Een beschrijving van de dood

EEN ANDERE BESCHRIJVING van de dood:

S: Stel je voor dat je naakt, koud en bloedend door het donkere bos loopt vol met braamstruiken en wilde dieren en vreemde geluiden. Je weet dat achter elke struik een beest staat dat klaar staat om je aan te vallen en uit elkaar te scheuren. En dan loop je plotseling een open plek op waar gras groeit en vogels zingen, wolken in de lucht en een aangename, lachende beek die kronkelt op weg naar zijn bestemming. Stel je het verschil voor in deze scenario’s en je ziet mijn analogie die uitbeeldt wat jij leven en dood zou noemen.

D: Maar er zijn veel mensen op aarde die er bang voor zijn .

S: Veel mensen die in het bos zijn, zijn bang, dat klopt. Als ze eenmaal uit het bos zijn, is er geen angst meer. De angst is in het bos.

D: Dan is er toch niets om bang voor te zijn in de overgang?

S: Er zijn overgangen die wenselijker zijn dan andere. Ik zal hier geen blad voor de mond nemen. Maar een deur is gewoon een deur. Het maakt niet uit hoe vaak je hem opent, hij zal gewoon niet veranderen van een deur.

NOG EEN BESCHRIJVING :

S: Mensen zouden niet bang moeten zijn om te sterven. De dood is net zo min te vrezen als ademhalen. Sterven is net zo natuurlijk en pijnloos als … knipperen met je ogen. En zo is het ook ongeveer. Op een gegeven moment ben je in een bestaansvlak en knipper je met je ogen, om het zo maar te zeggen, en je bent in een ander bestaansvlak. Dat is ongeveer de fysieke sensatie die je hebt, en het is net zo pijnloos als dat. Alle pijn die je voelt in het proces is van fysieke schade, maar spiritueel is er geen pijn. Je herinneringen zijn intact en je voelt hetzelfde, alsof je leven doorgaat. Soms duurt het even voordat je merkt dat je niet langer verbonden bent met je fysieke lichaam, maar meestal merk je dat meteen omdat je percepties worden verruimd tot waar je het spirituele vlak kunt waarnemen zonder de sluier in de weg. Dit is de troebele spiegel, zoals sommigen het hebben vergeleken. Wat er gebeurt, is dat er eerst een periode van oriëntatie is. Je bent je nog steeds erg bewust van het fysieke vlak, maar je onderzoekt en absorbeert de sensaties van het bewustzijn op het spirituele vlak, totdat je eraan gewend bent dat je je echt op het spirituele vlak bevindt en je je er prettig bij voelt.

D: Kunt u mij vertellen of uw geest ook uw ziel omvat wanneer deze uw lichaam verlaat?

S: Je geest is je ziel. Het zielenconcept omvat die energie die je je geest zou noemen, je identiteit, je realiteit. Dat is inderdaad je ware zelf. Je kunt het je geest of je ziel noemen, afhankelijk van welke perceptie je kiest om te integreren in je realiteit.

D: We hebben veel gehoord over wat het “zilveren koord” wordt genoemd. Bestaat zoiets?

S: Dit is, zoals u het zou kunnen waarnemen, een levenslijn naar uw lichaam die heel echt is van aard. In energetische zin is dit het koord dat een levenslijn onderhoudt met uw energieën naar uw lichaam. Het is inderdaad een echt apparaat.

D: En op het moment van overlijden wordt de navelstreng dan doorgesneden?

S: Dat klopt.

D: Sommige mensen zijn bang voor buitenlichamelijke ervaringen, omdat ze bang zijn dat ze voortijdig van hun lichaam gescheiden worden .

S: Het is mogelijk om dit te doen. Echter, het is vrijwel zeker opzettelijk gedaan en niet per ongeluk.

D: Je bedoelt dat wanneer ze het lichaam verlaten, het zilveren koord hen met elkaar verbindt, zodat ze niet kunnen verdwalen, om het zo maar te zeggen?

S: Dat klopt. Er zou geen angst moeten zijn bij het ervaren van astrale reizen, want als het niet de bedoeling was, zou het nooit gebeuren.

D: Maar in veel gevallen is het niet gepland, maar spontaan .

S: Dat klopt. Het is “spontaan.”

D: Bestaat er gevaar dat iemand te lang buiten het lichaam blijft tijdens een van deze reizen?

S: Wij zien dat er geen gevaar is. Want als het individu niet zou terugkeren, zou dat zijn of haar eigen keuze zijn en niet omdat een kwaadaardige energie van achteren is gekomen en de navelstreng heeft doorgesneden.

D: Met andere woorden, ze konden niet verdwalen en de weg terug niet meer vinden?

S: Wij beschouwen dit niet als waar.

D: Dan zijn ze definitief verbonden met het lichaam tot aan de dood, en dan wordt de navelstreng doorgesneden? Het is als een navelstreng, zeg maar .

S: Dat is helemaal juist.

D: Als de dood zou optreden tijdens een buitenlichamelijke ervaring, waaraan zouden we dan zeggen dat het lichaam stierf? Zou het een hartaanval zijn?

S: Je vraagt ​​wat de fysieke symptomen zouden zijn. Sudden infant syndrome wordt hier vaak aan toegeschreven. Er zijn ook mensen die vanwege hun leeftijd ervoor kiezen om niet terug te keren, en die worden dan in hun slaap aangetroffen.

D: Is het een hartaanval?

S: Dat is niet het geval, want een hartaanval is een doodsoorzaak die wordt veroorzaakt door een echte lichamelijke kwaal, en dat is niet waar we het hier over hebben.Ze zouden in hun slaap sterven, en dat zou ‘door natuurlijke oorzaken’ worden genoemd.

D: Als er een autopsie zou worden uitgevoerd, zouden ze dan helemaal geen oorzaak vinden?

S: Dat klopt.

D: En wat met mensen die lijken te sterven aan spontane ontbranding? Dat is een onverklaard mysterie .

S: Dit komt door een onevenwicht van wat je “chemicaliën” zou noemen binnen het systeem. Het komt doordat het menselijk lichaam voedsel verbrandt, maar dan wel via een zeer gecontroleerd en zeer langzaam proces. Zo’n dood wordt veroorzaakt door de verbranding van lichaamsvloeistoffen. Dit komt vaak door erfelijke factoren die een onevenwicht veroorzaken in de chemische samenstelling van het lichaam. Bijvoorbeeld, teveel fosfor in het lichaamssysteem.

D: Komt dit door voeding?

S: Dat komt niet zozeer door de voeding, maar meer door de signalen die het lichaam krijgt om meer van deze chemicaliën aan te maken.

D: Is dit per ongeluk gebeurd of is het opzettelijk?

S: Dat zou moeilijk te beschrijven zijn, want alle ervaringen zijn uniek. Het kan een van beide zijn of allebei.

D: Wat met mensen die in groepen lijken te sterven? Er zijn veel gevallen zoals treinongelukken, bloedbaden, aardbevingen, waarbij meerdere mensen tegelijk sterven. Hebben ze er allemaal voor gekozen om op hetzelfde moment te gaan of hadden ze er iets over te zeggen?

S: Je bent je bewust van het concept van karma op individuele basis. Er is inderdaad ook wat ‘groeps’-karma wordt genoemd. Er zijn, door de eeuwen heen, gevallen geweest waarin zielen de neiging hadden om samen te groeperen om bepaalde taken uit te voeren, of om veranderingen te bewerkstelligen, of om het leven in een groep te ervaren, net zoals jij de neiging hebt om op individuele basis te ervaren. Deze ‘groepssterfgevallen’ zijn niets meer dan individuele zielen die op bepaalde punten in hun transitie samenkomen; dat wil zeggen, in hun leerervaring van het sterven. En zo bevinden ze zich op een kruispunt waarop het het meest gepast zou zijn voor hen om gelijktijdig te vertrekken.

D: Hebben ze hiermee ingestemd voordat ze het nieuwe leven binnengingen?

S: Dat klopt. Want het is in deze groepstransitie dat ze steun vinden. Er is een gedeelde ervaring, omdat ze niet alleen zijn in deze transitie. In veel gevallen hebben zeOmdat er sprake is van meervoudige geboorten en gedeelde levens, is het niet ongewoon om meervoudige of gedeelde sterfgevallen te vinden.

D: Was dit het geval bij de astronauten die omkwamen bij het ongeluk met het ruimteschip Challenger?

S: Dit was inderdaad een voorbeeld waarbij werd afgesproken dat de doodservaring gedeeld zou worden.

D: Maar er was zoveel leed voor de families en mensen in het hele land toen dit gebeurde. Als ze naar hun bestemming gingen, waarom kunnen wij er dan niet blij mee zijn?

S: Misschien is er sprake van kortzichtigheid bij het zien van deze gebeurtenissen. Je denkt alleen aan de individuen die zijn heengegaan. Dat is niet het geval. Er zijn veel andere elementen bij betrokken. In gevallen als deze was er een samenkomst van de overlevenden, een delen van de ervaring. Als je ziet dat iemand anders het verdriet deelt, is het veel gemakkelijker voor een individu om dit te ervaren, wetende dat er anderen zijn die hetzelfde doormaken. Dit was dus een groepservaring op veel niveaus.

Veel proefpersonen beschrijven de ervaring na het verlaten van het fysieke lichaam als een reis naar een helder, verblindend licht aan het einde van een tunnel of zoiets. Deze beschrijvingen zijn gedupliceerd in verslagen van NDES (bijna-doodervaringen). Een van mijn proefpersonen zei dat dit witte licht een intens energieveld was dat diende als de barrière tussen onze fysieke wereld en het spirituele rijk. Bij NDES zal de persoon het licht naderen, maar wordt teruggetrokken in zijn lichaam voordat hij het betreedt. Ze zijn daadwerkelijk in een bijna-doodsituatie geweest, maar ze hebben de overgang niet voltooid. Ze zijn niet ver genoeg gegaan. Wanneer mijn proefpersonen de doodservaring opnieuw hebben beleefd, passeren ze het witte licht, de barrière. Op dat punt is de energie zo intens dat het de “zilveren koord” verbreekt, de navelstreng die de geest aan het fysieke lichaam verbindt. Wanneer dit gebeurt, kan de geest niet terug door de barrière en opnieuw zijn lichaam betreden. De twee zijn voor altijd gescheiden. Zonder deze verbinding met zijn levenskracht (de ziel of geest) begint het lichaam snel te verslechteren.

Between Death and life
Dolores Cannon