Zijn de 9/11 zielen al gereïncarneerd als kinderen?

Zijn de 9/11 zielen al gereïncarneerd als kinderen?

Enkele  Voorbeelden

Zijn de 9/11 zielen al gereïncarneerd als kinderen?
Onlangs zijn er verschillende nieuwsartikelen over kinderen die zich lijken te herinneren aanwezig te zijn geweest, hetzij als werknemers of first responders tijdens het moment waarop het World Trade Center (WTC) ineen stortte. Of je nu gelooft in reïncarnatie of niet, dit zijn zeer boeiende verhalen!

Een 4 jaar oude kleuter, sprak over de aanslagen van 9/11 hij had een verrassend antwoord op de vraag van zijn ouders, op de vraag aan hem wat hij wilde worden als hij groter was.

“Ik  wil gewoon weer een brandweerman zijn, dat ben ik altijd al geweest en ik was al eens een brandweerman!

Nog een 4 jaar oud kind heeft beweerd te hebben gewerkt in het WTC. Toen hij een foto van het WTC in National Geographic Magazine zag, wees hij naar het raam, waar zijn kantoor was gevestigd. Daarbij zei hij: “Dat is waar ik werkte, Mama,” en “Mam, ik ben er nog steeds begraven.” Hij beweert ook het instorten van het gebouw te hebben gevoeld.

Een van de meer gedetailleerde verhalen  is van Cade , een jonge jongen die  huiveringwekkende nachtmerries van 9/11 kreeg op de leeftijd van 3 jaar oud.
Details gaf hij onder meer onder de naam van een 40-jarig slachtoffer (Robert E. Pattison), een zakenman die werkte op de 110e verdieping en hij kon het Vrijheidsbeeld zien vanuit zijn kantoor raam.

Hij sprak op  vroege leeftijd al over vliegtuigen die uit de lucht vallen en ook van vliegtuigen die crashen in gebouwen.
Het kind gaf genoeg informatie door zodat zijn ouders geloven dat Cade  er op een bepaalde manier bij was op die noodlottige dag.

Onlangs in een  interview met een vrouw die haar ervaringen deelde over haar  8 jaar oude zoon , die begon te praten over, wat zij gelooft, 9/11. Naast de nachtmerries van sterven in een felle brand, noemde hij een collega dat hij moedig probeerde te redden, maar hij  werd hierbij geblokkeerd door het plafond.

Haar zoon is er zeker van dat hij werkte op de 54ste verdieping van het WTC. Het grootste deel van de informatie die ze gedeeld had was uit zijn vroegere jaren. Nu hij 8 jaar oud is, voelde ze dat hij spoedig zou  beginnen met het vergeten van deze herinneringen als ze worden vervangen door zijn eigen nieuwere levenservaringen.

https://angelicview.wordpress.com/2015/01/01/911-baby-theyre-back/

Triest als dit bestaat en kan!
Toch?

Je krijgt hierdoor wel een bijzonder besef van het leven, als je er wel waarde aan kunt hechten en er in kunt geloven!
En dat is niet mis…!

Ik herken o.a de angst voor vliegtuigen!
Ik wil er ook niet in… ik durf het niet en kan het niet!

Ik had die angst al als heel klein kind.
Bizar!
We gingen ooit naar Schiphol en daar was een vliegtuigje oid dat diende als restaurant…
nou geen denken aan dat ik dáár inging!
Ik was toen 4 jaar oud.
Nee dat ding zou vast gaan vliegen en dat wilde ik dus niet.
Nee die vliegt niet zeiden ze tegen mij, maar ik vertrouwde het al niet.
Nee hoor, ik geloofde in mijzelf!
Toen al! NB vreemd voor een kind van die leeftijd immers?

Ik heb jaren angsten gehad voor de sirenes elke maand!
Ik dook als kind huilend weg, ik was dan heel erg angstig!
Straaljagers?
Ik stond zo naast mijn bed uit slaap gerukt want…de vliegtuigen kwamen over oid…
mega paniek soms…sloeg nergens op.
Zelfs op straat dook ik soms in elkaar bij straaljagers, ik schaamde mij kapot…om mijn vreemde reactie op dat..
Oorlogsfilms?
Huilen!!!!!!!!! Afscheid nemen? Gruwelijk!!!!!!!!

Zelfs nu, kan ik dat niet zien op tv, dan huil ik weer diep van binnen, ik kan afscheid nemen ook niet aanzien!
Alsof mensen elkaar dan voor de laatste keer zien?
Slaat nergens op toch?
Tot ik een regressie deed, en toen zag ik een leven in de oorlog dus dat verklaarde enorm veel en dat heeft mij gelukkig zoveel rust gegeven!
Enkele jaren voor de Bijlmerramp werd de angst weer sterker…en daarna was het over!

Mijn moeder had ook enorme moeite met afscheid nemen dus als zij op vakantie ging..dan maakte ze dus ruzie om niets.
Tot ik zei: Weet je waarom je ruzie maakt voor je weggaat?
Dan is het afscheid nemen minder pijnlijk.
En daar schrok ze best van maar daarna was het ook goed.
Het besef is belangrijk!

Ik denk dat deze zielen erg snel geïncarneerd zijn en daar zeker last van zullen hebben! Rond de leeftijd van een jaar of 6, 7 a 8 dan wordt het minder heftig vaak.
Dat is een troost…tenzij je erg traumatische dingen hebt meegemaakt in een vorig leven.
Ik kan bv met moeite alleen in een trein zitten!
Ik ben dan mega absurd nerveus maar met anderen bij mij, mensen die ik ken, is niets aan de hand, maar alleen?
OMG? Ik snap het ook niet helemaal, maar in de regressie zag ik dus inderdaad die treinwagons en herdershonden die blaften en Duitsers die spraken etc…
Bah, heel naar. Ik kon dat ook niet echt verder meer kijken.
Te lang verhaal voor nu. Ik spreek overigens perfect oud Duits! Moderne woorden ken ik dus niet.
🙂
Bizar zonder accent, dus perfecto Duits…

Geloof me dat is raar! 🙂