De knipoog uit een ver verleden
Kwam weer eens nabij
Ooit was ik jou verloren
In hartzeer en verdriet
Maar dat deerde jou dus kennelijk niet
Ik ben er overheen gekomen
Geklommen
Gekropen, misschien wel
Zie ik toch je eeuwig geestig spel
Glimlach ik om je geest
Het allermeest
Dat wat ik miste
In de mensheid
Overal en om
Is de prikkel altijd al geweest
In onze slimme geest
En ik zie
Ik weet
Antwoord soms
Op je respons
Het spontane zelf
Van jou evenzo te slimme zielengewelf
Als geliefde, ben ik je al lang vergeten
Maar als vrind
Mis ik je nog steeds
Voorbije jaren
Verleden zijn
In tijd
Zal wat was nooit meer
vergeten
In ons weten
Knipoog ik terug
In stilte
Wat een klucht
😉
Angel-Wings
