Het einde van Frankenbelly
Dr. William Davis, een cardioloog uit Milwaukee, Wisconsin, had een aha-moment toen hij ontdekte hoe moderne tarwe werd verbouwd. Wetenschappers en boeren, schrijft Davis, hadden “een traditionele plant van 1,5 meter hoog getransformeerd in een gewas van 45 centimeter hoog, met dikke stengels en grote zaden, een verandering die duizenden genetische experimenten vereiste.”
Het resultaat van hun experimenten bleek zeer succesvol voor het enorm verhogen van de landbouwopbrengst. Boeren konden nu veel meer bushels per acre tarwe oogsten dan voorheen, een zegen voor de consument en voor derdewereldlanden die hun hongerende bevolking probeerden te voeden. Het probleem was de impact op het menselijk lichaam van al dat gepruts met een genetisch gemanipuleerde “Frankengrain”, zoals Davis het noemt – effecten variërend van overeten en obesitas tot psychische aandoeningen en temporaalkwabaanvallen.
Coeliakie nam met 400 procent toe. “Mensen die vroeger aten om te leven, werden getransformeerd in een bevolking met een onverzadigbare ‘all-you-can-eat’-honger”, schrijft hij. Davis besloot een revolutie te beginnen, die hij begon met de publicatie van zijn boek Wheat Belly en vervolgboeken, waarin hij pleitte voor een graanvrij, koolhydraatarm dieet plus supplementen.
Duizenden mensen verloren moeiteloos 20, 30, zelfs 50 pond. Hun bloedsuikerspiegel werd weer normaal en ze konden al snel stoppen met de cocktail van medicijnen die ze hadden moeten nemen.
Maar er ontbrak nog iets. Veel van zijn volgers waren verbeterd, maar klaagden nog steeds over voedselintoleranties, gewrichtspijn, aanhoudende slapeloosheid of depressie.
Davis begon verder te graven. Hij ontdekte bewijs dat een groot deel van de zogenaamde mentale ziektes te wijten was aan een slechte populatie darmbacteriën.
“Een explosie aan onderzoek maakte duidelijk,” schrijft hij, “dat veelvoorkomende mentale en emotionele problemen zoals depressie, sociale isolatie, haat, angst en aandachtstekortstoornis/hyperactiviteitstoornis (ADHD) te wijten zijn aan verstoringen van het darmmicrobioom.” Maar dat was nog niet alles. Hoe meer hij onderzocht, hoe duidelijker het werd dat een groot aantal ogenschijnlijk niet-gerelateerde aandoeningen, van auto-immuunziekten tot obesitas tot neurodegeneratieve aandoeningen, allemaal een gemeenschappelijke draad hadden: een probleem met de microscopische populatie in de darmen, de biljoenen kleine wezens die onze darmen bewonen.
Hij realiseerde zich dat moderne microbiomen heel anders zijn dan die van onze jager-verzamelaarsvoorouders. “Een combinatie van factoren die verband houden met het moderne leven – van moderne bewerkte voedingsmiddelen tot maagzuurblokkerende medicijnen – heeft een darm gecreëerd die bijna niet meer menselijk is; het is iets dat ik ‘Frankenbelly’ noem, en het is net zo destructief voor onze gezondheid of misschien nog wel meer dan Frankengrain,” schrijft hij.
Het werd hem ook duidelijk dat het herstellen van de darmgezondheid meer inhield dan alleen het nemen van probiotica en het eten van meer vezels.
Hij begon de verschillende bacteriestammen in een gezonde darm te bestuderen en ontdekte iets vreemds: bepaalde bacteriestammen waren verantwoordelijk voor het herstellen van een normale eetlust en hielpen bij het verlies van visceraal vet, terwijl andere hielpen bij het vergroten van de spiermassa en -kracht, het versterken van de immuniteit, het verlichten van angst, het verminderen van rimpels, het verbeteren van de mentale helderheid en focus – en zelfs het vergroten van ons vermogen om empathie te tonen voor anderen.
“Bacteriesoorten die in het maag-darmkanaal leven, produceren bijvoorbeeld vitamine B zoals foliumzuur en vitamine B12, of versterken gevoelens van liefde voor familie of vrienden, of stimuleren levendige, kleurrijke dromen tijdens de herstellende REM-fase van de slaap, wat essentiële componenten zijn voor een normale geestelijke gezondheid”, legt zijn boek uit.
Volgens Davis is er bewijs dat een Frankenbelly in verband kan worden gebracht met een nog langere lijst van kwalen dan die welke door tarwe worden veroorzaakt: alle gebruikelijke darmklachten zoals constipatie en een prikkelbare darm, maar ook polycysteus-ovariumsyndroom, hypertensie, angst, depressie, isolatie en zelfs suïcidale gedachten.
Maar om een Frankenbelly weer een normale, gezonde darmflora te geven, moeten we eerst de naschokken van al deze microbiële verstoring aanpakken, zegt hij.
Een voortdurend dieet met veel bewerkte producten en een constante consumptie van tarwe, aangevuld met een groot aantal farmaceutische medicijnen, leiden steevast tot aandoeningen die artsen ‘small intestinal bacteria overgrowth’ (SIBO) of ‘small intestinal fungal overgrowth’ (SIFO) noemen.
De gebruikelijke medische behandeling voor beide aandoeningen en andere spijsverteringsproblemen, zegt Davis, is om steeds meer schadelijke voedingsmiddelen te verwijderen of antibiotica toe te dienen, die alleen maar meer bacteriën doden en het probleem verergeren. En het meest standaard dieetadvies is dat dit beperkte dieet een dieet voor het leven is.
Davis’ oplossing is tweeledig: de schadelijke bacteriën en schimmels (meestal Candida ) doden met natuurlijke middelen, zoals kruiden, en vervolgens de darmen opnieuw bevolken met zelfgemaakte yoghurt en andere gefermenteerde producten. Davis biedt een breed menu aan mogelijke yoghurts, die elk eenvoudig te maken zijn met de juiste yoghurtmaker.
Om SIBO en SIFO aan te pakken, experimenteert hij met het mengen van drie bacteriestammen in één brouwsel. Hij beweert dat veel van zijn communityleden die zijn graanvrije dieet volgen en elke dag slechts een half kopje van deze yoghurt eten, SIBO binnen een maand hebben overwonnen.
Wat Davis’ werk suggereert is dat de huidige explosie van voedselintoleranties waar we allemaal aan lijden, simpelweg een gebrek aan de juiste bacteriën is om ze te helpen verteren. Als hij gelijk heeft, kunnen een gezond dieet en een beetje yoghurt niet alleen een einde maken aan SIBO, maar ook aan allergieën.
Het bericht Het einde van Frankenbelly verscheen het eerst op Wat artsen u niet vertellen
