Een dagje vissen

Harry zat in het bootje en roeide als een bezetene.
Hij had uren zitten vissen op de grote vijver nabij zijn dorp, maar was in slaap gesukkeld.
Toen hij wakker werd, zag hij meteen hoe gevaarlijk zwart de lucht was geworden. Een flink onweer op komst dus, en hij bevond zich nog midden op de vijver.
Hij moest echt zo snel mogelijk aan de oever zien te komen.
Hij roeide maar en roeide maar. Hij zag de kant wel nabij komen, maar niet waar hij moest zijn.
Harry zou voorlopig maar schuilen in het riet, dat leek hem de enige en beste optie.
Het bootje voerde richting het riet en Harry trok zich daar wat dieper in weg, langs de rietstengels.
Afwachtend tot het noodweer zou losbarsten, werd een blikje bier geopend — die zat gelukkig nog in de koeltas.
Het was een hele warme dag geweest, maar dit was niet voorspeld.
De eerste grote druppels vielen al, en het was wel lekker verfrissend.
Het onweer spleet de hemel uiteen en Harry vond het niet bepaald prettig.
Zijn mobiel was ook ineens leeg — dat zul je net zien op dit soort belangrijke momenten, dat was vaak zo.

De bliksemflitsen lichtten de hemel op, en het ging echt flink tekeer. Ook stak er een flinke storm op.
En ondanks alles was Harry maar wat blij dat hij niet midden op de vijver was, maar in de rietkraag.
Hij hoopte maar dat hij niet geraakt zou worden door de bliksem!
Met trillende handen opende hij even later weer een blikje bier.
Daarvan zaten er nog vier in de tas.
De volgende donderslag deed zijn handen trillen van schrik, maar de zware plons naast hem gaf hem de schrik van zijn leven. Wat was dat?
Harry keek om zich heen, zijn haren rezen te berge toen hij háár zag.
Op een enorm pompeblad klom zij en zat zij daar plotseling voor zijn boot.
Een hele slanke, ranke, groenige, langharige, grote kikkervrouw.
Harry had het niet meer. Had ze nu een kroontje op haar kop—eh, hoofd?
Ze had zelfs borsten. Wel groene!

Gefascineerd keek Harry naar de kikkerkoningin.
Misschien zou hij van bil kunnen gaan met—hahaha—háár kikkerbil, bedacht hij zich plots nerveus.
De kikkerkoningin keek hem glimlachend aan.
Hm, dat zou je wel willen hè? Kwak, zei ze.
Kon ze gedachten lezen? dacht Harry geschokt.

Ja, dat kan ik, zei ze.
Haar stem was zwoel en krakerig.
Ze klom behendig in zijn bootje alsof ze een slangenmens was.
Ze rook wat naar zilt water en gemaaid gras.
Haar slanke achterpoot — of been, wat was het, dacht hij nog verward — voelde koud aan toen ze tegen zijn blote kuit aankwam.
Een rilling schoot door zijn lichaam.

Snel, heel snel, duwde ze Harry op zijn rug.
Ze was mega sterk.
Haar grote kikkermond hing boven zijn gezicht.
Haar tong schoot uit haar mond en likte over zijn wangen.
Het kietelde en Harry schoot in de lach.
Vakkundig kleedde ze Harry snel uit.
Daar lag hij, tussen het riet, in zijn nakie.
Het mocht gezegd, maar hij vond het best opwindend.
Zou ze overal zo koud zijn? vroeg hij zich af.
De kikkerkoningin kwaakte heel wat af en sprong al snel op Harry.
Hopsakee, dat ging flink van bil.
Het was wonderbaarlijk.
Een hele belevenis na een dagje vissen in de vijver. Zo zie je maar: de wonderen waren de wereld nog niet uit.
Harry genoot alsof hij een kind was dat een dagje Slagharen ging doen.
Een soort hoogtepunt, als je dan eindelijk eens mocht pony rijden aan het einde van de dag.
Het was me er wel eentje hoor.
Hops en hort en sik.

Na heel het gebeuren sprong ze zonder gedag te zeggen met een flinke kwáák in het water en zwom ze weg, na een laatste donderslag in de hemel.

Harry werd wakker.
Een waterig zonnetje kwam door. Had hij het nu gedroomd?
Harry klom overeind in zijn bootje. Was het echt gebeurd?
Maar toch — hij lag daar zonder kleding. In zijn nakie.
En dat groene slib over zijn buik… dat duidde toch wel op het gebeurde.
Harry trok zijn kleding snel aan en beloofde zichzelf dat hij binnenkort maar weer eens snel zou gaan vissen.