Wanneer wordt zorg bemoeizucht?
Wanneer wordt zorg bemoeizucht?
(De Stentor en andere regionale kranten 16-9-2011)
Steeds vaker blijven volwassen kinderen, vooral zonen, jarenlang thuis wonen. Van een generatieconflict is blijkbaar geen sprake. De zonen vinden het wel comfortabel en de moeders blijven graag zorgen. Maar ooit moeten kinderen toch op eigen benen staan. Robert ten Brink maakt er een televisieshow over, ‘Wie trouwt mijn zoon?’. Komen deze zonen ooit nog wel los van hun moeder?
Als ouder wil je dat je kind gelukkig wordt. Maar hoe doe je dat? Hoe ver ga je met je hulp en ondersteuning? Hoe lang ga je ermee door? Ouders blijven zich vaak hun leven lang zorgen maken over hun kinderen. Volgens psychologe Jolet Plomp is dat niet nodig en belet het ouders en kinderen om gelukkig en ontspannen te leven. “Opvoeden is een proces van loslaten.” Ze schreef er een boekje over, ‘Loslaten kun je leren’. “Direct na de geboorte bekruipt je als ouder een oerdrift om je kind voor alles te beschermen. De eerst maanden na de geboorte ervaart een kind geen grens tussen zichzelf en zijn moeder. Er is geen ik en zij, maar een complete symbiose, een volkomen een zijn. Maar na een paar maanden begint het loslaten, een kind wil zijn omgeving verkennen Wanneer een kind opgroeit, neemt de symbiose af en de autonomie toe.”
Maar bij de moeders en zonen in het programma van Ten Brink is er nog steeds sprake van een symbiotische relatie. Volgens Ten Brink is er met de zonen niet zoveel mis. Het zijn aantrekkelijke mannen. Ze zijn misschien wat gemakzuchtig en vinden het wel prettig als er voor hen gekookt, gewassen en gestreken wordt. Maar de moeders gaan, naar zijn zeggen, wel ver in hun bezitterigheid. Ze leggen zijn ondergoed klaar, gaan met hem in bad en zijn erg knuffelig met hun zonen. En er wordt niet getrouwd zonder goedkeuring van mams.
De zonen lijken het helemaal niet erg te vinden. Naar Italiaans voorbeeld zijn ze dol op hun mama. Maar staat dat een zelfstandig leven niet in de weg? En welke vrouw wil zo’n schoonmoeder?
Jolet Plomp volgt de serie met stijgende verbijstering. “Dit is het toppunt van ouderlijke bemoeizucht. Ik denk dat ouders geen verstand hebben van de liefdesrelaties van hun kinderen. Je hebt wel culturen waar ouders een partner voor hun kinderen zoeken. Maar dat is anders, dat gaat niet over liefde, maar over een huwelijk op rationele gronden.” Plomp denkt dat niet alleen de moeders, maar ook de zonen, misschien onbewust, de symbiotische relatie in stand houden. “Deze moeders en zonen hebben elkaar nodig. Het kan zijn dat de zoon chaotisch is of onzeker en bevestiging nodig heeft. Het kan ook zijn dat de vader ontbreekt en de zoon zich verantwoordelijk voelt voor het welzijn van zijn moeder. Door thuis te blijven wonen, geeft hij haar het gevoel nuttig te zijn.” Plomp is benieuwd hoe het af gaat lopen. “Er zal vast een moeder zijn, die geen enkele vrouw goed genoeg vindt. Het zou mooi zijn als de zoon dan zijn zin doorzet en trouwt met de vrouw van zijn keuze. Je bent pas echt onafhankelijk als je durft te kiezen tegen de zin van je ouders.”
Schrijvers en filmmakers nemen de moeder-zoon relatie wel vaak tot onderwerp. Zo draait er op dit moment de Russische film ‘Mama’ in de bioscoop over een moeder die met haar dikke veertigjarige zoon in een kleine flat woont. De moeder geeft haar zoon niet de kans om een eigen leven te leiden. Ze ergert zich wel voortdurend aan zijn tekortkomingen. Maar als de zoon besluit om weg te gaan en bij zijn vader te gaan wonen, zorgt ze dat hij zijn vliegtuig mist.
Robert ten Brink en de makers van de film ‘Mama’ houden ouders een spiegel voor. Een lachspiegel misschien, want de situaties zijn tot in het absurde uitvergroot. Na zo’n film of tv-aflevering vraag je je af, hoe je het zelf als ouder doet? Accepteer je dat je kinderen hun eigen weg gaan? Misschien maak je het niet zo bont als bovenstaande moeders, maar een gematigder voorbeeld van een ouder-kindrelatie is vast wel herkenbaar.
Marianne Braamkamp(24) is afgestudeerd zonder studieschuld. Ze is haar ouders dankbaar voor hun jarenlange financiële steun. Maar schept dit ook verplichtingen? Mariannes ouders verwachten van haar dat ze snel een baan vindt en sturen haar voortdurend advertenties. Dat is een probleem, want Marianne wil eerst een paar maanden op reis met haar vriend en werkt nu via een uitzendbureau om het reisgeld bij elkaar te sparen. De ouders van Marianne zijn het daar niet mee eens. Ze keuren niet alleen haar reisplannen af, ook haar vriend valt niet in de smaak. Marianne vindt het moeilijk. “Ze hebben me zolang financieel ondersteund, kan ik nu wel mijn eigen gang gaan?”
Wat is wijsheid? Moet Marianne haar ouders tegemoet komen en solliciteren? Of moeten de ouders haar keuze respecteren? Heeft Marianne recht op haar eigen keuzes en mag ze haar eigen fouten maken? En hoe zit het met Mariannes schuldgevoel? Het zijn allemaal vragen over het moeilijke wederzijdse proces van loslaten.
Jolet Plomp meent dat je loslaten kunt leren. Ze adviseert ouders in haar boek het volgende. “Probeer te stoppen met het dwingend invloed uitoefenen op de keuze van een baan en een partner. Het is de vraag of je als ouder wel kan beoordelen, waarmee je kinderen gelukkig worden. Ze leven immers in een wereld tussen leeftijdgenoten, waarmee jezelf niet goed bekend bent. Je bent een betere adviseur als je vragen stelt in plaats van stellingen te poneren en als je luistert met een open mind.
Als je je volwassen kinderen kunt loslaten, krijg je een nieuwe relatie met hen. Ze zullen je zeker dingen vertellen, die nieuw voor je zijn. Aanvankelijk voel je je misschien nutteloos, maar er zijn veel nieuwe mogelijkheden. Alle kans dat je kinderen jou eens van dienst zijn met hun kennis en ervaring.”
Loslaten (Uit loslaten kun je leren, van Jolet Plomp)
1) Als je je eigen dromen over je kind kunt loslaten, krijg je meer oog voor de kwaliteiten en mogelijkheden die het kind wel heeft
2) Als ouder moet je de gedachte loslaten, dat je alle rampspoed voor je kind kunt voorkomen
3) Laat het idee los dat iedereen van jouw kind moet houden.
4) Het is goed als je kind ook met mensen buiten het gezin een vertrouwelijke band heeft en advies kan vragen.
5) Hoe ouder je kind wordt hoe minder je er zeker van kan zijn dat je begrijpt wat het voelt en denkt.
6) Je moet als ouder op een bepaald moment het idee loslaten dat je alles beter weet dan je kind.
7) Stel vragen in plaats van stellingen te poneren. Luister met een open mind.
https://www.agnesvanbrussel.nl/publicaties/gezondheid-en-psychologie/297-wanneer-wordt-zorg-bemoeizucht
Het was een prachtige serie om te volgen, waarbij ik meermaals met open mond zat te kijken, naar hoe deze moeders hun zonen bij zich wilden behouden. En de zoons alles wel prettig vonden wat mama deed en zei en vond.
Best ziekelijk, ook bij de keuze van partners had ik zoiets van dat is toch hun eigen leven?
Zij moeten leven met die partners en die moeder niet toch?
Behoorlijk gestoord dus.
Het allerergste moment was die moeder die trots zei op het laatst, zo dan heb ik nu een mooie diamanten ring.
:O
En zoonlief ging met mama weer mee naar huis.
Pfffffff
