web analytics
11:11 Dubbele getallen
Geschiedenis

Aardlagenwerk in Auschwitz

Aardlagenwerk in Auschwitz 
Door Ezrah Bakker 

In het weekend van 9-11 mei 2003 verzamelde een groep van 11 Bruisvatters zich in Auschwitz om daar landschapswerk te doen. Bij deze een verslag, dat tevens een inkijk biedt in de holocaust en de samenhang met de zogenoemde negen aardlagen. 

Auschwitz I 

De Poolse naam van Auschwitz is Oswiecim. Wij komen nog net op tijd om Nicolaas te treffen bij de ingang van Auschwitz I, voor een eerste indruk. In de warme oranjegloed van de namiddagszon sta ik voor de beroemde poort met de leuze ?Arbeit Macht Frei.(1) Een soort minidorp met straten, verwilderde populieren en grote kazernegebouwen met kelder, begane grond en een verdieping. Alles keurig omzoomd door een dubbele schrikdraad omheining. Bij elkaar zo?n dertig gebouwen, daarbuiten de oude SS-barakken, het registratiegebouw en een eenvoudige gaskamer met verbrandingsovens. Kortom; alles zeer compact, zeer ordelijk. Een modelkamp. 

Op aanraden van Nicolaas begeef ik me direct naar blok 11; het strafgedeelte. In de kelder bevinden zich de martelkamers. Er is hier 驮 kamer met de restanten van vier stacellen, enkel bereikbaar via een kruipgat onderin: je kon hier voor straf enkele dagen opgesloten worden met 4 man op een ruimte van krap 40 bij 50 cm, met een klein luchtgaatje. Alleen maar kunnen staan. Menigeen kwam er gestoord uit. In de documenten gevonden bij de kamprechtbank op de begane grond wordt melding gemaakt van gevangene nummerzoveel die tot maar liefst twee weken stacel werd veroordeeld wegens het niet kunnen ophouden van zijn behoefte onder werktijd. Dwz; deur dicht, 14 dagen later open en het lijk eruit laden. Het is een heuse rechtbank met stoeltjes aan 驮 kant van een tafel, tegenover de beklaagde. De combinatie van kinderachtigheid, technocratie en wreedheid die deze stille getuigen tot uitdrukking brengen, is werkelijk te vreemd. 

De sfeer in de ruimte met de stacellen is ronduit onwerkelijk: ik heb het gevoel alsof zich iets in mij kantelt, waardoor ik voor even het innerlijk evenwicht verlies. De sfeer wordt al helemaal zwaar en beklemmend wanneer ik met mijn gestrekte handen in de ruimte invoel en merk dat ze een eigen leven beginnen te leiden. Het voelt als levende grauwtinten met een ondertoon van leed. Om in de enige volledig intacte cel te kruipen heb ik echter even niet de moed; wanneer ik met mijn hoofd bij het kruipgat ben, meen ik te zien dat de duisternis in de cel als vettige zwarte rook naar buiten kruipt. Tijd om naar buiten te gaan. 

Holocaust 

In het Hebreeuws wordt eerder gesproken van Shoah, catastrofe. Holocaust zelf is afgeleid van het Griekse ?Holokauston? wat zoveel betekent als vuuroffer. Je verdiepend in de holocaust is het alsof je je begeeft in een hallucinerend universum. Voortdurend dringen ervaringen zich aan je op, om je vervolgens weer te ontglippen en opeens vanuit een ander perspectief tevoorschijn te komen. Ook ik ontkom niet aan dat karakteristieke gevoel van onvolkomenheid dat vele anderen reeds bij de schrijfpogingen over de holocaust hebben ervaren. 

De holocaust ontwikkelde zich in fasen, en in Oost-Europa het snelst. Bij de inval in Polen ging het ?nog? om vrij willekeurige executies, het groepsgewijs verbranden van joden in synagoges, het opsluiten en af laten sterven in getto?s door honger en ziekte-epidemie뮮 Grootschaliger en systematischer worden de zaken aangepakt met de inval in Rusland in juni 1941. Direct achter het front gingen de ?Einsatzgruppen? meteen van start. Het bolsjewisme werd door de nazi-top nauw verwant geacht met het internationale jodendom, dus het verslaan van Rusland bracht ook de noodzaak met zich mee om alle joodse gemeenschappen in het Oosten compleet te vernietigen. De Einsatzgruppen konden bovendien in de Oekraﮥ en Litouwen op gretige medewerking rekenen van velen, terwijl de rest van de bevolking reeds murwgebeukt was door de bolsjewistische terreur in de jaren ervoor. 

Men ging over tot massa-executies, zoals op 29 september 1941 in het ravijn van Babi Yar bij Kiev, waar in enkele dagen ca. 30.000 mensen omgebracht werden. Tevens werden vijf grote concentratiekampen ingericht, waarvan vier in Polen (Belzec,Treblinka, Sobibor, Chelmno), met het oogmerk om de in getto?s samengedreven Poolse en Silezische Joden op grote schaal af te maken. E鮬 Maly Trostinets , werd ingericht in het huidige Wit Rusland, alwaar op grote schaal met gasvrachtwagens gewerkt werd (koolmonoxide). Ook de eerste treinladingen uit Noordwesteuropa vertrokken naar 驮 van deze vijf kampen, waar in totaal zo?n 2 miljoen Joden zijn vermoord. 

De fameuze Wannseeconferentie van de nazi-top, die op 20 januari 1942 plaatsvond, is dus niet het begin van de holocaust maar geeft het sein voor de Endl?g: Duits voor ?totaaloplossing?. Dit vormt de aanzet tot de ultieme organisatie, waarbij besloten wordt een nieuw, groter en effici뮴er kamp dan alle anderen te bouwen: Auschwitz-Birkenau. Waarom daar? Praktisch gezien lag Auschwitz nog ruim buiten bereik van de bommenwerpers die inmiddels dagelijks de Duitse steden bestookten. Er was reeds een grote fabriek van het beruchte chemieconcern IG Farben en een groot deel van het Duitse bedrijfsleven werd van harte uitgenodigd om op deze veilige toplocatie werkplaatsen in te richten. Goedkope arbeid was gegarandeerd.(2) De Wannseeconferentie is het eigenlijke begin van de holocaust voor de Joden uit de Balkan, Griekenland, West-Europa, Scandinavi력n Duitsland zelf. In deze streken leidde al te openlijke afslachting tot te veel weerstand bij de bevolking.(3) 

Aardlagenwerk: de kiem voor Shamballa 

We zijn hierheen gekomen om landschapswerk te doen. Waarom? Persoonlijk om ons in te leven in deze plek, en om deze ervaringen een plaats te geven in ons dagelijks leven. Het is een soort vrijwillig op je nemen van een stuk wereldkarma, onverwerkt verleden. Op een geschonden plaats als deze, zijn het de wezens die het landschap onderhouden die de grote last aan onverwerkte ervaringen als het ware met zich mee dragen. Dit reikt tot aan het middelpunt van de aarde, door de zogenaamde negen aardlagen heen. Iedere laag draagt een deel van die ervaringen in zich 鮠is tevens een aanstichter van het veroorzaakte leed. 

In de kern van de negen aardlagen bevindt zich de toekomstkiem voor de aarde, in eerdere artikelen de kiem voor Shamballa genoemd, nauw samenhangend met de ?Moeder in de Aarde?. Tevens is dit het luisterend oor, dat alle ondergane leed op de wereld opvangt, erkent en in zich opneemt. Het is als zodanig ook de belofte, dat niemand ontnomen zal worden wat hem toekomt. Net als bij ons werk in Verdun in november 2002, was het onze bedoeling om ons op een landschapspunt, aangrijpingspunt voor een landschapsdeva, in iedere laag te verdiepen om zo uiteindelijk tot de kern te komen. Nicolaas was twee dagen eerder aangekomen om het landschap in zich op te nemen. Hij vond landschapsdeva?s bij Auschwitz I en Auschwitz-Birkenau. Naar nu bleek wilde de deva van Auschwitz-Birkenau niet meewerken: ze hing half boven het landschap in een soort losmakingsproces. Dit betekende dat we daar niet het aardlagenwerk konden doen. Godzijdank verwelkomde de deva bij Auschwitz I het voorstel, hetgeen ons in staat stelde om wel degelijk ook de ervaringen bij Auschwitz-Birkenau in het werk op te nemen.(4) 
Het instroompunt ligt binnen Auschwitz I, alwaar een ieder na een eerste ori뮴atie om half elf bijeenkwam om de stemming van de dag te zingen. Nicolaas speelde daarbij de planeetstanden van dat moment. In essentie werken die voortdurend op het instroompunt in, maar dat mensen dit bewust begeleiden voegt aan beide kanten wat toe. Met een klomp in mijn maag vang ik aan en voel me na afloop opgelucht. Evelien: “Ik zag een vrouwelijk wezen die bij een soort liggende rechthoekige berg stond. Ze duidde erop met een gebaar van: ?ik heb hier iets wat in principe waardevol zou kunnen zijn, een soort schat, maar ik weet niet wat ik ermee moet doen?” 

Ik heb nu de moed om in die stacel te kruipen, en richt mij daar innerlijk op de sfeer in de cel, leg uit wat we van plan zijn en laat weten dat de geleden ervaringen hier een grote hulp kunnen zijn. Onmiskenbaar daalt een soort kalme gelatenheid op mij neer. Nadat de anderen een uur de tijd hebben gehad om ieder op zijn manier Auschwitz I verder op zich in te laten werken, is het tijd om naar Auschwitz-Birkenau te gaan. 
————-

Auschwitz-Birkenau: spooringang met wachttoren (van binnenuit het kamp gezien) 
Auschwitz-Birkenau 

Het is warm en vrijwel wolkenloos, de zon begint te branden. Ik sta in de grote wachttoren uit te kijken over iets kolossaals dat zich uitstrekt onder een trillende lucht. Ik zie in één klap dat Auschwitz I een soort voorstudie was; hier efficiënt gemaakt en vervolgens gemultipliceerd. Efficiënter, want overzichtelijker en gebouwen met enkel één laag. Wachttorens steken overal bovenuit. Gemultipliceerd: bij nalezing gaat het om 175 hectare, zeg maar 350 voetbalvelden. Geheel omsloten door prikkeldraad en opgedeeld in ruwweg vier gebieden. Het strafgedeelte links met zo’n twintig stenen barakken, vrijwel geheel intact. 

Rechts enkele herbouwde grote houten barakken waar per stuk zo’n 800 mensen in werden gehuisvest en vooral: een onafzienbare vlakte met de schoorstenen als restanten van wat eens barakken waren. Tussen deze gedeelten in een groot tussenstuk, opnieuw afgebakend met prikkeldraad en wachttorens: een dubbele spoorweg met een grote loopweg aan de linkerkant. Aan het eind ervan, een kilometer verder, de restanten van de gaskamers. Bekend is dat dit kamp in de zomer van 1944 100.000 bewoners huisvestte. Aan verdere uitbreiding werd reeds hard gewerkt; het kon allemaal niet groot genoeg. 

Luchtfoto, 21 december 1944 (een maand voor de bevrijding van het kamp ) 
Nicolaas raadt aan om ons vooral te concentreren op de stenen barakken en zo door te lopen naar de gaskamers. Het eerste deel betreft de barakken voor de ter dood veroordeelden, opgedeeld in vrouwenbarakken en mannenbarakken. 
Ik stap de vrouwenbarak binnen, waarbij ik het gevoel heb dat het gepast is om te kloppen. Links een afzonderlijk slaaphokje: het privilege van de blokoudste. En dan een kleine open ruimte met een mini-kachel en links en rechts reeksen gestapelde houten vloertjes met telkens stukken muur ertussen: een stal voor mensen. De ruimte is alsof na 1945 niemand meer iets heeft aangeraakt. De sfeer is geladen en woelig, een combinatie van verontwaardiging en stille wanhoop. Ik sta op klaarlichte dag in een spookhuis. 
De anderen komen binnen. De een tracht zich in te leven middels gebaren, een ander kijkt geconcentreerd rond, Cisca pakt haar fluit. Een zingt de stemming van de barak, anderen vallen in. Er gaat een golf door de barak. Het werk is begonnen. 

Interieur van een vrouwenbarak 

Naast deze barak ligt gras; een bord geeft aan dat dit de plek is waar het laboratorium van Mengele stond. Hier experimenteerde hij met kinderen. Invoelend lopend bespeur ik een omhoogstrevende beweging die echter klem komt te zitten. Me erin verplaatsend met mijn armen, haal ik de klem ‘eruit’. De hele groep verdiept zich zo weer in deze plek en ieder probeert op zijn wijze iets met zijn waarnemingen te doen. Er zijn hier zo’n 60 barakken richting gaskamers waar we ons zo langzaam naar toe ‘werken’. Ik stap een mannenbarak binnen en tref een compleet andere sfeer dan bij de vrouwen. Veel compacter; grimmig, verbeten, terugstotend. Ik richt mij innerlijk tot de barak: “Ik begrijp dat ik jullie leed niet zomaar kan bevatten, maar sta me toe; geef me een druppel van jullie leed en breng me realiteitsbesef bij. Jullie ervaringen moeten de wereld in om mensen als mij te leren. Wij gaan vandaag door de aardlagen heen naar de aardkern en ik bied jullie aan om mee te gaan. De oorzaken van het leed zijn hier te vinden en kunnen hier omgevormd worden. Jullie ervaringen en ontwikkelde innerlijke moed kunnen hier een plaats vinden en ons daarbij helpen. Kom mee!!” 

Gedetailleerde luchtfoto 25 augustus 1944; de tijd van de grote deportaties uit Hongarije. 
Te zien is een groep die langs het spoor richting gaskamers loopt 
(op de overzichtsfoto is dit het gedeelte linksboven) 

Vanuit deze stemming bereik ik gaandeweg de restanten van de gaskamers. Ze mogen niet betreden worden. Reden temeer om dit wel te doen, want afstand houden wordt hier opgedrongen en is volledig ongepast. In respect blijven hangen fixeert nu juist deze plaats. Op de bodem van gaskamer II voel ik weer in en ditmaal treedt een spiraliserende zuigende beweging naar beneden op. Ik draai ter plekke de boel om en vraag weer wie bereid is mee te gaan. Zo begeeft de groep zich uiteindelijk langs het spoor terug. Nicolaas loopt met brede armbewegingen alsof hij een hooiwagen loopt te trekken. Ik kom bij de leven- en doodsplitsing midden op het spoor: minimaal alles wat kind, ziek of bejaard was ging hier uit de wagons linea recta richting gaskamers. Veelal ook de hele trein. Een SS-arts stond hier midden in de nacht mensen te selecteren. Ik richt me nog één keer innerlijk met mijn vragen tot het kamp. 

Bij de uitgang staat Cisca te fluiten. 
Ebeth: “Ik bemerkte bij het teruglopen dat ik niet alleen was. Het was alsof ik een groepje bij me had dat ik moest toespreken ‘heus het kan echt, daar is de poort, jullie kunnen eruit’ dan liep ik weer een stukje bijna te trekken en te duwen en moest het weer zeggen.” 
Nicolaas: “Er ging een enorme golf de poort uit, de lucht in .. Het voelde alsof Cisca en ik door een grote massa mensen de poort mee uit werden geduwd; in een jubelstemming de vrijheid tegemoet. ” 

Inleven op het transformatiepunt 

In de namiddag betreden we het transformatiepunt bij Auschwitz I, liggend op een rommelig niemandslandje. Daar begonnen we ons in te leven in de aardlagen. In Bruisvat is hier eerder over gesproken, bij deze ter aanvulling iets meer over de werkwijze: Ieder van de negen aardlagen is een tegenbeeld van één van de negen ‘engel’ hiërarchieën die als zodanig bemiddeld worden door een bepaalde planeet, die weer meer verbonden is met een bepaald element. Nu hebben de planeten bepaalde maatsoorten en de elementen kan men benaderen met bepaalde ritmen. Nicolaas heeft op basis hiervan gedichten gemaakt die ritmisch gezongen kunnen worden. Zodoende kun je je in een bepaalde sfeer inleven. Twee inzichten zijn hier van belang: 1. Aardlagen hangen samen met het onderbewuste en zitten dus ook in jezelf. Het is absoluut nodig om te erkennen dat in jezelf ook de neiging tot het kwaad schuilt. 2. Het onderbewuste kan doorlicht worden met bewustzijn, hetgeen op zichzelf al een verandering bewerkstelligt. Dit maakt het tevens mogelijk om daar dan gericht een draai ten goede aan te geven. Bijvoorbeeld je eigen moraliteit te verstevigen. Als derde punt kun je nog toevoegen dat het afdalen in de aardlagen niet iets is om alleen te doen. 

Aldus gaan we aan de slag.(5) Nicolaas zingt twee keer voor, de rest leeft zich in. Vervolgens wordt de stemming gezamenlijk middels klank tot uitdrukking gebracht. Ik bespeur bij de eerste laag, (de vaste aarde; onware vormen) die eigenlijk een soort begrenzing én een toegang is, direct het gevoel toen ik de straten van Auschwitz I betrad. Het gaat dieper; ik meen het nu te herkennen als wat de gevangenen gevoeld moeten hebben bij de eerste dag, helemaal losgeraakt van allerlei uiterlijk houvast; huis, wijk, werk, kleding, etcetera. Bij laag twee (vloeibare aarde; mechanisch-ahrimanisch, sociale spoken) herken ik direct het gevoel toen ik de kelder van blok 11 betrad. De grond die onder de voeten wegglijdt. Gevangenen moeten dit hebben gehad toen ze bijvoorbeeld de eerste klap kregen van de blokoudste of de kapo; het verliezen van fysieke integriteit en de persoonlijke integriteit aan het wankelen gebracht. Het nabijgelegen kerkje begint te beieren terwijl wij doorzingen, waarbij de hele zaak in beweging lijkt te komen. Bam; ik zie het beeld van iets wat nog het meest lijkt op een soort scheefgetrokken weegschaal. 
Bij laag drie (lucht-aarde; ongerichte wilskracht, lust omzetten in pijn) tref ik een soort panieklaag, waarbij ik het verband met stelselmatige mishandeling bespeur. We maken hier zulke ondermaanse geluiden dat de kinderen uit de buurt over de muur komen hangen. Bij laag vier (vorm/water-aarde; ieder idee tot ding maken, leeg, enkel hulsel) zit de zaak vast; hier huist een blokkade van jewelste. Gevoelsmatig een beleving van geen kant uit kunnen, volslagen wanhoop. We hebben nu jeugdige toeschouwers die ook nog eens wat nabootsende kreten laten horen en we moeten ophouden. Onmogelijk zo nog verder te werken. 

Onverwacht 

‘S avonds staan we er weer en besluiten wat meer ingetogen te zingen. Laag vijf (vruchtaarde; woekerende levensgroeikracht): ik zie direct de uitgestrektheid van Birkenau voor me. In deze laag huist tevens de afstomping voor de hoeveelheid ellende. Om de donder dat ik de indruk krijg dat we bepaald niet alleen zijn; de atmosfeer is boordevol en geladen en mijns inziens hieraan verwant: de positieve omvormingsmogelijkheden van iedere laag lijken veel en veel meer op de voorgrond te treden. Dat is tamelijk onverwacht. In Verdun was dit niet het geval. Iedereen zingt nu zachtjes mee met de papieren onder de neus, alleen ik niet, ik luister. Eén tekening van een overlevende uit de vrouwenbarak komt me voor ogen te staan. Een groep vrouwen die de barak uitloopt voor de dagelijkse zware dwangarbeid. Twee krachtig uit hun ogen kijkende vrouwen voorop, die een vriendin ondersteunen die compleet er doorheen zit. Normaal gesproken zou haar doodsvonnis getekend zijn. De SS-opzichtster kijkt toe en laat ze door. Gemeenschapszin bindt woeker in. 

Laag zes (vuur-aarde; ongebreidelde wilskracht, de laag waar aardbevingen in gegrond zijn): extreem geweld. 
Laag zeven (aardspiegel: omkering van wil): ik bespeur de stemming van de selecties in de nacht bij de pas aangekomen treinen. De dodelijke routine, een groep naar links en een groep naar rechts. De één naar de gaskamers, de ander naar de barakken. De noodzaak van een ordelijk verloop, een kwestie van strak vasthouden, geen onrust laten ontstaan. Ik voel enorm sterk dat iedere handeling zin heeft en dat dat bij deze laag hoort. Ik herinner me het verhaal van de groep Hongaarse vrouwen die zich met hand en tand verzette bij de ingang van de kleedkamer en weigerde naar binnen te gaan. Of het jochie dat de situatie doorzag, absoluut niet in de linkerrij wilde en keer op keer weer in de rechterrij ging staan, alle aanwezigen in verlegenheid brengend.

Laag acht, de Versplinteraar, de Kaïnskloof, de oerlaag van Ahriman; versplinteraar van morele eigenschappen, mechanische werkingen om mens en aarde tot een werktuig te maken. Deze laag had niet de kracht die je hier zou verwachten en dat kan ten dele te maken hebben met het feit dat we werkten bij Auschwitz I. Daar is echter niet alles mee gezegd. Bij laag acht stuitte ik onmiskenbaar op het gevoel dat in Auschwitz zo ontzettend veel moraliteit is ontwikkeld. De poging om hier mensen tot object, tot ding te maken, heeft keer op keer in de barakken, de werkplaatsen en dergelijke tot zeer sterke gevoelens van lotsverbondenheid tussen mensen geleid. Het gaat hier om paradoxen van jewelste. Daar tussenin bevindt zich een enorm schemergebied. Vele overlevenden zijn altijd blijven worstelen met een schuldgevoel, veelal omdat men het überhaupt overleefd had. Overlevende Primo Levi wijdde zijn laatste boek aan dit schemergebied, als aanzet tot onderzoek.(6) Hij wijst erop dat de overlevenden doorgaans hun overleving toch aan een of andere kleine bevoorrechte positie te danken hadden. Velen werden bijvoorbeeld ook gekweld omdat men bijvoorbeeld eens brood van een ander heeft afgepakt. Mijns inziens zijn dergelijke innerlijke worstelingen bij uitstek een aspect van de morele versnippering die bij deze laag hoort; de ene dag kun je iets voor een ander doen, maar de garantie dat je de volgende dag niet iets ten koste van een ander doet kun je in de kampen eigenlijk wel vergeten. Naar mijn overtuiging moet je je door dergelijke onvolmaaktheden in jezelf niet helemaal omlaag laten halen, maar wie ben ik, ik was er niet. 

Achteraf gezien was het met name het fenomeen dat het voorgezongen gedicht bij laag acht, dat ik reeds kende, mij ter plekke opeens compleet nieuw in de oren klonk als een plechtige en diepsnijdende dodenmars. Vanuit die plechtige berustende stemming heb ik deze waarneming over de ontwikkelde lotsverbondenheid in Auschwitz gedaan; ik ben ervan overtuigd dat dit geen illusie is. Sterker nog; ik denk dat ik hierbij mede geholpen ben door de doden zelf. 

Cyanide 

Laag negen, de laag van pure haat en zwarte magie, Sorat. Het wordt nu echt donker, Nicolaas staat met een zaklampje voor te dragen terwijl alleen Patrick nog meezingt met het papier op zijn ogen. Inderdaad zag ik een gitzwarte driehoek opdoemen die zich transformeerde tot duivelspentagram. En toch geldt voor deze sfeer iets vergelijkbaar paradoxaals als bij laag acht. Ik kon het niet helemaal pakken. Pas in gesprekken en met enig nadenken is het nu wat duidelijker geworden. 

Zeldzame opname: Krematorium II (later verwoest) 

De gaskamers zijn te zien als een poging tot het creëren van de absolute dood, dat zit ‘m in het blauwzuurgas. Blauwzuurverbindingen, cyanide, leiden tot een zeer snelle dood. Cyanide is een waterstof-koolstof-stikstof verbinding, een soort tegenhanger van de ongebonden zuurstof en stikstof die wij normaal gesproken inademen. Enig inzicht in geesteswetenschappelijke fysiologie is hier noodzakelijk. Het inademen van blauwzuurgas betekent dat het astraal lichaam (gedragen door stikstof) direct op het fysieke lichaam (gedragen door koolstof) aangrijpt en zich daarmee verbindt (waterstof). De zuurstof wordt daarmee uit de bloedbaan gedreven hetgeen veroorzaakt dat het etherlichaam er direct uitgedrukt wordt. Het etherlichaam is normaal gesproken de bemiddelaar tussen ziel en het fysieke en is de eigenlijke drager van de levenskrachten (samenhangend met zuurstof als levensdrager).(7) Door dit wegvallen van het etherlichaam raakt het astraal lichaam gebonden en gaat het dezelfde weg als de ontbindingsprocessen in het fysieke lichaam. Het astraallichaam is de drager van de ziel (die weer het Ik draagt) en deze wordt daardoor aan flarden gescheurd. 
Opmerkelijk is dat Rudolf Steiner hierover in 1923 sprak. Hij zegt dat het een afschuwelijk karwei is voor hogere wezens om mensenzielen die door cyaankali zijn verscheurd weer bij elkaar te lappen.(8) Hij laat het daar niet bij en stelt zelfs dat iedere ziel die op een dergelijke wijze overlijdt een regelrechte aantasting van de zonnesfeer betekent. Niet zo vreemd wanneer men bedenkt dat een ieders hoger Ik in de zonnesfeer aan het eigen omgevormde astraallichaam werkt bij een volgende reïncarnatie. 
Het Ik en de ziel zijn na de dood nog nauw met elkaar verbonden. Het Ik werkt dan aan een omvorming, zeg maar vergeestelijking van de ziel en lost daarmee in zekere zin de aardse persoonlijkheid op en bereidt de zaken op een volgende ontwikkelingsweg middels reïncarnatie voor. De dood door cyanide bewerkstelligt een voortijdig losraken van ziel en geest na de dood. Zou dit niet gebeuren, dan dreigt ook nog eens Ik-versplintering door binding van het Ik aan het verscheurde astraal lichaam. Vermoedelijk wordt dit voorkomen door een enorme krachtinspanning in de zonnesfeer en worden hier de uiteengeslagen zieleflarden, met alles wat daaraan ongelouterd is, zoals de bitterheid, de wrok en wat al niet, direct opgevangen.(9) Steiner zegt zelfs dat men met verfijndere instrumenten een explosie zou moeten kunnen meten op de zon, iedere keer dat iemand zo sterft. Zodoende ontstaat onmiskenbaar het beeld dat de gaskamers een soort kanon zijn dat op de zon staat gericht. 

Nu is het Nicolaas die ter plekke het verband zag met de gaskamerpraktijk en de drie klassieke principes van de alchemie. Hier is sprake van een experiment om het Ik in te vangen, te versplinteren en voor eigen doeleinden te gebruiken. Het is echter de razendsnelle verwerking in de verbrandingsovens die het verscheuren van de astrale lichamen voor een groot deel heeft tegengehouden. Het verbindingsproces (alchemie: Mercurius principe) van astraal – en fysiek lichaam was zo van korte duur. Het ontbindingsproces van het fysieke lichaam werd immers te snel gedaan (alchemie: het verassen is het salprincipe door het sulfurproces heen). Wel experimenteerde men met de as zoals het omzetten in compost in een poging de overgebleven substantie opnieuw te binden (alchemie: wederom het Mercurius-principe) Het is allemaal enorm griezelig en kwaadaardig, maar vermoedelijk nog een voorschot op nieuwe pogingen in de toekomst. Makkelijk zal dat niet worden, omdat het de opgave is van de mens om zijn astraal lichaam als eerste om te vormen en er duidelijk cultuurkiemen aanwezig zijn die in deze richting werken.(10) Bij een omgevormd astraal lichaam gaat dit niet lukken. 

Daar komt nog bij dat ook voor het kwaad dat hier gewild wordt, een hoge mate van bewustzijn van mensen nodig is. Ook dat is paradoxaal; wie kiest er nu bewust voor het absolute kwaad? Bepaalde SS-ers en anderen hebben vergaande keuzes gemaakt, die hen na de dood en in volgende incarnaties verder op deze weg zullen voeren. De meesten kunnen echter nog terug. Bedenk bijvoorbeeld dat een flink aantal hoge nazi-functionarissen cyaankali hebben genomen, zónder dat hun lichamen direct verbrand werden. Dat komt hiermee toch wel in een ander licht te staan. Je bewerkstelligt zwarte magie als cultuurfactor, maar na je dood is de liefde je enige redding om überhaupt jezelf te bewaren. En wat zullen dergelijke mensen beleven als ze bemerken dat er onder hun slachtoffers mensen zijn die hen zullen helpen? Naar verluidt is in één van de vernietigingskampen in Polen de volgende spreuk gevonden van een aantal rabbi’s, kennelijk vlak voordat ze de dood ingingen: 

“Oh Heer, ontneem ons onze moed, meer kunnen wij niet bieden; het is het laatste wat wij nog hebben. Ontneem ons onze moed, opdat de last lichter gemaakt kan worden van degenen die ons dit aandoen, want het kwaad wat zij begaan hebben kan een enkel mens nooit dragen.” 

Een dergelijke getuigenis van ware grootsheid geeft mij vandaag de dag nog moed. Ik zou zeggen dat mijn paradoxale gevoelens bij laag 9 met dit alles enigszins verklaard zijn. 

Afsluiting 

Tegen 11 uur ’s avonds waren we klaar. Tegen twaalf uur ’s middags stonden we er weer. Een ieder had nu een laag gekozen, en daarbij een kleibeeldje gemaakt. Dit vanuit een doorleving en inzicht wat je aan deze laag ter omvorming/ondersteuning wilde toewensen. De maker plaatste het beeldje, droeg gebaren makend voor, terwijl de anderen de gebaren nabootsten. Dit werd vervolgens twee maal lopend herhaald. Zelf had ik laag twee gekozen en de verwrongen weegschaal die ik erbij had gezien onder meer ‘bewerkt’ door het een opvangend gebaar mee te geven. Mijn spreuk was als volgt: 

Als de bodem verschuift, 
Kantelt, 
Verdwijnend uiterlijk houvast, 
Wegglijdend wie ik was, 

Opgevangen wordend, zal ik mij hervinden 
in geestesgronden. 
Herstellend evenwicht zal ik samenweven. 

Samen. 

En zo werden vele gebaren aangeboden. Ter afsluiting voegde Nicolaas nog een speciaal gedicht toe, met bijpassend beeld, waarin de wens werd uitgesproken dat deze plek het begin mocht zijn van een omvattend netwerk overal waar mensen landschapswerk doen, opdat de kiem tot het Shamballa over de hele aarde toegankelijk kan worden. Hij sprak van een web, maar op het moment dat hij dit uitsprak, zag ik een kern binnen een onzichtbare bol, waarvanuit dieproze stromen uitgingen naar het oppervlak. 

In de middag scheidden zich onze wegen. Om vier uur ’s nachts duiken Ebeth en ik in Amsterdam in bed. Wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik in mijn halfwakkere sluimertoestand een soort kolkende moerasbodem waaruit knetterende lichtvonken komen. Een wezen is bezig zich omhoog te werken. Omdat mijn bevattingsvermogen kennelijk blokkeert, ben ik direct een moment klaarwakker. Ik draai me om en val in een diepe slaap. 

Noten: 

1. Auschwitz I was van oorsprong een Poolse legerkazerne, die in 1940 omgebouwd werd tot kamp. Auschwitz-Birkenau ligt een paar kilometer verderop. 
2. Relatief onbekend is dat er naast Auschwitz I en Auschwitz-Birkenau nog zo’n 40 kleinere kampen in de regio waren. 
3. Hieraan moet toegevoegd worden dat Hitler lang in de veronderstelling verkeerde dat in het Westen nog een vrede te sluiten was. Het Bolsjewisme was toch een gemeenschappelijke vijand? Zes weken voor de Wannseeconferentie was deze illusie geheel en al vervlogen: de Japanse aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941 beschouwde Hitler als een fait accompli van ‘de totale oorlog’. Hij zag zich nu ‘geplaatst’ (weer zo’n merkwaardige zet van hem; want de oorlog tegen de VS verklaarde Hitler formeel zelf op 9 december) tegenover het bondgenootschap van de VS, Engeland én Rusland. Een snelle oplossing van het ‘joodse vraagstuk’ werd daarmee ‘noodzakelijk’. Het brein van Hitler is troebel, maar dit lijkt mij zeer waarschijnlijk. 
4. Literatuur voor landschapspunten en Shamballa : Bruisvat 7, ‘Mysteriën van de Heilige Geest’, door Nicolaas de Jong, en Bruisvat 5, ‘de Nag Hammadi Geschriften’, door Evelien Nijeboer. Zie ook het Duitse boek ‘Koberwitz 1924’, herinneringen van J. Keyserlinck. En natuurlijk het verslag van het werk in Verdun in Bruisvat 9, door Michiel Klinkhamer en Catherine Forgeon. 
5. Ik geef hier alleen de namen van de lagen met een korte indicatie. Een goede compacte beschrijving is te vinden in ‘Esoterisch Christendom tot op Heden’ van Nicolaas de Jong. 
6. Primo Levi, ‘de Verdronkenen en de Geredden’, gepubliceerd in 1986, een jaar voordat hij stierf na een val onder onopgehelderde omstandigheden in het trappenhuis. 
7. Als je slaapt liggen bijvoorbeeld alleen nog etherlichaam en fysiek lichaam in bed; het hele fenomeen slaap is nodig om de enorme werking van het astraallichaam overdag te verwerken. ‘S nachts zijn astraallichaam en hoger Ik uitgedijd in de kosmos. Als het lichaam verstijft na de dood, is dat een teken dat het etherlichaam loslaat. 
8. GA 351 , 10-10-1923 
9. Normaal gesproken gaat de ziel eerst een transformerende en dus ook louterende reis door de planeetsferen en sterrenwerelden aan, om uiteindelijk weer via de zonnesfeer de voorbereidingen voor een nieuw aards leven te treffen. 
10. Zie de esoterische appendix onderaan. 

—//www.bruisvat.nl/nummer10/auschwitz.htm 

———-

Op de foto van de crematie plek kun je tig enties waarnemen
goed kijken je ziet gezichten in de deuren o.a 

Vind het zeer schokkend materiaal… 
dit raakt me heel diep elke keer weer… 

Begrijp niet zo goed wat deze mensen hier zochten, zie mensen voor me met geiten wollen sokken aan die eventjes denken hier een soort 
licht te brengen oid? 
Terwijl volgens mij bidden al volstaat, en voldoende is… 
De energie van dit soort mensen is te onzinnig om hier iets van betekenis te kunnen zijn maar dit is zo in mijn ogen.. 

Wat daar gebeurd is 
is met geen enkele pen te beschrijven zeker niet qua gevoelens.. 
die de mensen daar gehad hebben… 
dat is het meest 
mensonterende dat er ooit heeft bestaan… 

waarom ik dit plaats? 

Omdat dit soort gruwelen heden ten dage nog bestaan… 

heb er een woord voor 

nml duivels 
oftewel het kwade 
in oppermacht

Gerelateerde artikelen

Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

AngelWings.nl wordt mede mogelijk gemaakt door advertenties ♥Support ons door je ad blocker uit te schakelen♥