web analytics
11:11 Dubbele getallen
MysterieParanormaal

Ze wandelden door een gat in de tijd

Marie Antoinette (1755-93) after Vigee-Lebrun. Giclee by Louise Campbell Clay.Mannen in vreemde uniformen haastten zich langs hen heen. Mensen spraken hen in het Frans aan. Vrouwen droegen ouderwetse kleding en 18 de eeuwse muziek weerklonk. Geen twijfel mogelijk, de twee vrouwen liepen in het Frankrijk van vóór de Revolutie. Het verbazingwekkende  was echter dat het 1901 was… meer dan honderd jaar later in de geschiedenis.

De hitte in Parijs was drukkend, die middag de 10-de augustus 1901, en de twee Engelse ‘blauwkousen’ besloten dat ze het verstandigst deden met een bezoek aan het paleis van Versailles te brengen, in het uitgestrekte park zou het tenminste een beetje koel zijn.
Wat hen bij die gelegenheid overkwam, verschafte de wereld een van de grootste mysteries op het gebied van het bovennatuurlijke. Want de beide vrouwen werden-aanvankelijk zonder dat ze het beseften- in de tijd teruggebracht naar de dagen van Marie Antoinette en de Franse Revolutie.
In plaats van een gewone wandeling te maken  liepen ze plots meer dan 100 jaar terug in de geschiedenis.
Het karakter van de twee dames maakte het alles  nog ongeloofwaardiger, het waren intelligente vrouwen en beiden hadden gestudeerd. Geen van beiden zou riskeren uitgelachen te worden. Beide dames ongetrouwd en prominente figuren in de onderwijswereld, waren Charlotte Moberly, dochter van een gewezen bisschop van Salisbury, en Eleanor Jourdain, wiens culturele belangstelling ging van het klassieke drama tot filosofie.

Juffrouw Moberly stond aan het hoofd van St.Hugh’s Hall, een universiteit voor vrouwen in Oxford.
Juffrouw Jourdain, die een geleerd boek schreef over DE THEORIE VAN HET ONEINDIGE IN HET MODERNE DENKEN, volgde haar op, toen ze vele jaren later na  hun historische avontuur  met pensioen ging.
Het verhaal gaat als volgt verder:
Nauwelijks waren de dames in Versailles of ze raakten de weg kwijt, waarna zij na enige tijd een weinig gebruikt pad volgden in het deel van het park dat le Petit Trianon wordt genoemd. ( een klein herenhuis op de grond van het Paleis van Versailles. Het kasteel werd gebouwd tussen 1762 en 1768 tijdens het bewind van Lodewijk XV. Later gaf Lodewijk de XVI het aan zijn 19-jarige vrouw, koningin Marie Antoinette). Toen zij om een paar gebouwen aan het eind van de Trianon tuin liepen, voelden beiden zich plots aangegrepen door eigenaardig gevoel van neerslachtigheid, maar geen van beiden maakte hier een opmerking over.

We wilden ons middagje uit niet bederven, zo zeiden ze later. Toen zij de bloementuin bereikten splitste zich hun pad in drieën, zij wisten niet welk pad zij moesten kiezen.
Gelukkig stonden daar twee mannen, gekleed in uniformen met mantels. De mannen spraken met elkaar en de twee vriendinnen vroegen hen welk pad ze moesten nemen naar het Maison, het huis dat ooit toebehoorde aan de ongelukkige Marie Antoinette. Rechtdoor;  zei een van de mannen. Ze liepen verder en kwamen terecht in een steeg.

Er gebeurde iets raars met twee Britse dames tijdens hun bezoek aan Versailles, Frankrijk op 10 augustus 1901. Charlotte Anne Moberly en Eleanor Jourdain beweren dat ze door de tijd reisden en een aantal historische persoonlijkheden ontmoetten.

Er veranderden dingen in het steegje waar zij terecht kwamen. Moberly zag een vrouw op een raam in de buurt dat een witte doek trilde, Jourdain bekeek een oude en verlaten boerderij met een oude ploeg ervoor.

Naast de visuele veranderingen rapporteerden Moberly en Jourdain beiden dat ze plotseling een grote onderdrukking en somberheid voelden. Ze naderden twee mannen die op paleistuinlieden leken en hen om aanwijzingen vroegen. De mannen zeiden dat ze recht moesten gaan. In een ander rapport veranderde Moberly haar verklaring en beschreef ze als ‘zeer waardige ambtenaren, gekleed in lange grijsgroene jassen met kleine driekantige hoeden’.

Verderop in het steegje zag Jourdain een oud huisje en een vrouw met een meisje voor de deur staan, maar er was iets onnatuurlijks aan hen. Ze zagen eruit alsof ze op de een of andere manier kunstmatig waren, zoals wassen beelden. Moberly zei dat ze het huisje niet had gezien, maar ze voelde een verschil in de atmosfeer:

“Alles zag er opeens onnatuurlijk uit, daarom onaangenaam; zelfs de bomen leken plat en levenloos te worden, zoals hout in tapijtwerk. Er waren geen effecten van licht en schaduw en geen wind bewoog de bomen. ”

Mesdames Charlotte Moberly and Eleanor Jourdain walked into a time warp in 1901 while strolling the gardens of Versailles
Eleanor Jourdain

Een ander vreemd personage verscheen in de buurt van een tuinkiosk. Hij droeg een mantel en een grote, schaduwrijke hoed.

Hij werd gezien door zowel Moberly als Jourdain. Moberly beschreef hem als “meest weerzinwekkend … met zijn afschuwelijke uitdrukking. Zijn huidskleur was donker en ruw. ‘Jourdain vond ook dat de man er vreselijk uitzag:

“De man draaide langzaam zijn gezicht om richting hen, dat werd gekenmerkt door pokken; zijn huidskleur was erg donker. De uitdrukking was slecht en toch niet te zien, en hoewel ik niet het gevoel had dat hij in het bijzonder naar ons keek, voelde ik een afkeer om langs hem heen te gaan. ”

Uiteindelijk bereikten ze Petit Trianon waar de laatste vreemde figuur verscheen; een dame zat op het gras voor het kasteel en tekende. Moberly gaf een gedetailleerde beschrijving van de vrouw: een lichte zomerjurk, witte hoed en lang haar hebben. Toen Moberly haar voor het eerst zag, dacht ze dat ze een toerist was, maar haar uiterlijk was op een of andere manier buiten de tijd.

Later beweerde ze dat de ouderwetse dame Marie Antoinette was, terwijl Jourdain ontkende haar te hebben zien.

Aan het einde van deze bizarre ervaring betraden Moberly en Jourdain het landhuis en voegden zich bij de andere ‘echte’ gasten.


Volgens Moberly en Jourdain was Comte de Vaudreuil (1740 – 1817) één van de mensen die ze zagen

Beiden hielden dit een week stil, maar Moberly was geïntrigeerd en vroeg Jourdain of ze het gevoel had dat ze ook door de Petit Trianon werd achtervolgd. Beiden waren het erover eens dat hun ervaring van paranormale aard was. Later schreven ze twee afzonderlijke verslagen van de gebeurtenis die die dag plaatsvond en onderzochten ze de geschiedenis van de Petit Trianon. Ze ontdekten dat er iets gebeurde op 10 augustus 1792 in Parijs.

Het paleis van de Tuilerieën werd omsingeld en de bewaker van de koning werd gedood. Zes weken later bleek de monarchie te bestaan. Ze dachten ook dat ze erachter kwamen wie de man was die bij de kiosk zat – Comte de Vaudreuil, een goede vriend van Marie Antoinette

“ A painting of Marie Antoinette done on enamel, signed by T. Leroy. ”
Kon Marie Antoinette de dame zijn die op het gras zat?

Moberly en Jourdain probeerden opnieuw hetzelfde pad te vinden, maar zonder enig succes; sommige van de oriëntatiepunten die ze in hun “droomachtige” wandeling zagen, waren verdwenen.

Na het bestuderen van alle elementen van de situatie, concludeerden ze dat het terrein van Petit Trianon waarlijk spookachtig was en besloten zij om hun ervaring te publiceren in een boek, An Adventure (1911).

Veel critici namen het echter niet serieus vanwege de onwaarschijnlijkheden en tegenstrijdigheden die erin zouden staan. In een recensie van het boek in de Proceedings of the Society for Psychical Research werd gesuggereerd dat de vrouwen normale gebeurtenissen verkeerd hadden geïnterpreteerd. In 1903 werd een oude kaart van de Trianontuinen gevonden waarop de brug stond waarvan de vrouwen hadden beweerd dat ze hem hadden overgestoken. Deze brug stond niet op enige andere kaart. De identiteit van de auteurs van An Adventure werd pas in 1931 bekendgemaakt.

Naar verluidt hebben beide vrouwen vóór en na hun avontuur meerdere paranormale ervaringen gehad. In één daarvan beweert Moberly dat ze in 1914 een verschijning van de Romeinse keizer Constantijn de Grote in het Louvre heeft gezien, een man van ongewone grootte met een gouden kroon en een toga; hij werd door anderen niet waargenomen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog raakte Jourdain ervan overtuigd dat een Duits spion zich schuilhield in de faculteit. Na steeds autocratischer gedrag te vertonen overleed ze plotseling in 1924 te midden van een academisch schandaal over haar leiderschap van de faculteit; haar gedrag had geleid tot massale aftredingen van academisch personeel. Moberly overleed in 1937.

Van het verhaal werd in 1981 een televisiefilm gemaakt, Miss Morison’s Ghosts.

In zijn biografie van de aristocratische decadente Franse dichter Robert de Montesquiou uit 1965 stelt Philippe Jullian een andere, niet-bovennatuurlijke verklaring voor de gebeurtenis voor. Ten tijde van Moberly en Jourdains excursie naar Versailles woonde Montesquiou dichtbij en gaf naar verluidt feestjes op het terrein. Bij deze feestjes zouden zijn vrienden zich verkleden in ouderwetse kostuums en levende beelden spelen ter vermaak van zijn gasten. Volgens Jullian zouden Moberly en Jourdain per ongeluk op een repetitie kunnen zijn gestuit. De figuur van Marie Antoinette zou een crossdresser kunnen zijn geweest, en de man met de pokken zou Montesquiou zelf zijn.

In een bespreking van de geschiedenis van het Moberly-Jourdain-incident en de reactie daarop merkte Terry Castle sceptisch op dat er sprake zou kunnen zijn van een lesbische folie à deux die een gedeelde waan opwekt. Castle concludeert dat, als alle voorgestelde verklaringen zijn overwogen, er een kern van mysterie overblijft, zowel met betrekking tot de psychologische dynamiek van het paar als tot elk ander bovennatuurlijk aspect van het verhaal.

Michael Coleman bestudeerde het verhaal zorgvuldig, met name de twee gepubliceerde verklaringen van de dames, en zonder de Montesquiou-verklaring volledig te onderschrijven concludeerde hij dat de meer algemeen verkrijgbare teksten, zoals gepubliceerd in de versies van 1911 en later, aanzienlijk waren aangedikt na de beschreven gebeurtenis en nadat de dames hun onderzoek waren begonnen, terwijl de eerdere verslagen niet of nauwelijks verwezen naar een bovennatuurlijke ervaring. Hij zette ook vraagtekens bij de nauwkeurigheid en betrouwbaarheid van de onderzoeken die daarop volgden, en wees erop dat slechts enkele of geen van hun informanten bij naam genoemd worden en dat de meeste literaire en historische referenties afkomstig zijn uit onbetrouwbare bronnen.

 

Gerelateerde artikelen

Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

AngelWings.nl wordt mede mogelijk gemaakt door advertenties ♥Support ons door je ad blocker uit te schakelen♥