‘Hier hebben we vroeger gewoond’

19 december 2012Laatste update: 19 december 2012

28 minuten lezen

‘Hier hebben we vroeger gewoond’
De wedergeboorte van een Engelse tweeling.

Roy Stemman

Een aankondiging in de Hexham Courant in Northumberland in 1958 deed weinig vermoeden van het merkwaardige verhaal dat op het punt stond zich te ontvouwen. Er stond:

POLLOCK. Aan John en Florence op Leazes Crescent 29, Hexham, op 4 oktober, Gods kostbare geschenk van twee dochters, Jennifer en Gillian Theresa. Dank aan God en aan onze Gezegende Vrouwe.

De naam Pollock was de meeste Engelse krantenlezers bekend, omdat hij achttien maanden tevoren prominent aanwezig was geweest in de kolommen nadat het lot John en Florence tragisch had beroofd van hun twee dochters, Joanna van elf en Jacqueline van zes. De meisjes liepen iedere zondag, samen met hun vriendje Anthony Layden, van hun huis naar St. Mary’s Church om een speciale mis bij te wonen die werd gehouden voor de 250 leerlingen van de plaatselijke rooms-katholieke school. Maar op 5 mei 1957 kwamen ze nooit bij de kerk aan. Toen het drietal hand in hand over de Shafto Leazes liep, reed een auto, bestuurd door een vrouw die een overdosis medicijnen had genomen met de bedoeling een einde aan haar leven te maken, het trottoir op en reed recht op hen in. Door de klap vlogen ze de lucht in als lappenpoppen en Joanna en Jacqueline waren op slag dood als gevolg van veelvoudig letsel. Hun negenjarig vriendje was bij aankomst in het ziekenhuis ook overleden.
Hoewel ze kapot waren van verdriet, konden de Pollocks het opbrengen om de vrouw die verantwoordelijk was voor de tragedie een boodschap van condoléance en vergeving te sturen. John Pollock was al een zeer religieus man – op zijn negentiende was hij tot het rooms-katholicisme bekeerd – en Florence, getroost door de vriendelijkheid van hun plaatselijke priester, sloot zich al snel na de dood van hun dochters bij hem aan. Maar John was een ongewone katholiek, want hij geloofde ook sterk in reïncarnatie, een geloof dat hij níet deelde met zijn vrouw. Hij bad iedere avond voor een bewijs van wedergeboorte zodat hij de priesters kon laten zien dat hij gelijk had.
Aanvankelijk beschouwde John Pollock de dood van Joanna en Jacqueline als Gods oordeel over hem, omdat hij in reïncarnatie geloofde. Maar tegelijkertijd wist hij dat God van plan was zijn gebeden te verhoren en dat de meisjes bij hem zouden terugkomen. Ook dit was een geloof dat zijn vrouw niet deelde en het zette haar behoorlijk onder druk. Dus was het met enige bezorgdheid dat ze vroeg in het volgende jaar aankondigde dat ze zwanger was. De verrukte echtgenoot reageerde met vertrouwen dat God Joanna en Jacqueline aan hen teruggaf en dat ze twee meisjes zou krijgen. John Pollock moest nu niet alleen het ongeloof van zijn vrouw betwisten, maar ook de medische uitspraak van hun dokter en een gynaecoloog, dat er slechts één kind in de baarmoeder zat. Toch kwam als een wonder John Pollocks voorspelling uit en twee dochters Jennifer en Gillian werden, tien minuten na elkaar, gezond ter wereld gebracht.
Bijna onmiddellijk merkte hun vader een dun wit lijntje op, dat over het voorhoofd van de jongste, Jennifer, liep. Hij had precies zo’n lijntje eerder gezien: op het voorhoofd van Jacqueline. Ze had toen ze twee jaar was een snee in haar voorhoofd gehad en toen de wond was genezen, was er een wit litteken overgebleven. Ondanks haar scepsis merkte Florence Pollock een bruine moedervlek op, op Jennifers linkerheup, die in afmeting, vorm en plaats overeenkwam met een waarmee Jacqueline was geboren. Omdat de tweeling genetisch identiek was (de medische term is monozygotisch, wat ‘van één enkele eicel’ betekent), is zo’n verschil heel zeldzaam.

Deze fysieke tekenen waren genoeg om John Pollock te overtuigen, dat zijn overleden dochters opnieuw waren geboren. Al gauw zou hij nog meer bewijs krijgen. Ze hadden besloten naar een ander deel van Northumberland te verhuizen en gingen net vier maanden na de geboorte van de tweeling in Whitley Bay wonen. De meisjes waren drie jaar oud toen ze voor het eerst een bezoek van een dag aan Hexham brachten. Toch gedroegen Jennifer en Gillian zich of ze het goed kenden. Terwijl ze over straat liepen, luisterden hun ouders gefascineerd naar hun commentaar. ‘De school is hier vlak om de hoek’, zei een van hen, hoewel op dat ogenblik de school die hun zusjes hadden bezocht nog achter de kerk verborgen was. ‘Daar speelden we altijd op het speelveld’, zei de ander. ‘De schommels en glijbanen zijn daar’. Ze knikte in de richting van een heuvel en haar ouders wisten dat hun dochters op schommels en glijbanen hadden gespeeld die buiten het zicht, aan de andere kant van de heuvel lagen. Toen ze langs het huis kwamen waar Joanna en Jacqueline vele gelukkige jaren hadden gewoond, zeiden ze beiden: ‘Hier hebben we vroeger gewoond’.
De Pollocks hadden het speelgoed van hun overleden dochters bewaard in kartonnen dozen, ze wilden het niet wegdoen. Toen hun tweeling opgroeide, besloten ze gebruik te maken van het oude speelgoed, en dus werden twee oude poppen en een speelgoed mangel op een nacht voor de deur van de slaapkamer gelegd. Het was Florence Pollock die toekeek hoe ze ontdekt werden. Jennifer was de eerste die ze zag. ‘Oh, dat is Mary. En dit is mijn Suzanne’, riep ze uit, en voegde eraan toe: ‘Ik heb haar al lang niet gezien’. Toen wendde ze zich naar haar tweelingzusje en zei: ‘Hier is je mangel’. Jennifer had de juiste namen van de poppen genoemd en herkend aan wie de poppen en de mangel toebehoorden.
Griezeliger was hun reactie bij het spelen achter hun huis in Whitley Bay, bij een pad waar auto’s waren geparkeerd. Toen John Pollock op een dag hysterisch gekrijs hoorde, rende hij naar buiten en vond de tweeling stevig in elkaars armen, weggekropen in een hoek, waar ze steeds riepen: ‘De auto! De auto! Hij komt op ons af!’ ze wezen naar een auto die met de voorkant naar hen toe stond en die net was gestart ….. Een scène die hen herinnerde aan de laatste ogenblikken van het leven van Joanna en Jacqueline. Nog macaberder was het duidelijke herbeleven van Gillian en Jennifer van hun dood, waar hun moeder getuige van was. In hun speelkamer, toen ze zich er niet van bewust waren dat er naar hen werd gekeken, wiegde Gillian het hoofd van haar jongere tweelingzusje in haar armen en zei: ‘Er komt bloed uit je ogen. Daar heeft de auto je geraakt’.
Kort daarna begon de herinnering van de tweeling te vervagen, en tegen de tijd dat ze twintig waren, konden ze zich niets van die incidenten herinneren.

https://nl.odemagazine.com/doc/0030/-hier-hebben-we-vroeger-gewoond/

Een merkwaardig geval in Engeland.

Op 5 mei 1957 verongelukten in de plaats Hexham, Engeland, de zusjes Joanna en Jacqueline Pollock samen met een vriendje. Joanna was 11 jaar en Jacqueline 6 jaar. De drie kinderen waren op weg naar de Saint Mary’s Church van Hexham toen ze door een auto gegrepen werden. De zusjes waren op slag dood, hun vriendje Anthony overleed kort daarna in het ziekenhuis.

Het jaar daarop, op 4 oktober 1958 werd in het gezin van John en Florence Pollock een ééneiige tweeling geboren: twee meisjes met de namen Jennifer en Gillian. Jennifer had van bij haar geboorte een dun wit lijntje op haar voorhoofd, precies op de plaats waar Jacqueline een litteken had gehad met dezelfde afmetingen. Bovendien had ze op haar linkerheup een bruine moedervlek van dezelfde grootte en op exact dezelfde plaats als waar Jacqueline er een gehad had.

Vier maanden na hun geboorte verhuisde het gezin naar Whitley Bay, ook gelegen in Northumberland.

Toen ze een jaar of drie waren gingen ze voor het eerst terug naar Hexham. Toch bleken ze de plaats goed te kennen. Zo konden ze de school en het speelplein beschrijven terwijl ze daar nog nooit geweest waren. Ook herkenden ze spontaan het huis en de omgeving waar ze als Joanna en Jacqueline geleefd hadden.

Ze konden zich verder nog een hele boel details herinneren uit hun vorig leven als Joanna en Jacqueline.

Het speelgoed en de poppen die de verongelukte kinderen hadden gehad en de Pollocks bewaard hadden herkenden Jennifer en Gillian perfect en verdeelden het precies zoals Joanna en Jacqueline ermee gespeeld hadden. Van de poppen konden ze zich alle namen herinneren!

Ook het ongeluk herinnerden ze zich beiden. Ze speelden het soms na en beschreven daarbij ook exact de verwondingen die Joanna en Jacqueline hadden gehad.

Zoals dit verhaal uit Engeland zijn er de voorbije tientallen jaren (en de eeuwen daarvoor natuurlijk) honderden opgedoken in alle landen en culturen ter wereld, ongeacht de religieuze of filosofische omgeving waarin ze naar boven komen.
Reïncarnatie in de wereldgeschiedenis.

Verschillende culturen kenden en kennen reïncarnatie onder een of andere vorm. De Oude Egyptenaren, de Kelten,de Indianen van Noord Amerika, de Oude Indiërs, De Tibetanen, de Azteken en Maya’s in Mexico, de Inca’s , de Australische Aboriginals, de Druzen in Libanon, de Romeinen en Grieken, de Katharen, enz.

Zelfs de Christelijke Kerk zou reïncarnatie als onderdeel van zijn leer gehad hebben tot aan het tweede Concilie van Constantinopel in 553 !

Van de nu nog bestaande grote religies zijn het natuurlijk het Hindoeïsme en het Boeddhisme die reïncarnatie als onderdeel van hun religie kennen.

Echter: aangezien religies steeds de bedoeling hebben hun volgelingen te manipuleren en binnen de pas te laten lopen is ook hun reïncarnatie – leer niet neutraal en dus niet bruikbaar als objectieve informatiebron.

De informatie in deze cursus is dus niet gebaseerd op een religie , religieuze overtuiging of filosofie maar op persoonlijke ervaringen van doodgewone mensen en de uitgebreide studie van ernstige onderzoekers.

Een merkwaardig geval in Engeland.

Vier maanden na hun geboorte verhuisde het gezin naarWhitleyBay, ook gelegen inNorthumberland.

Ze konden zich verder nog een hele boel details herinneren uit hun vorig leven als Joanna en Jacqueline.

Ook het ongeluk herinnerden ze zich beiden. Ze speelden het soms na en beschreven daarbij ook exact de verwondingen die Joanna en Jacqueline hadden gehad.

Aanwijzingen en Bewijzen voor Reïncarnatie.

In de voorbije geschiedenis der mensheid zijn er steeds aanwijzingen en bewijzen geweest voor reïncarnatie en een leven na de dood. Ook nu is er een constante stroom van getuigenissen, waarnemingen, aanwijzingen en bewijzen. Sterker nog: door het huidig wetenschappelijk onderzoek naar reïncarnatie en leven na de dood is de stapel bewijzen in de voorbije paar decennia gigantisch gegroeid.

· Dromen. In dromen (soms weerkerende dromen) hebben vele mensen flitsen en herinneringen die ze gevoelsmatig in verband brengen met een vorig leven. Op zich zijn dit vanzelfsprekend geen bewijzen. Het zijn wel sterke aanwijzingen dat er ‘iets’ is aangezien dit bij tienduizenden mensen over de hele wereld voorkomt.

· Déjà vu ervaringen. Het gevoel van vertrouwdheid dat sommige mensen hebben op een plaats waar ze nog nooit eerder zijn geweest noemt men déjà vu ( het Frans voor ‘ reeds gezien’). Dit kan een vaag of onbestemd gevoel zijn zonder dat dit emotioneel een grote impact heeft .Dit vertrouwdheidgevoel kan echter zo hevig zijn dat de persoon er emotioneel zeer sterk door gegrepen wordt. Soms gaat het gepaard met beelden uit een vorig leven dat de persoon had op de plaats die hij nu bezoekt.

Er zijn ook gevallen bekend waarin iemand zich zeer concreet echte gegevens herinnert en bijvoorbeeld perfect een niet eerder (in dit leven) bezochte plaats, straat of gebouw kan beschrijven.

· Spontane herinneringen. Deze vinden vooral plaats bij jonge kinderen (tussen 2 en 5 jaar). Zij beginnen hele levensverhalen te vertellen: ‘ Toen ik nog groot was ….’.

Vaak bevatten deze verhalen een hele reeks gegevens en details die controleerbaar zijn. Controle kan gebeuren via medische dossiers, politieverslagen, geboorte –en overlijdensregisters, krantenartikels, getuigenissen van nog levende (vroegere) vrienden, buren, familieleden enz.

Deze spontane herinneringen en verhalen treden op bij vele duizenden kinderen over de hele wereld, ongeacht hun ras, religie of culturele achtergrond. Het gebeurt dus lang niet alleen bij culturen waar reïncarnatie deel uitmaakt van de gangbare religie, zoals in het grotendeels hindoeïstische India bijvoorbeeld. Daar komen inderdaad veel gevallen voor, maar je vindt ze ook in Noord Amerika, Europa, Afrika, Turkije, Libanon, Brazilië, heel Azië, Rusland enz. Dus eigenlijk over de hele wereld. Meer en meer komen deze gevallen naar boven en worden ze ook onderzocht.

De meest bekende en belangrijkste onderzoeker naar de echtheid van deze spontane herinneringen is Ian Stevenson (zie verder).

Het geval Shanti Devi. Waarschijnlijk het meest bekende geval van reïncarnatie. Zij werd geboren in 1926 in Delhi, Indië. Op driejarige leeftij begon ze reeds te vertellen over haar vorig leven. Ze noemde de naam van haar man en kinderen, de plaats waar ze gewoond had (Muttra) en gaf bovendien nog tal van andere gegevens en details over haar vorig leven als Ludgi. Zo vertelde ze ook dat ze als Ludgi gestorven was in het kraambed. Slechts jaren later begon men haar verhaal te geloven. Een familielid besloot toen de zaak nader te onderzoeken. Ze bezochten Shanti’s familie uit haar vorig leven, die haar eerst vrij sceptisch ontvingen. Shanti kon echter haar oude familie overtuigen door tal van details te vertellen die zij als Ludgi ( en haar man) kon weten. Eén argument dat de doorslag gaf was dat ze kon vertellen dat Ludgi een aantal ringen had begraven. Ze kon bovendien exact de plaats aanwijzen waar ze lagen.

Verschillende wetenschappers en een commissie onder leiding van een parlementslid werd deze zaak verder onderzocht. Dit opmerkelijke verhaal verscheen niet alleen in de Brits Indische pers , maar haalde de ganse wereldpers.

· Wonderkinderen. Sommige kinderen zijn reeds op zeer jonge leeftijd buitengewoon begaafd in een bepaalde discipline of vak. Zij zouden deze begaafdheid gewoon uit een vorig leven hebben overgenomen. Een klassiek voorbeeld is Mozart die op zeer jonge leeftijd reeds belangrijke muziekstukken schreef en uitvoerde.

· Regressie. In een zeer diepe ontspanning of onder hypnose kan men vrij gemakkelijk teruggaan naar vorige levens. Dit is vrijwel voor iedereen mogelijk. Over de hele wereld zijn er zo honderdduizenden personen die reeds via hypnose- of ontspanningstechnieken een of meerdere levens hebben ‘bezocht’. De meeste van deze personen geloofden niet eens in het bestaan van reïncarnatie of hadden er geen belangstelling voor. Een belangrijk deel onder hen kende zelfs het bestaan ervan niet eens.Wat meer is: de meeste van de ‘ontdekkers’ van reïncarnatie via deze technieken ( ontspanning en hypnose) waren psychologen en psychiaters die reïncarnatie en aanverwante concepten maar flauwe kul vonden. Door herhaaldelijke ervaringen met hun patiënten kwamen ze echter tot de slotsom dat reïncarnatie bestaat.

Een bekend onderzoeker naar reïncarnatie die in dat geval was was de Amerikaanse psychiater Helen Wambach. Zij bracht duizenden van haar patiënten onder hypnose terug naar vorige levens en deed vervolgens onderzoek naar ondermeer de historische juistheid van de verhalen van haar patiënten.

· Xenoglossy. Het spreken, verstaan en/of schrijven van een niet aangeleerde taal (in dit leven). Sommige personen kunnen bij een regressie onder hypnose een vreemde , niet aangeleerde taal helemaal of ten dele spreken en/of verstaan. Ook jonge kinderen met een spontane herinnering naar een vorig leven kunnen soms ook de taal spreken, geheel of ten dele , of herinneren zich woorden uit de taal van dat leven. Soms zijn er spectaculaire gevallen waar een Engelse huismoeder plots Oud Egyptisch spreekt en schrijft. Soms zijn het kinderen die zich gewoon een handvol woorden herinneren.

Zelf ken ik iemand die onder hypnose een oud Spaans sprak, terwijl ze in dit leven helemaal geen Spaans spreekt.

Een aantal jaren geleden werd er in Sri Lanka (waar men in hoofdzaak Tamil en Singalees spreekt) een tweeling geboren. De twee jongetjes groeiden normaal op thuis tot ze plots op driejarige leeftijd zinnen en teksten in het Pali en het Sanskriet begonnen te reciteren. Ze vertelden bovendien ook nog hun beider vorig-levensverhaal. In hun vorig leven waren ze beiden monnik geweest in hetzelfde Boeddhistisch klooster in Tibet. Ze waren daar goede vrienden . Een aantal jaren vóór hun wedergeboorte in Sri Lanka waren ze samen om het leven gekomen bij een (hetzelfde) busongeluk in Tibet.

Dit merkwaardige geval haalde toen, begin jaren tachtig het wereldnieuws. Of er verder onderzoek op gevolgd is en door wie is mij niet bekend.

· Fobieën. Verscheidene angsten en fobieën zijn terug te brengen naar traumatische ervaringen uit ( het) vorige leven(s),zoals: angst voor water, angst voor lawaai, vuur, dieren, auto’s, voorwerpen, enz. Door de traumatische ervaring opnieuw te beleven kan men de fobie of angst beëindigen. Belangrijk onderzoek op dit terrein is gedaan door Dr. Bruce Goldberg.

· Fysieke kenmerken. Sommige geboortevlekken hebben kennelijk te maken met levensgevaarlijke verwondingen uit het vorig leven. In het werk van IanStevenson (zie verder) komen er zo een aantal heel merkwaardige gevallen voor. Een aantal kinderen beschrijven hun doodsoorzaak (een dodelijke verwonding) uit hun vorig leven en hebben in dit leven,op dit lichaam een duidelijke , niet te verklaren, geboortevlek op dezelfde plaats waar de verwonding plaats had. Aan de hand van politieverslagen en ziekenhuisdossiers kon Stevenson het verhaal bewijzen.

Naast geboortevlekken kunnen ook andere fysieke kenmerken verwijzen naar de persoonlijkheid uit het vorig leven: bepaalde trekken of bewegingen, maar ook zelfs het aangezicht kan een grote gelijkenis vertonen met het aangezicht van de persoon uit het vorig leven.

· Psychologische kenmerken. Ook gewone psychologische kenmerken ( naast de angsten en fobieën) kunnen naar een vorig leven verwijzen: bepaalde gedragingen, geaardheden, voor – of afkeuren (van personen of eten bijvoorbeeld).

Het geval Jeffrey Keene

Jeffrey Keene is een doorsnee Amerikaan, ex-militair, nu brandweerman in New York. Hij werd geboren in 1947 in Danbury, Connecticut, VS. Een aantal jaren geleden bezocht hij de historische plaats Antietam waar in 1862 tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog een bloedige veldslag plaatsvond tussen Noordelijken en Zuidelijken. Terwijl hij de plaats bezoekt wellen bij Jeff Keene plots hevige emotionele herinneringen op aan zijn vorig leven als ene generaal John B. Gordon van het Zuidelijke leger.

Bij onderzoek door Keene bleek dat deze generaal inderdaad bestaan heeft en inderdaad zwaar gewond werd in de veldslag van Antietam (nl op 17 september 1862). Gordon overleefde echter zijn verwondingen en overleed jaren later op 9 januari 1904.

Keen vond ook foto’s van Gordon. Opmerkelijk feit bij deze foto’s is dat er een heel sterke gelijkenis is tussen de twee mannen. (Zie foto’s hieronder) En dit is niet alles: JeffKeene heeft van bij zijn geboorte 3 littekens op (bijna) dezelfde plaatsen als waar Gordon ze had (als gevolg van zijn verwondingen in 1862)! Deze littekens hebben bij beide mannen ook dezelfde vorm! De laatste jaren duiken meer en meer gevallen op van mensen die fysiek lijken op zichzelf in het vorige leven . Dit is logisch omdat veel mensen die nu leven een vorig leven hadden na pakweg de helft van de 19e eeuw, toen de fotografie tot stand kwam. De kans wordt nu steeds groter dat iemand die zich zijn vorig leven herinnert ook een foto van ‘zichzelf’ kan terugvinden.

JeffreyKeene in 2004

John B. Gordon in de 19e eeuw

Het werk van professor Ian Stevenson.

IanStevenson (geboren op 31 Oktober 1918 te Montréal, Canada) is één van de belangrijkste, zoniet de belangrijkste, onderzoekers in verband met reïncarnatie in de hedendaagse tijd.

Zijn vader was correspondent van de Times of London in Ottawa. Hijzelf koos voor een medische opleiding. Hij werd psychiater en was verbonden aan de universiteit van Virginia (Medical School), USA.

In 1960 startte hij zijn onderzoek naar reïncarnatie. Gedurende 40 jaar heeft hij zo’n 2500 gevallen van vermoedelijke reïncarnatie onderzocht en een hele reeks boeken en publicaties geschreven over dat onderzoek.

Zijn ‘gevallen’ waren vrijwel allemaal jonge kinderen die zich een (het) vorige leven herinnerden.

Zijn onderzoek bestond erin de gegevens die de kinderen verstrekten over hun vorige leven te vergelijken met getuigenissen van familie, kennissen, buren enz, maar ook met gemeente-archieven, geboorteregisters, politieverslagen, medische rapporten uit ziekenhuizen,enz.

Deze vergelijkende studie is zeer indrukwekkend en geeft overvloedige en overtuigende bewijzen voor het bestaan van reïncarnatie.

Stevenson deed tevens specifiek onderzoek naar o.m. xenoglossy (niet aangeleerde kennis van vreemde talen) en naar lidtekens en moedervlekken die verband houden met verwondingen in een vorig leven.

Een paar jaar geleden is Stevenson met rust gegaan. Zijn opvolgers aan de universiteit van Virginia, USA blijven echter reïncarnatie en andere verwante fenomenen onderzoeken.

De onderzoeker onderzocht.

In het boek ‘OldSouls’ beschrijft schrijver en journalist TomShroder hoe hij in 1997 gedurende een periode het onderzoek van Stevenson van nabij volgt. Als scepticus gelooft Shroder absoluut niet in het bestaan van reïncarnatie en hij hoopt dan ook door met Stevenson mee te reizen het hele ‘gedoe’ te ontmaskeren als flauwe kul of bedrog. Het loopt echter anders (zoals bij elk kritisch maar oprecht onderzoeker): naarmate hij meer aanwijzingen, informatie en bewijzen te zien krijgt raakt de schrijver ook overtuigd van het bestaan van reïncarnatie. Hij bevestigt bovendien de eerlijkheid en degelijkheid van de persoon en het onderzoek van Stevenson.

Een geval van Reïncarnatie dat door Stevenson werd onderzocht.

Juggi Lal Agarwal werd geboren op 13 augustus 1955 in de plaats Sirsaganj in de provincie U.P., Noord Indië.Zijn vader, Bihari Lal, was graanhandelaar.

Toen hij oud genoeg was om zich voldoende uit te drukken begon Juggi over een leven te vertellen dat zich had afgespeeld in Bhongaon, een dorp op 65 km van Sirsaganj.

Hij vertelde dat hij Puttu Lal geheten had en vrouw en kinderen had gehad. Hij was boer geweest en had zijn graanoogst verkocht aan Juggi Lal’s vader, die hem steeds een goede prijs had betaald. Dit in tegenstelling tot vele andere graanhandelaren.Om die reden had hij Juggi Lal’s vader steeds gewaardeerd.

Dit reïncarnatieverhaal deed al vlug de ronde tot in de omliggende dorpen. Ook de vader van de (overleden) Puttu Lal hoorde ervan. Hij vroeg aan de familie van Juggi Lal om het kind te mogen zien die daarmee instemde.

Toen hij het kind zag zocht hij onmiddellijk op diens hoofd naar een geboorteplek boven het rechter oor. Er was inderdaad een geboortevlek.

Deze geboortevlek bevond zich op de plaats waar Puttu Lal dodelijk werd verwond tijdens een conflict over een stuk land met een andere boer. Deze had hem daar met een knuppel verwond enPuttu Lal was later aan deze verwonding overleden. Hij had wel nog medische verzorging gekregen in een hospitaal maar dit had niet geholpen.

Stevenson en zijn medewerkers vonden inderdaad bevestiging van dit verhaal in het betreffende ziekenhuis.

Juggi Lal kon bovendien nog een aantal details vertellen over Puttu Lal aan diens familie die hen er van overtuigde dat Juggi Lal inderdaad hun gereïncarneerde zoon en broer Puttu was.

Even opletten bij dit verhaal: De twee families Lal waren geen familie van elkaar. De achternaam Lal is in die streek van Noord Indië een naam die zeer veel voorkomt bij de kaste van boeren en (graan)handelaars.

Het Astraal Lichaam:

Het astraal lichaam is een fijnstoffelijk of onstoffelijk ‘afgietsel’ of ‘dubbel’ van het fysieke lichaam. Dit zowel bij mens als dier. Het is vaak doorschijnend , maar kan ook andere vormen aannemen zoals een meer schimmige vorm, een licht, een lichtgevende vorm,

Maar het kan zich ook manifesteren als een perfect dubbel van het fysieke lichaam zodat er geen verschil te merken is.

In dit astraal lichaam zetelt het bewustzijn van de mens. Dit bewustzijn blijft steeds verbonden met het astraal lichaam. Het astrale lichaam is op deze aarde en tijdens dit leven verbonden met het huidige fysieke lichaam. Ons bewustzijn is daarom ook verbonden met dit fysieke lichaam omdat het astrale lichaam nu huist in het fysieke lichaam.

Ons bewustzijn is dus geen product van een chemisch proces binnen het fysieke lichaam zoals sommige wetenschappers nog beweren. Integendeel: het bestaat en functioneert perfect los van dit fysieke lichaam. Zie verder: Uittredingen en Bijna Dood Ervaringen (BDE).

Bij een nieuwe incarnatie neemt het astrale lichaam de vorm aan van het nieuwe fysieke lichaam.

Uittredingen.

Tijdens de slaap, een bewusteloze toestand, bij een ongeluk, een operatie, een comateuze toestand,enz. kan het astraal lichaam het fysieke lichaam verlaten en zich naar andere dichtbije of verafgelegen plaatsen begeven. De persoon in kwestie kan dan perfect zijn omgeving waarnemen, inclusief zijn eigen fysieke lichaam, en daar achteraf verslag over doen.

Tijdens operaties bijvoorbeeld komt dit uittreden zeer vaak voor. Personen zien zichzelf liggen op de operatietafel, zien de operatiekamer vaak tot in alle kleinste details, horen en zien de verschillende artsen werken. Zij kunnen ook de operatiekamer verlaten en zich begeven naar de andere plaatsen in en buiten het hospitaal. Achteraf kunnen zij gedetailleerd vertellen wat er allemaal gebeurd en gezegd is tijdens hun verdoving. Duizenden keren zijn deze beweringen bevestigd door het aanwezige medisch personeel.

Bijna Dood Ervaringen.

Een Bijna Dood Ervaring (BDE) is eigenlijk een soort uittreding. Het is een uittreding die zich meestal voordoet bij een ongeluk, tijdens een operatie of bij een toestand van zware ziekte waarbij het fysieke lichaam op de rand van de dood verkeert. Vaak is de persoon zelfs klinisch dood geweest. Een deel van de ervaring is hetzelfde als bij een gewone uittreding zoals het waarnemen van plaatsen en personen enz. Bij een BDE echter maakt de persoon een aantal andere ervaringen mee.

Bij een BDE neemt de persoon vaak een tunnel waar met aan het eind een intens vredevol licht. Hij kan al dan niet deze tunnel betreden.

Ook kan hij personen ontmoeten die eveneens in hun astrale vorm (lichaam) aanwezig zijn.Deze personen zijn vaak bekenden zoals overleden familieleden of vrienden. Het kunnen ook gidsen (zie verder) zijn. Ze vertellen ons dan dat onze tijd nog niet gekomen is om dit fysieke lichaam te verlaten en dat we terug moeten/mogen naar het fysieke bestaan, meestal om nog een aantal dingen te doen.

Sommige mensen zien ook hun voorbije leven als een film voorbij flitsen.

Miljoenen mensen over de hele wereld hebben deze ervaringen meegemaakt tijdens een BDE, ongeacht hun ras, religie, cultuur, woonplaats, opleiding of achtergrond. Zowel religieuze als niet religieuze mensen hebben deze ervaringen.

De BDE heeft meestal een blijvende positieve invloed op de persoon, die daarna vaak spiritueler wordt en meer contact met de natuur zoekt.

Een voorbeeld van een bekend persoon die een BDE gehad heeft is Peter Sellers. De ‘Pink Panther’ , of inspecteur Clouseau.

Na zijn eerste hartaanval was hij klinisch dood en had hij een BDE .’ Ik voelde mezelf uit mijn lichaam gaan .Ik zweefde gewoon uit mijn fysieke lichaam en zag dat ze mijn lichaam naar het hospitaal reden. Ik ging mee… Ik was helemaal niet bang of zo. Ik voelde me heel goed. Het was mijn lichaam dat een probleem had.’.

Ondertussen probeerde men hem te reanimeren.

‘Ik keek rond mij en zag een ongelooflijk helder mooi en liefdevol wit licht boven mij.Ik wilde niets meer dan naar dat licht te gaan…. Ik wist dat er liefde, echte liefde was aan de andere zijde van het licht. En deze liefde trok me zo sterk aan…’

Toen zijn hart terug begon te werken werd hij terug naar zijn fysieke lichaam gezogen. Ontgoocheld ontwaakte hij uit zijn toestand van klinische dood.

Deze ervaring had een diepe invloed op Peter Sellers. Hij geraakte erdoor overtuigd van het bestaan van reïncarnatie . Hij begon zich te verdiepen in een aantal geestelijke zaken en begon ook met yoga.

De na – effecten van een Bijna Dood Ervaring.

Een BDE heeft vaak een blijvende invloed op de persoon die ze beleefd heeft. De Australische reincarnatie-onderzoekster Cherie Sutherland bestudeerde de na-effecten van een BDE. Een aantal belangrijke zijn:

° Het geloof in een leven na de dood

° 80 % gelooft nu in reincarnatie

° Totaal geen angst meer voor de dood

° Overgang van georganiseerde religie naar een persoonlijke spirituele beleving

° Belangrijke verhoging van een paranormale gevoeligheid

° Een positievere kijk op zichzelf en de anderen

° Een versterkt verlangen naar alleen-zijn

° Een sterkere wilskracht

° Verminderde interesse in materieel succes en een grotere interesse in spirituele ontwikkeling

° Verminderd gebruik van alcohol , tabak en medicijnen.

Enz…

Het Overlijden en De Overgang:

Bij het overlijden of het moment dat het fysieke lichaam ophoudt te functioneren , komt het astraal lichaam los van het fysieke. Nu verlaat het astraal lichaam het lichaam definitief. Dit in tegenstelling tot de uittreding en de BDE waar het astraal lichaam in het fysieke lichaam terugkeert.

De persoon ondergaat dan een aantal ervaringen die inderdaad vrij universeel blijken te zijn, dit ongeacht ras, religie, opvoeding, sociale stand enz.

Een aantal van deze klassieke ervaringen zijn:

· De levensfilm: de persoon ziet in een vlug tempo zijn of haar leven aan zich voorbij flitsen. Een aantal gebeurtenissen , meestal met een emotionele of spirituele waarde springen er uit.

· De tunnelervaring: men gaat/ zweeft door een tunnel naar een Licht en/of de andere wereld.

· Het Licht en/of Lichtwezens: men neemt een Liefdevol Licht waar en wordt ernaar toegetrokken. Ook kan men wezens van Licht waarnemen die ons eveneens liefdevol ontvangen.

· Opvang door familie, vrienden en gidsen: zoals bij de sterfbedvisioenen worden we na het eigenlijke overlijden ook opgevangen door reeds overleden vrienden, kennissen, familie of ook door gidsen die ons begeleiden naar de andere wereld(en).

Wat de overgegane (overleden) persoon ook doet is: contact opnemen met de achtergebleven dierbaren; familie en vrienden.Hij kan ook gedurende een periode een aantal keren terugkeren naar de plaats waar hij en/of zijn familie geleefd heeft en daar proberen contact te maken met zijn dierbaren.Hij of zij doet dat met de bedoeling iedereen gerust te stellen en te zeggen dat alles goed is met hem en zich heel gelukkig voelt. De bedoeling is ook duidelijk te maken dat zijn liefde voor de achtergeblevenen nog steeds (en eeuwig) blijft voortduren en hij hen voor de rest van hun leven zal blijven helpen. Soms kan zijn astraal lichaam worden waargenomen door degenen met wie hij contact zoekt, maar meestal gebeurt dat niet . Er zijn echter nog vele andere manieren waarop de overgegane persoon contact kan maken met de achtergeblevenen.Zie hierover verder.

‘… De aarde is slechts één deel van een uitgestrekt multidimensioneel universum. Er zijn steeds geest-wezens in onze buurt. Deze geest-wezens helpen de mens op velerlei manieren: het kunnen leraren zijn of metgezellen , maar ze kunnen ons ook inspiratie en bescherming geven…’

James Van Praagh (Amerikaans medium).

Het waarnemen van overleden /overgegane personen.

Nadat de persoon is overleden tracht hij meestal contact te nemen met zijn dierbaren om hen gerust te stellen.Dit kan gebeuren direct (een uur) of langer (vb een jaar) na het overlijden Soms kan de overleden persoon (de geest, of de persoon in zijn astrale lichaam) worden waargenomen.

Over de wereld verspreid, ongeacht de achtergrond of opleiding, werden en worden deze waarnemingen gedaan.

Een verslag van zo’n waarneming:

Reeds van toen ik klein was kan ik mensen waarnemen die anderen (meestal) niet kunnen zien. Op een bepaalde avond, toen ik een jaar of tien was passeerde ik langs de wc ,die aan het ene eind van de tuin was,op weg naar de woonkamer. Plots zag ik een oude dame door het venster van het wc gebouwtje naar mij kijken. Ik schrok want buiten mezelf, mijn ouders en broer en zusters was er niemand in het huis aanwezig. Ik liep vlug naar binnen om alles ter vertellen aan mijn ouders. Die gingen vlug kijken wie er wel ongevraagd het gebouw was binnengedrongen. Maar ze vonden niemand. Ik had wel degelijk iemand gezien en kon bovendien het vrouwtje wat ik gezien had vrij gedetailleerd beschrijven.

Er werd nog een tijdje over het voorval nagepraat, maar verder konden we er geen betekenis aan geven. Tot we enkele weken later het bericht ontvingen van een neef van mijn moeder dat haar moeder (mijn grootmoeder dus) was overleden…. Exact op de dag dat ik haar (het vrouwtje) had waargenomen.

Mijn moeder (in Mexico) had sinds vele jaren geen nieuws meer gehad van haar familie die in moeilijke omstandigheden in Guatemala woonde, een land dat al vele jaren van een guerrilla oorlog te lijden had gehad.

Vanzelfsprekend was dit een triest bericht voor mijn moeder en de familie, maar we waren toch blij met het feit dat ze ons op die manier toch nog had kunnen bezoeken.

S.P. (Mexico City)

Het is niet alleen mogelijk om overleden personen waar te nemen, maar soms is het eveneens mogelijk om met hen tegelijk te communiceren. Dit gebeurt hoofdzakelijk op telepathische wijze. Voor degenen die aan de andere zijde verkeren is het heel gemakkelijk om onze gedachten (telepathische communicatie) op te vangen, onderling gebeurt de communicatie aan gene zijde immers altijd telepathisch. Voor ons is dat echter een stuk moeilijker maar niet onmogelijk. Sommige mensen zijn daarin bekwamer dan anderen.

Als iemand daarin heel bedreven is en dus in de twee richtingen goed kan communiceren is dat een medium.

Het leven tussen twee levens.

· Parallelle werelden: Wetenschappers als Einstein hadden het reeds over het theoretisch bestaan van parallelle universums. Wel, duizenden ervaringen en getuigenissen van mensen uit alle culturen van over heel de wereld bevestigen het bestaan hiervan.

· Nadat men overleden is wordt men opgevangen door familie, vrienden en /of begeleiders naar dat niveau van de astrale of parallelle wereld dat overeenkomt met onze mentale, spirituele en morele ontwikkeling. Sommige mensen die een zeer zwaar leven of een periode van bijvoorbeeld zware mentale en/of fysieke stress achter de rug hebben verblijven vaak eerst nog in een plaats waar ze onder begeleiding van een bekwame gids tot rust kunnen komen en hun persoonlijke energie in balans kunnen brengen. Deze plaatsen zijn van een prachtige natuurlijke schoonheid, vaak nog mooier dan vergelijkbare plaatsen op deze aarde.

· De astrale wereld heeft een natuur die te vergelijken is met de natuur op deze aarde. Er zijn planten, bomen, bloemen, dieren, vogels, bossen, bergen , meren, rivieren, zeeën enz… zoals we die op aarde kennen. Toch is de natuur er volgens getuigenissen van gene zijde en van mensen die er tijdens een uittreding of BDE geweest zijn nog mooier en intenser dan hier op aarde. Ook zijn er door de mens gemaakte bouw– en kunstwerken, huizen, scholen, steden enz.

De astrale wereld is dus eveneens opgebouwd uit materie. Alleen is de materie daar veel fijner van structuur. De moleculen, atomen en andere bouwstenen voor de materie schijnt daar op een veel hogere frequentie te vibreren dan hier. Daarom is het ginds mogelijk om met pure mentale kracht dingen te creëren.

De mens gaat daar dan ook ten volle zijn creatieve gang met kunst, architectuur, wetenschap, muziek…enz. Veel meer en veel intenser dan wat hier mogelijk is. Daar valt immers alle stress,spanning, conflict en oorlog weg die we hier kennen en ons belet om heel de tijd creatief te zijn.

Daarnaast wordt ook veel tijd besteedt aan studie : persoonlijk, maar ook in samenwerking met vrienden in een min of meer vaste studie/evolutie-groep. In die groep zitten heel dikwijls mensen waarmee we in de levens op deze aarde een band hebben: vrienden of familieleden. Tijdens onze studie daar worden we ook weer begeleid door de nodige gidsen en meesters.

· Menselijke relaties worden getypeerd door onderling begrip, tolerantie,

hulpvaardigheid en liefde. Ambitie en onderlinge competitie zijn er onbestaand. Tijdens een vorig of het vorige leven aangedaan onrecht wordt vergeven (door het slachtoffer) en er wordt uit begane fouten de nodige conclusie getrokken en voornemens gemaakt ( door de schuldige). Doordat de communicatie steeds telepathisch gebeurt kan men niet anders dan direct en eerlijk zijn. Daardoor zijn de relaties daar veel opener en oprechter dan hier. Maar ook daar heeft ieder het recht op individualiteit en privacy, die dan ook ten volle gerespecteerd worden.

· En ja: men wordt in de astrale wereld verenigd met familieleden en vrienden die ons zijn voorgegaan .

· Het maken van contact met de achtergebleven familie en vrienden is ook een bekommernis. Er wordt op verschillende manieren contact gezocht en gemaakt met de achtergeblevenen (zie hierboven). In elk geval volgt men met interesse en liefde het leven van de achtergeblevenen. Men tracht hen ook op verschillende manieren te helpen. Eén klassieke manier is het sturen van gedachten en impulsen die een geliefde hier kan helpen om bepaalde belangrijke beslissingen te nemen. Soms wordt er nog concreter geholpen : zoals bij dreigend (levens) gevaar bijvoorbeeld. Ook gebeurt het heel vaak dat iemand van gene zijde ‘afzakt’ naar hier om een stervende geliefde of vriend te helpen bij de overgang.

Vele personen aan gene zijde zijn overigens belast met het gidsen van een persoon op deze aarde.

· Na de periode die we doorbrengen in de astrale wereld en die wat duur betreft voor iedereen verschilt komt het ogenblik dat we opnieuw geboren gaan worden in een nieuw menselijk lichaam op deze aarde. In overleg met de gidsen, leraren en ook vrienden daar kiezen we een leven op aarde waarin we weer kunnen doorwerken aan onze persoonlijke ontwikkeling. De hele reïncarnatiecyclus is er immers op gericht ons te laten evolueren op spiritueel, mentaal en ethisch vlak. Dit tot we zover geëvolueerd zijn dat terugkeren naar deze aarde niet meer nodig is .

Maar tot we op dat punt gekomen zijn is reïncarneren noodzakelijk. Deze aarde met zijn materialisme, conflicten, oorlogen enz. is een plaats waar we belangrijke lessen kunnen leren, zij het in vaak zeer moeilijke omstandigheden. Ook is het belangrijk voor ieder van ons dat we op deze wereld onze verantwoordelijkheid opnemen en trachten van er een meer leefbare plaats te maken en met iedereen op een zo goed mogelijke manier proberen om te gaan.

Nadat we dus een levensloop met daarbij behorend lichaam hebben gekozen gaan we voor de eigenlijke geboorte in dat lichaam plaats nemen. Bij de geboorte start voor ieder van ons dan weer een volgende levensopdracht. Er treedt een volledig geheugenverlies op voor alles wat voorafging: zowel wat betreft het leven aan gene zijde als wat betreft de vorige levens. Alles blijft echter aanwezig in ons onderbewustzijn.

Waar is dit nu allemaal goed voor???

Waar is dit nu allemaal goed voor? Of: wie wordt daar nu allemaal beter van? Dit zijn legitieme vragen die u zich misschien stelt.

Eerst en vooral is juiste en degelijke informatie over het leven na de dood een belangrijke hulp voor personen die iemand ‘verloren’ hebben. De overleden persoon: een ouder, kind of vriend is niet opgelost in het niets!! Integendeel: hij of zij leeft verder in een prachtige en liefdevolle omgeving.

Deze informatie rekent af met alle vooroordelen, verkeerde informatie en indoctrinaties over de dood die we sinds onze prille jeugd voorgeschoteld gekregen hebben door de gevestigde religies, de bevooroordeelde wetenschap, literatuur en niet te vergeten de filmindustrie.

Het besef dat we na het eigen overlijden worden begeleid en ontvangen door gidsen, vrienden en familie neemt de angst weg voor de dood.

Juiste informatie over reïncarnatie en leven na de dood zal ons helpen bij onze eigen overgang naar het leven in de andere wereld .

We worden over het algemeen gevoeliger en ontvankelijker voor kunst, ecologie, zachtere vormen van geneeskunde, onderwijs, economie enz.

Tevens gaan we onszelf meer verantwoordelijk voelen voor de aarde waarop we wonen en ook voor haar bewoners. We beseffen immers dat we niet kunnen ontsnappen aan de gevolgen van onze daden.

De hond van Pavlov .

IvanPavlov was een Russisch arts (1849 – 1936). Hij deed een proefneming bij een hond. Telkens hij de hond eten bracht deed hij vooraf een belletje rinkelen. Mettertijd leerde de hond dat als hij het belletje hoorde hij eten ging krijgen. Na een periode begon te hond te kwijlen telkens hij het belletje hoorde, ook al volgde er geen eten op…

Op dezelfde manier worden mensen ‘afgericht’ of geconditioneerd door hun omgeving, opvoeders, leraars, politieke en religieuze leiders, enz.

Men wordt geleerd zus of zo te reageren op een bepaalde situatie. Het is niet van belang of onze reactie juist of fout zit, maar wel of ze voldoet aan de verwachting van de maatschappij of omgeving waarin we leven. Zo worden kinderen van jongs af geleerd zicht te conformeren naar de algemeen geldende regels, ook al zijn die bevooroordeeld en verkeerd. De mens wordt geconditioneerd in een aantal gedragspatronen. Hij reageert dan nog uitsluitend met geconditioneerde reacties en is niet in staat onbevooroordeeld een situatie te benaderen.

Naar mij gevoel is het onze uiteindelijke opdracht in dit leven ( en de volgende) om onszelf te de-conditioneren van dit ‘Pavlov’-gedrag en onszelf in psychologische zin te bevrijden. Dit gaat gepaard met een individuele verantwoordelijkheid. Intelligentie (creativiteit) neemt het dan over van intellect (opgestapelde kennis). Inzicht neemt het dan over van bevooroordeeldheid.

https://www.antroweb.nl/html/reincarnatie.html