Hermelien de Zuigkoningin

Hermelien de Zuigkoningin

Ooit was ze legendarisch.
Hermelien — dat meisje met haar vurige schouderlange krullen, sproeten als sterrenstof, felgroene ogen en een mond die jongenshoofden in de war bracht.
Als zij je aankeek, wist je niet meer of je biologie had of gewoon bezweek.

Ze was niet zomaar populair.
Ze zoende zich de schooltop binnen.

Met ieder had ze wel eens gestoeid, en dan bedoelen we dat onschuldige maar onuitwisbare middelbare schoolgeknoei: achter het fietsenhok, bij de conciërgekast, in het magazijn van de gymzaal waar het altijd naar ballen rook.
En daarna — de trofeeën.
Geen lintjes of bekers, nee, zuigzoenen, zo fier als tattoos op een soldaat.
De nek van Hermelien was een soort prijzenkast geworden.
En niemand vond dat vreemd.
Integendeel.
“Als zóveel jongens haar willen, moet zij wel de jackpot zijn,” zeiden de anderen.
En zo bleef ze regeren: de zuigkoningin van klas H4B.

Fast forward twintig jaar later.
De schoolreünie.
Iedereen zenuwachtig, niet om oude leraren te zien, maar… komt ze?
Zou Hermelien, de legende, de mythe, de mond-met-magneet, zich vertonen?

En ja hoor.
Ze kwam.
In een prachtige jurk met blote schouders — klassiek Hermelien — en haar rode krullen opgestoken tot een quasi-nonchalant kunstwerk.
Ze was ouder, ja.
Gescheiden ook.
En moeder geworden op haar achttiende, naar verluidt nog vóór het eindexamenfeest voorbij was.
Maar ze lachte. Hard. Te hard.
Zo’n waterval van nepvreugde, als een champagnefontein waar de bubbels uit gehaald zijn.
Naast haar: Mourat.
Bodybuilder-type. Sportschoolhouder.
Kreeg al klamme handen als iemand met haar sprak.
Zijn blik? Een mix van bezitterige liefde en: ik heb me hier vast weer in gestort, hè?

En Hermelien?
Haar hals zat vol zuigzoenen.
Als een nostalgisch kunstproject uit haar gloriedagen.
Alleen… dit keer lachte niemand bewonderend.
Er werd gegniffeld.
Besmuikt.
Een enkeling fluisterde:
“Goh… ze probeert het nog steeds.”
Een ander:
“Zouden ze echt zijn? Of gewoon met lippenstift erop gezet, net als vroeger?”
En weer een ander:
“Ze wil blijkbaar nog steeds dat we denken dat er gevochten wordt om haar nek.”

Het was tragisch. En een tikkeltje aandoenlijk.
Hermelien, die dacht dat ze nog kon scoren zoals toen.
Maar tijden veranderen.
En zuigzoenen als statussymbool hadden ergens in 2006 hun pensioen al ingediend.

Toch…
Iemand zag haar even alleen zitten.
Ze staarde in een glaasje wijn.
De rode gloed van het drankje leek even op haar jeugd.
En toen fluisterde ze, meer tegen zichzelf dan wie dan ook:
“Vroeger likten ze hun vingers bij me af… nu niet eens hun herinneringen.”

En ergens, heel even, voelde iedereen iets van weemoed.
Want Hermelien was nooit echt slecht geweest.
Ze was gewoon…
Een meisje dat ooit dacht dat aandacht liefde was.
En zoende alsof haar leven er vanaf hing.