Revolutie dreigt in Nederland 11 jaar na Fortuyn

Revolutie dreigt in Nederland 11 jaar na Fortuyn

Posted on 02/06/2013
Het zijn onrustige en revolutionaire tijden. Buiten Nederland heerst onrust die zich vertaalt in massale demonstraties in Spanje, Portugal, Italië, Turkije en Duitsland. In Nederland is het nog angstvallig rustig, op wat kleinschalige demonstraties na.

Het is echter de stilte voor de orkaan. Elf jaar geleden hebben we een voorproefje gekregen, tijdens Fortuyns revolutie, een soort pre-revolutie. De eenmansrevolutie van Fortuyn legde haarscherp de kwetsbaarheid bloot van de gevestigde orde. Politici van toen hadden geen antwoord op Pim Fortuyn.

Net zoals nu politici geen antwoord hebben op de crisis die steeds dieper en ingrijpender als een kankergezwel uitzaait. Miljoenen uitkeringsgerechtigden leven in belabberde omstandigheden. Groeiende werkloosheid, groeiende persoonlijke ellende, groeiende stress. Nog meer armoede en honger in ons land, wat zo veel mogelijk dood gezwegen wordt. Ondertussen kondigt Rutte aan dat er nog meer bezuinigd moet worden. Hij komt met geen enkele maatregel om de economie uit het dal te trekken. Nee, hij schopt ons nog dieper de afgrond in.

Zoals we kunnen zien in Turkije is een kleine aanleiding genoeg om massa´s op de been te krijgen. Deze massa´s zwegen aanvankelijk, maar komen opeens naar buiten, omdat de maat vol is.

Zo gaat het ook in ons land. Het is een kwestie van tijd voordat de vlam in de pan schiet. Een regering zoals Rutte 2 kan niet straffeloos blijven knoeien. Op een gegeven moment staat het water tot aan de lippen, zonder dat iemand kan voorspellen wanneer. De snel groeiende armoede is de voedingsbodem van de 11 jaar geleden aangekondigde revolutie. Met iedere bezuinigingsronde komen er meer werkelozen, en met meer werkelozen minder inkomsten, wat binnen afzienbare tijd leidt tot de bijstand. En de bijstand biedt slechts een zekerheid namelijk die van armoede.

Rob Vellekoop, 2 juni 2013, delangemars.nl

https://delangemars.nl/

RAAK | 03/06/2013 at 01:42 | Reply
Mijns inziens vertoont de gemaakte bovenstaande analyse door Rob Vellekoop gemaakt allerlei fouten. Want wat er ‘werkelijk’ aan de hand is, is veel omvattender en destastreuzer.

De ‘juiste’ analyse die gemaakt moet worden, is dat de (wat genoemd kan worden) ‘kapitalistische bevolkingspolitiek’ verder bijgeschaafd wordt en vervolmaakt wordt. Men zou kunnen zeggen dat landen worden gerund als bedrijven en dat (die kapitalistische) bevolkingspolitiek het bijbehorende personeelsbeleid vormt.

De eerste ‘slachtoffers’ van deze kapitalistische bevolkingspolitiek zijn (wereldwijd) de (tot illegaal gebombardeerde) vluchtelingen. Door een Fortuyn te benoemen als een ‘eenmansrevolutie’ wordt daar compleet aan voorbij gegaan. De (feitelijke) ‘eigen volk eerst’ gedachte wordt daarmee alleen maar een volgende impuls meegegeven.

Want wanneer we om ons heen kijken, zien we allemaal dat het goed fout gaat in onze samenleving. Een samenleving die met een sneltreinvaart meer en meer mensen uit- en buitensluit. We zien bijvoorbeeld, dat de ‘crisis’ die ons momenteel opgedrongen wordt, eigenlijk niks anders is dan een herschikking van het kapitaal. De derde wereld is geplunderd zodat het grootschalig plunderen hier nu moet beginnen; kleinschalig was het natuurlijk al langer bezig. De globalisering komt thuis!

Nemen we even een kijkje in de recente geschiedenis, dan kunnen we constateren dat de opgebouwde verzorgingsstaat uiteindelijk gecreeerd is om daarmee de solidariteit af te kopen. Solidariteit is dusdoende een staatsaangelegenheid geworden. In plaats van dat deze zich van mens tot mens manifesteeerde. De menselijke maat is daarmee omzeild.

Omdat de solidariteit door de staat is afgekocht, kan diezelfde staat daarom dan ook even gemakkelijk diezelfde opgebouwde verorgingsstaat weer even snel afbreken. De ‘massa’ kan alleen maar verbaasd en machteloos toekijken hoe die ‘opgebouwde rechten’ weer even snel in de vuilnisbak aan het verdwijnen zijn. De opgebouwde verzorgingsstaat had dan ook als enig doel het kapitaal zelf te dienen.

Waarbij het arbeidseithos altijd leidend is geweest. Een arbeidsethos, die altijd een ‘arbeidreserveleger’ heeft gehad (de werkeloze), om juist hen die produceerden te kunnen onder druk te zetten, door te dreigen dat er een hele batterij aan werkelozen klaar staan om degene die produceerden te vervangen mocht de productie afnemen en/of niet naar wens verlopen.

De klassieke terugkerende crisis van het kapitalisme, wordt nu een nòg fundamentelere crisis waarin het gegeven van arbeid zelf op de helling komt te staan. Daarin is de mens een waardeloze arbeidskracht geworden. Zijn er dus ‘overbodige’ mensen. Over de hele wereld worden steeds meer mensen gedwongen hun arbeid te verkopen onder de meest verschrikkelijke omstandigheden omdat, gemeten tegen de huidige standaard van productiviteit, hun arbeid steeds minder waard wordt.

Ergr nog, datzelfde systeem heeft ‘illegale’ mensen geceeerd, die niet eens op de reservebank kunnen zitten en ‘invallen’ als daar behoefte aan is. Wereldwijd zijn er dusdoende al heel veel mensen compleet aan hun lot overgelaten. Men stelt dat je wel mag sterven van de honger maar niet van een kogel. Je mag politieke vluchteling zijn maar geen economische vluchteling. Maar de economie is natuurlijk politiek. Het bewijs daarvan is dat wij allemaal wel een minister van economie hebben, dus economie is politiek en eens je economische vluchteling bent dan wordt je toch aanzien voor een profiteur en dan wordt je illegaal. Rechteloos, een ‘non-burger’.

De gevolgen zijn desastreus. De potentiële economische crisis en de ontwaarding van arbeid, samengeperst over 30 jaar, komen nu, op dit moment, tot ontploffing. De huidige crisis betekent dat steeds grotere aantallen mensen simpelweg “overbodig” verklaard zullen worden. De rol van de staat is daarin het organiseren en toedienen van een racistisch en nationalistisch beleid van sociale uitsluiting.

De samenleving valt uit elkaar, zal wegzinken in een moeras van armoede, geweld en irrationeel bijgeloof als we er niet in slagen deze manier van produceren achter ons te laten. Het zijn daarin niet de ‘speculanten’ en de financiële markten die het probleem vormen. Het is de volkomen absurditeit van een samenleving dat slechts welvaart creëert als een restproduct bij het opwaarderen van kapitaal zowel reëel als fictief. De terugkeer naar een, op het oog stabiel kapitalisme, staande gehouden door enorme legers aan arbeidskrachten is noch wenselijk, noch nastrevenswaardig.

In een samenleving voorbij de productie van handelswaar, voorbij geld en ver voorbij de staat, in de huidige crisis wordt eindelijk de het systeem zelf in vraag gesteld. Het wordt tijd dat we het antwoord geven. In plaats van enkel een smeekschrift te presenteren aan hen die ons regeren, kunnen we beter bouwen aan een beweging die de kracht heeft haar eisen zelf te realiseren!

Deze ‘eigen eisen’ zijn het middel om een confrontatiepolitiek te voeren om een tegenlmacht op te bouwen. Een confrontatiepolitiek voeren is noodzakelijk om een tegenmacht op te bouwen. Zonder confrontatiepolitiek te willen voeren, zal er ook nooit een tegenmacht opgebouwd kunnen worden.