Er is een nieuwe rage losgebarsten in de wereld — een ontdekking zó klein, zó schattig, dat het hele internet in katzwijm ligt: MiniKittens™.
Niet groter dan een duimnagel. En net zo zacht als het wolkje waar je ’s nachts op hoopt te belanden.

Ze werden bij toeval ontdekt door een ietwat verstrooide professor die zijn genetisch onderzoek eigenlijk op muizen deed. Maar ergens ging er iets mis, of juist heel goed — want in plaats van een wollige langhaarmuis, werd er iets geboren… met snorharen en nageltjes.

Vanaf dat moment was niets meer hetzelfde.

-De voordelen waren eindeloos:

– Je hoefde nooit meer kattenbakvulling te kopen. Een theelepeltje zand in een mini-schelp, of leeg luciferdoosje volstond.
– Krabben aan de bank? Onmogelijk, die pootjes waren kleiner dan een doperwt.
– Je nam je kitten gewoon mee in een luciferdoosje. Of in een doorzichtig plastic bakje met lucht gaatjes!
– Kattenkwaad werd kattenlief.
– En midgetdierenartsen? Werden beroemdheden. Ze stonden op billboards, op TikTok, ze gaven mini-consulten op miniscooters.

Natuurlijk kwam er concurrentie.

Binnen een jaar waren er ook MiniDoggos, PocketPonies™ en zelfs Hamstertjes zo klein als rozijntjes. Elk meisje kon nu haar paardenmeisjedroom waarmaken… op het nachtkastje. In poppenhuizen woonden de kleine huisdiertjes.

Maar zoals altijd… was er een keerzijde.

Sommige MiniKittens werden per ongeluk ingeademd. Anderen verdwenen in een sok.
En toen iemand per ongeluk zijn MiniKater door de post had gestuurd in een ringdoosje (“Ik dacht dat het sieraden waren!”) ontstond er discussie:

“Hoe klein is té klein?”

Toch, de wereld werd een tikkeltje liever.
Want als je in de ochtend wakker werd, en daar zat ze,
je MiniKitten, met haar ogen als sterrenstof en haar miauw als een piep van hoop —
dan wist je het zeker:

De wereld is niet grootser geworden. Maar wel mooier.