In duizend stukjes Brak zij uiteen
Het licht danste
Door haar glanzende lokken
Haar ogen gespannen gericht
Beelden van lang geleden
Kwamen voorbij
In een andere setting op tv
Krampachtig
grepen haar handen elkaar
In een steeds sneller tempo
Volgden de beelden
in Haar
Ziel zich op
En toen,
In duizend stukjes
Brak zij uiteen
In duizend nog
Ongehuilde Tranen
Brak er weer een pleister open
Van haar zovele malen gebroken
Hart
Maar van alles
Dat haar overkomen was
Was het verlies
Van haar dierbaren
Het meest traumatische ooit
Het was niet erg om
Tranen te plengen
Voor gemis aan liefde
Van hen die niet meer waren
Het was weer een kleine opening
Een wondje dat genezen kon
Een pleister minder
Hoewel de dood nooit zal genezen
Aan pijn en gemis
Maken tranen net als regen
Het pad dat wij gaan
Weer open en fris
©Angel-Wings
