfplaten dak, en de haan sip naar binnen tuurde, kon Geertien zich niet meer bedwingen. Ze tilde hem op, keek hem diep in de ogen en gaf hem een kus op zijn glanzende snavel.
Er klonk een donderend gekakel, een flits, en ineens stond er — in plaats van een haan — een knappe prins in haar armen. Hij droeg niets dan een pluizige mantel van kippenveren en keek haar aan met een blik vol dankbaarheid… en verlangen.
Wat er toen precies gebeurde laat zich raden, maar laten we zeggen dat het hooi op zolder goed van pas kwam.
De prins bleef een week. Ze dansten, lachten, en maakten boerenomelet van échte vrije-uitloopeieren. Maar op een ochtend stond hij klaar met zijn mantel, bedankte haar voor haar moed en liefde, en zei dat zijn volk hem nodig had.
“Vergeet me niet,” fluisterde hij.
“Hoe zou ik ooit?” zei Geertien.
En hij was weg, met een gouden veer op zijn hoed.
Negen maanden later kreeg Geertien een dochter. Een kind met heldere ogen, vurige krullen en een onverklaarbare neiging om in bomen te klimmen en te kraaien van plezier. Een echte kleine prinses wat niemand wist.
Alleen Geertien wist de waarheid. Maar dat was niet erg.
De kleine prinses werd geboren op een stormachtige nacht. De wind gierde over het land alsof hij het geheim wilde verklappen. Maar Geertien kneep haar lippen op elkaar als een stevige hooibaal en zei: “D’r is niks, niks aan de hand. Ze lijkt gewoon op d’r moeder.” Berend haar man wist nergens van, die was niet zo snugger die kon je alles wijs maken nml.
En zo groeide het meisje op, tussen de kippen en de rode rozen, met een ongewoon talent: Ze sprak vloeiend Kippisch.
Iedere ochtend hoorde je haar babbelen met de hennen. En elke keer als de haan kraaide — waar hij ook was — keek ze even op, alsof ze iets herkende. Een echo. Een lied. Een oude betovering.
En zo bleef het geheim bewaard. De prins was allang weer terug in zijn eigen rijk, maar soms — op zondagochtend, als de mist dik over de velden hing — dan zag je een vreemde gedaante bij de schuur zitten. Kraaien deed hij niet meer. Maar zijn blik ging naar het raam, waar het meisje zat te tekenen met een veer.
Ze tekende een haan. Met gouden poten.
