‘Ik leefde tussen rottende lichamen in Auschwitz en werd naakt onderzocht door dr. Mengele’
‘Ik leefde tussen rottende lichamen in Auschwitz en werd naakt onderzocht door dr. Mengele’
Susan Pollack werd op 14-jarige leeftijd gedwongen naar Bergen-Belsen te marcheren en hoorde achteraf dat ze op tragische wijze meer dan 50 familieleden had verloren en dat alleen haar broer het overleefde
Een overlevende van het concentratiekamp Bergen-Belsen en Auschwitz heeft verteld hoe ze de mensonterende omstandigheden heeft overleefd.
De in Hongarije geboren Susan Pollack, nu 91 en woonachtig in Londen, herinnert zich de dood en het verdriet die ze ontmoette in het door de nazi’s gerunde kamp ter gelegenheid van Holocaust Memorial Day .
Toen ze in het concentratiekamp aankwam, had ze al veel horror overleefd – ze was pas negen toen haar vader in een vrachtwagen werd gedreven en naar een concentratiekamp werd gebracht om nooit meer terug te zien.
In 1944 werd Susan samen met haar moeder en broer Laci per veewagen naar het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau vervoerd nadat SS-officier Adolf Eichmann had bevolen dat elke Jood in Hongarije moest worden gedeporteerd.
Haar moeder werd onmiddellijk vermoord in de gaskamers, maar de jonge Susan bracht daar ongeveer 10 weken door.
Ze beschreef haar tijd daar en vertelde de zon : “We hadden honger, dat was alles waar ik aan dacht. Er was geen eten, alleen wat verwaterde klodders of soep in de ochtend.
“De hongersnood, dag na dag, verwoestte onze lichamen. Wij meisjes werden onderzocht door iemand die Dr. Josef Mengele heette, spiernaakte, kleine meisjes.
“We werden regelmatig geïnspecteerd en als je snel afviel, ging je regelrecht de gaskamers in, niet meer geschikt voor werk, nutteloos.
“Ik ben een keer geselecteerd. Maar het was niet voor de gaskamers, het was voor slavenarbeid.”
Ze werd vervolgens naar Guben in Duitsland gestuurd en gedwongen om als slaaf in een wapenfabriek te werken om onderdelen te testen.
Maar in de winter van 1944/45, toen ze net 14 was, werd ze gedwongen op een Dodenmars naar Bergen-Belsen te gaan, waar honderden mensen wekenlang over bevroren velden liepen om bij het vernietigingskamp te komen.
Ze vertelde de zon: “[Het] was een plaats van dood en onbeschrijfelijk lijden. Er waren overal rottende lichamen. Er was overal hongersnood en besmettelijke ziekten, zelfs de mensen die nog leefden waren geen mensen meer.
Ze beschreef het eerder als gevuld met “bergen van lijken” – een plaats van complete verwoesting, gevuld met rottende lichamen.
Gelukkig werd het kamp in april 1945 bevrijd, toen Susan slechts enkele dagen verwijderd was van de dood.
Ze beschreef het moment waarop ze werd bevrijd en zei: “Ik kroop uit mijn barak, weg van de stank en het vuil en het huilen, omdat ik het niet meer aankon.
“Ik voelde dat een hand me oppakte, maar dat deed ik voorzichtig, en ik werd niet neergeschoten, niet dat het me iets zou kunnen schelen.
“Ik werd in een kleine ambulance geplaatst en zo hebben de Britten me bevrijd. Het eerste wat ze deden was me wassen, omdat ik smerig was. Ze riepen de lokale Duitse vrouwen erbij, lieten ze ons wassen en gaven ons schone kleren. “
Na de oorlog kwam ze erachter dat meer dan 50 van haar familieleden waren omgekomen en dat alleen haar broer Laci het had overleefd.
Susan verhuisde naar Zweden voordat ze in Canada belandde, waar ze mede-overlevende Abraham Pollack ontmoette en trouwde.
Het echtpaar was 60 jaar getrouwd en had samen drie kinderen en zes kleinkinderen voordat Abraham in 2015 stierf.
Ondertussen blijft Susan samenwerken met de Holocaust Educational Trust en deelt ze haar verhaal.
Praten over het leven nu, zei ze tegen de liefdadigheidsinstelling: “Het leven is kostbaar – je kunt op twee manieren gaan – omhoog of omlaag. Ik koos ervoor om weg te lopen en mijn leven weer op te bouwen. Er was geen wraak en geen gerechtigheid.
“In mijn geval denk ik dat ik mijn gevoel van eigenwaarde heb herbouwd door de vreugde om kinderen te krijgen en een gezin te stichten. Ik heb er ook voor gekozen om mijn vrije wil uit te oefenen. Ik merk dat proberen een positieve bijdrage te leveren aan de samenleving, zoals door vrijwilligerswerk, helpt enorm.”
slachtoffer van Auschwitz, 14, genomen voordat de nazi’s haar vermoordden met een injectie in het hart
(Zo slecht was men toen, denk je dat ze nu zo vriendelijk zijn met die vaccinaties?!)
https://www.thesun.co.uk/news/10828328/holocaust-memorial-day-2020-auschwitz-nazi/
