De oude Griekse filosoof Plato schreef in zijn werken getiteld ‘Dialogues’ dat de Atlantiërs ‘zichzelf een ramp hebben aangedaan’. Maar zijn verhaal breekt af en onthult de geheimen van de tragedie niet.
Misschien kon de Amerikaanse helderziende Edgar Cayce, die in trance raakte en visioenen uit lang verdwenen werelden observeerde, het oplossen. Volgens hem “gebruikten de Atlantiërs kristallen voor wereldse en spirituele doeleinden.” In zijn onthullingen zag Cayce een grote zaal in de Tempel van Poseidon, genaamd de “Hall of Light”. Het belangrijkste kristal van Atlantis werd erop opgeslagen: Tuaoi, of ‘Vuursteen’.
Het had een cilindrische vorm, de bovenkant absorbeerde zonne-energie en verzamelde deze in het midden.
Het eerste kristal werd aan de Atlantiërs gepresenteerd door vertegenwoordigers van buitenaardse beschavingen, die waarschuwden dat er met zorg mee moet worden omgegaan, omdat het een verschrikkelijke vernietigende kracht bevat.
(Men zegt dat deze steen op de bodem ligt bij de Bermuda driekhoek en dat dit de reden is dat vliegtuigen en boten daar verdwijnen, God weet waarheen!)
Over het algemeen waren de kristallen krachtige accumulatoren van zonnestraling en sterrenlicht; ze accumuleerden de energie van de aarde, hun stralen brandden zelfs door krachtige muren heen. Het was dankzij dit dat de Atlantiërs paleizen en tempels bouwden en buitenzintuiglijke vermogens ontwikkelden. Casey’s uitspraken werden door wetenschappers met behoorlijk wat scepsis ontvangen.
Maar al snel werd de bevestiging van wat er werd gezegd ontdekt: Julius Caesar schreef in zijn ‘Notes on the Gallic War’ dat een zekere druïde priester hem vertelde over de voorouders van de Galliërs die vanaf het ‘Eiland van de Kristallen Torens’ naar Europa kwamen. Volgens de legende verrees hun glazen paleis midden in de zee, ergens in het midden van de Atlantische Oceaan. Schepen zeilden er voorbij, maar degenen die dichterbij probeerden te komen, stierven: een aantal onzichtbare krachten veroverden het schip en het verdween voor altijd.
De mythe bleef bestaan tot in de Middeleeuwen: in de Keltische sagen werd deze onverklaarbare kracht het ‘magische web’ genoemd. Een van de helden van de sagen wist te ontsnappen uit het House of Glass en naar huis terug te keren. Het leek hem dat hij slechts drie dagen in het paleis had doorgebracht, maar dat er dertig jaar waren verstreken in zijn thuisland! Er is een legende dat enkele van de overlevende Atlantiërs naar Tibet vluchtten. De volkeren van Tibet hebben een legende over gigantische piramides bewaard. bekroond met grote bergkristallen, die dienden als antennes voor het ontvangen van de levengevende energie van de Kosmos.
In 1970 ging Dr. Ray Brown op vakantie naar het eiland Bahrie, gelegen nabij de Bahama’s. De wetenschapper was een duikliefhebber. Op een dag ging hij duiken. Stel je zijn verbazing voor toen hij op grote diepte een goed bewaarde piramide ontdekte, uitgerust met onbekende technologie. Tussen de staven en houders bevond zich een kristal.
Toen Brown het probeerde mee te nemen, hoorde hij een waarschuwende stem in hem. En toch bracht hij het naar de oppervlakte. Vijf jaar lang heeft Ray Brown de vondst op alle mogelijke manieren beschermd. Maar in 1975 besloot hij het toch te laten zien op een congres van psychiaters in de VS. Psycholoog uit New York Elizabeth Bacon ontving, nadat ze naar het kristal had gekeken, plotseling een bericht van de steen dat hij toebehoorde… aan de Egyptische god van de dood Thoth!
Een paar jaar later werden op de bodem van de Sargassozee hoogenergetische kristallen van onbekende oorsprong ontdekt. Met hun straling dematerialiseerden ze mensen en schepen. Het is mogelijk dat er afwijkingen in het gebied van de Bermudadriehoek zijn ontstaan als gevolg van de invloed van dit energiecomplex. Edgar Cayce waarschuwde voor de gevaren van de scheepvaart in het Bermuda-gebied, omdat naar zijn mening de vernietigende energie van kristallen vandaag de dag nog steeds actief is. Daarom wordt daar de zogenaamde ‘paradox van tijd en ruimte’ waargenomen.
Het Amerikaanse weekblad “News” berichtte over een verbazingwekkend incident waarbij een Amerikaanse onderzeeër betrokken was die in een “driehoek” dreef op een diepte van 70 meter. De matrozen hoorden een vreemd geluid overboord en voelden een trilling die ongeveer een minuut duurde. En toen werd het hele team… onmiddellijk ouder. Maar het meest verrassende werd duidelijk toen hij boven water kwam: het bleek dat de onderzeeër zich in… de Indische Oceaan bevond, 480 kilometer van de oostkust van Afrika en 16.000 kilometer van Bermuda!
Het is heel goed mogelijk dat het vreemde fenomeen plaatsvond onder invloed van Atlantische energiekristallen, volgens Casey verborgen op de zeebodem ten oosten van het eiland Andros op een diepte van 1500 m. Een Amerikaans hydrologisch schip ontdekte een enorme piramide op de bodem van de zee. onderkant van de Bermudadriehoek – drie keer groter dan de beroemde piramide van Cheops! Te oordelen naar de echo’s die door het oppervlak worden gereflecteerd, zijn de randen gemaakt van een materiaal dat lijkt op glas of gepolijst keramiek. Verrassend genoeg bleken ze absoluut schoon en glad te zijn, wat helemaal niet typerend is voor een object op de oceaanbodem.
In 1995 verklaarden onderzoeker Mark Hammons van de Universiteit van Minnesota en zijn collega Geoffrey Keith dat de Atlantiërs… buitenaardse wezens waren die menselijke lichamen bewoonden! Voor communicatie en beweging gebruikten ze telepathie en levitatie, en beschikten ze ook over hoogontwikkelde technologieën gebaseerd op energiekristallen, waarvan de fragmenten nu op de bodem van de Bermudadriehoek rusten. Ze zenden nog steeds gevaarlijke stralen uit.
Blijkbaar worden ook de talrijke verdwijningen van schepen in dit gebied met hen in verband gebracht: levende objecten, dat wil zeggen mensen, lijken van hun lichaam te worden ‘bevrijd’ en bewegen zich naar de subtiele astrale wereld. Zwakkere stralen veranderen de psyche zo erg dat hallucinaties kunnen optreden.
In 1999 werd Shannon Bracey uit Nieuw-Zeeland deelnemer aan een van de onverklaarde incidenten en besloot hij alleen op een jacht de Stille Oceaan over te steken. Dit is wat ze tegen verslaggevers vertelde. – Toen ik Bermuda al naderde, gebeurde er iets vreselijks. Rond het middaguur, toen ik in de stuurhut was, werd het zeeoppervlak mistig. Het leek alsof ik gevangen zat in een mistband.
Al snel begon er een echte storm en de nevel werd zo dik dat het zicht nul werd. Toen… verschenen er geesten om mij heen! Het waren mensen in matrozenuniformen, sommige vrouwen met treurige gezichten en huilende kinderen. Ik begreep dat ze allemaal al een hele tijd dood waren, en dit gaf mij een huiveringwekkende afgrijzen. Plotseling zag ik mijn overleden echtgenoot: hij strekte zijn handen naar mij uit. Op dat moment verloor ik het bewustzijn.
Toen Shannon wakker werd, gaf de klok in de controlekamer middernacht aan. Het bleek dat de vrouw twaalf uur bewusteloos was! Al deze feiten geven aan dat het belangrijkste kristal van Atlantis in werkende staat bewaard is gebleven. Het ligt op grote diepte in het centrum van de Bermudadriehoek en heeft nog steeds een mysterieuze invloed.
