Leven na dit Leven - BDESpiritueel
Niet in mijn naam
En zo maakte het Zieltje niet alleen afspraken over wie haar broer en zus zouden zijn, maar ook haar hartsvriendinnen en vrienden, echtgenoot, collega’s enzovoort. Toen kwam de moeilijkste rol om te verdelen. Eén iemand zou in haar toekomstige leven haar ‘vijand’ moeten spelen.
Omdat ze als levensles vertrouwen had gekozen, zou iemand dat vertrouwen flink moeten schaden om haar deze levensles goed te laten leren. Iedereen keek elkaar maar een beetje aan, maar niemand stond te trappelen om deze rol op zich te nemen. “Alsjeblieft,” zei het Zieltje, “dit is heel belangrijk voor mij.” Toen stond er een ziel op en zei: “Goed dan, het is omdat ik zoveel van je houd en het fijn voor je zou vinden dat jij je levensles zult leren. Ik zal deze rol wel op mij nemen. Maar ik wil je één ding vragen.
Wil je, als het moment daar is dat ik je pijn zal moeten doen, me heel diep in de ogen kijken en je herinneren wie ik werkelijk ben. Dat we dit hier zo samen hebben afgesproken?” “Natuurlijk,” antwoordde het Zieltje, “dat zal ik zeker doen!” “Het zal echt niet zo gemakkelijk zijn hoor,” kwam Bajiri tussenbeide.
“Vergeet niet dat je op het moment dat je naar de Aarde gaat de sluier van vergetelheid voor zult doen en dan kun jij je bijna niets meer herinneren van Thuis, tot het moment waarop je ervoor kiest dit wel te doen. Het zal je niet meevallen om je deze lieve ziel te herinneren als de dappere vriend die deze rol voor jou speelt, omdat hij zoveel van je houdt.” “En toch ga ik het proberen,” zei het Zieltje eigenwijs, waarop iedereen begon te juichen.
Deze tekst komt uit het boek “Het sprookje van de dood” geschreven door Marie Claire van der Bruggen.