Familie? Verhaal…

Een ingezonden verhaal door 
T.R

 

Na 34 jaar uiteindelijk hoopvol, kreeg zij eindelijk contact met haar biologische vader.

Het begon online via een ecard gebeuren, waarbij hij haar prachtige emails stuurde, met schitterende gedichten.
Wat was ze blij met dit contact.
Daarna spraken ze elkaar stiekem via de telefoon, als hij haar even kon bellen, want zijn vrouw mocht het niet weten.

Er was meer aan de hand maar wat vertelde hij haar niet. Maar hij was aardig tegen haar voor het eerst in zijn leven. En hij sprak met haar, ze was zo blij.
Hij had haar moeder in de steek gelaten toen zij zwanger was van haar. Maar uiteindelijk, na zoveel jaren, misschien had hij iets geleerd?
Misschien miste hij haar toch, en zoals hij zei, zijn vrouw wilde niet dat hij contact met haar had.
Ze zou niets zeggen, ze was al lang blij dat ze hem sprak en zijn stem hoorde.
Haar moeder vond het maar niks, die mail, met die mooie gedichten zijn niet van hemzelf!
Zei ze dan wel eens.
Je moet het zelf weten.

Vader vertelde ineens dat zijn vrouw ernstig ziek was, dat was uiteraard afschuwelijk. Jammer dat dit zo moest lopen en niet anders was gegaan, dat hij niet daarvoor contact had gezocht bv?
De vrouw van haar vader kwam te overlijden. Enorm triest!

Op een dag,  3 weken erna, kwam haar moeder langs, het sneeuwde buiten en het was al vrij laat.
Ze was in gesprek met haar vader via een chatprogramma online en ze zei tegen haar moeder, mam hij is online? Moet ik afsluiten nu of?
Haar moeder in een dolle bui zei, nee hoor, ik wil zelf wel even met hem chatten!
Moeder nam plaats achter de pc en begon te chatten met haar vroegere ex geliefde.
Het duurde een uur, waarna haar moeder glunderend zei: Ik ga naar huis ik heb zijn nr en ga hem nu bellen. Ze keek haar moeder verbaast en glimlachend na.

Vaders vroeg later nog hoe moeders was en waar ze van hield. Hij was goed op de hoogte in elk geval en moeders ging op bezoek bij vaders.
En zij zag haar moeder maanden niet meer, ze hadden een relatie wederom.
Wonderlijk! Haar ouders samen? Hoe kon dit toch? Het leek Dynasty wel… maar ze vond het leuk en prima! Wie overkwam zoiets nou?
Maar het duurde lange tijd, voor vaders zich nog interesseerde voor haar, deed hij dit wel eigenlijk? Hij was druk met moeders, en ineens kwam zij niet meer voor in het geheel.
Ook zag zij haar moeder nauwelijks nog en natuurlijk is dat leuk als ze gelukkig is?
Waarom niet, toch bevreemde het wel.
Je zou toch denken dat een vader die zijn kind niet eens kende toch graag zijn kind eens wilde zien?
Op een dag ging zij dan maar zijn kant op, moeders was er ook.
Het was een vreemd weerzien, herkenbaar zo iemand, het is je vader natuurlijk ook al ken je elkaar niet echt. In een droom niet lang daarvoor had zij hetzelfde huis waargenomen, alleen in die droom had zij allemaal verhuisdozen gezien, het was een schok om de kamer zo te herkennen vanuit een droom. Nog geen maand later, stond ze daar weer in die kamer, want hij ging verhuizen, naar haar moeders huis!
De droom had aangegeven dat hij bij hun kwam wonen.
Fantastisch toch?

Geweldig, haar moeder was gelukkig en blij… Wat wil een mens nog meer?
Dat hij binnen drie weken weer een relatie was begonnen met moeder, was wel vreemd, en niet erg weduwnaar achtig. Maar ja ze waren dol op elkaar….?

Het zal wel dacht zij.

Het was heel bijzonder om haar vader te leren kennen.
Ze hadden veel dingen die overeenkwamen, muziek stijl bv, een lachje een kuchje een allergietje, en moeders lachte toen ze zei, nu snap ik waarom zij altijd op de grond zit bij de salontafel, zowel vader als zij keken moeders aan met een blik van oh?
Beiden zaten op de grond bij de salontafel, dat vonden ze gewoon prettig alleen ze wisten niet dat dit dus een erfelijk iets was?

Ze gingen samen naar de winkel, ze gingen naar de stad, waar een hoosbui ontstond, en zij zulke natte sokken had, dat vader zijn sokken uittrok voor haar.

Dat was haar vreemd, en ook zo lief!
Haar vader die dat voor haar deed…

En of je nu dacht, hield ze van haar vader, ja zomaar. Hij was haar vader, dat voel je ergens toch in je ziel! Ja ze hield van hem gewoon.
Hoefde ze ook niet over na te denken zelfs. Het was zoals het was.
Maar op een dag vroeg ze hem iets, en hij antwoorde bot en hard.
Hoe hij het nu vond dat ze nu uiteindelijk toch samen waren met zijn allen en hoe hij het had ervaren allemaal?
Zijn antwoord was, ja en?

Hoezo nou en zei ze?
Ik vind dit een belangrijke vraag, en je zegt nu gewoon nou en?
Ja? Zei hij, nou en?
Het werd haar kil om haar hart, ineens zag ze iets in hem dat ze niet verwacht had.
Nou zei ze als dit je antwoord is na 34 jaar, waarin je ons in de steek liet?
dan is daar het gat van mijn deur.

Beide ouders vertrokken, beiden boos op haar.
Had hij niet gewoon kunnen zeggen, ja vervelend zoals het gegaan was, ik had het anders kunnen doen maar dat is niet zo gegaan?
Maar hij moest blijkbaar ongevoelig reageren, alsof zij er niet toe deden ergens.

Hierna zag zij haar ouders niet meer. Tot groot verdriet.
Ook toen ze aan de deur kwam met haar kind met sint maarten, wilde haar moeder niet aan de deur komen. Ze was intens verdrietig hier om.
maar ze kon er niets tegen doen. Inmiddels, kreeg ze een telefoontje van een van haar halfbroers. Ze hoorde verhalen over hun vader, verhalen die niet mooi waren. Ook hij was verstoten door zijn ouders, toen zijn moeder ziek was, mocht hij niet eens langskomen, omdat hij het contact jaren voorheen al verbroken had wegens bemoeienissen die hij niet wenselijk vond.
Dat werd hem hoogst aangerekend.
Ze hoorde de verhalen aan, gelaten en geschokt.
Vader was iemand die niet alleen kon zijn. Die iemand nodig had.
Voordeel van de twijfel was altijd mogelijk, vond ze, dat wel.
Alleen er kwam een verschrikkelijk bericht, haar moeder was ineens ziek. Hoe ziek wist ze niet, maar het was dus ernstig.  Heel erg ernstig, waar de vrouw van haar vader aan stierf, had haar moeder op dezelfde plaats ook een tumor, op het borstbeen.
Het ging snel, alles ging ineens razendsnel.
Op bezoek bij haar moeder gaan, was moeizaam, hij was niet aardig, eerder vijandig.

Het liefst wilde hij haar daar niet in huis.
Terwijl hij er net drie maanden woonde.
Het huis waar zij zelf enkele jaren woonde samen met haar moeder werd bijna verboden terrein, zelfs haar eigen moeder werd verboden terrein.

Roeien met de riemen die je hebt, ze had geen keus, en deed of het haar niet raakte zoals hij met haar omging.
Ze ging naar het ziekenhuis, maar hij was altijd bij haar moeder in de omgeving en buurt en lang bij haar moeder blijven was moeilijk zo niet onmogelijk, omdat ze sfeer erg negatief werd zodra haar vader haar zag.
Ze begreep niets van die man, waarom hij zo reageerde.

Het verdriet was veel groter, waarom kon hij niet…. En haar moeder wilde zo graag dat ze een goed contact hadden!
Op een dag deed ze alsof ze het goed maakten, voor ogen van haar ernstig zieke moeder, mam had niet lang meer te leven nml.
Wat doe je dan?

Haar vertellen wat je denkt over haar geliefde?
Nee, niet dus, dat hou je voor je.
Je gaat iemand die gaat sterven niet lastig vallen met dat soort onzinnige zaken.
Ze vond dat haar moeder, mocht sterven met de gedachte dat ze haar jeugdliefde teruggevonden had en dat ze veel van elkaar hielden. Geen probleem.
Liever dat, dan dat moeder met verdriet geconfronteerd zou worden.

Op een dag ging ze het huis in van haar moeder, op zoek naar pyama’s want die had ze niet zeiden ze in het ziekenhuis. Ze had altijd de sleutel gehad, maar gebruikte deze nooit.
Bij de binnendeur bleek dat hij het handvat er af had gehaald.
Geschokt was zij, waarom had hij dit gedaan?
Waarom?
Toch kwamen ze binnen en ze keek rond, in haar moeders huis. Was het zijn huis soms?
Plots had hij zich wel toegeeigend ineens? Wat was er mis met die man?
Ze zocht een lucifer wetend dat deze in de grote woonkamer kast lag, en daar kreeg ze een nog grotere schok.
De kast was zga leeggehaald. Terwijl mam op sterven lag, haalde iemand dus het huis al leeg? Wie dan?
Wie deed dit? Hoe kon men dit doen?
Die avond in het ziekenhuis confronteerde ze haar vader hiermee, hoe komt die kast zo leeg?
Voordat mam naar het ziekenhuis ging haalde ik daar nog waxinelichtjes uit om aan te steken die dag, en de kast was tjokvol! En nu is hij zga leeg? Wie doet dit?

Haar vader werd woest, razend was hij. Hij zou haar moeder wel eens even vertellen, wie dacht zij wel wie ze was?
Nee praat hier niet over met mama aub! Zei ze verdrietig, aub niet!

Hij deed het toch, belde met familie, die haar opbelden of zelfs langskwamen om te vertellen, dat ze geen problemen moest veroorzaken in het ziekenhuis ze wist toch dat haar moeder ging sterven?
Hij had het hele verhaal dus omgedraait en zij kreeg het op de schuld. Ook toen dacht ze laat maar, laat mensen maar denken wat ze willen! Dat had haar oma haar wel geleerd.

En bv de dag…..die kwam

Dat hij haar op een dag bij de deur op wachtte beneden bij het ziekenhuis.
En zei met een gemene blik in zijn ogen, dat haar moeder HEM het erfrecht had gegeven!
Oh Fijn voor je zei ze en ze ging naar boven naar haar moeder toe. Hij leek er genoegen in te scheppen om haar dwars te zitten blijkbaar, alsof zij iemand vertegenwoordigde die zijn vijand was?
Onbegrijpelijk, ze weet zijn gedrag maar aan het verdriet van het gemis aan zijn vrouw, en nu weer diezelfde ellende te moeten doorstaan? Normaal was het niet in elk geval en ook onnodig.

 

Op een dag kwam ze bij haar moeder in het ziekenhuis, op de deur stond een bericht, niemand mocht nog bij haar moeder komen, op wens van haar moeder zelf.
Toch liep ze naar binnen, haar moeder sliep, ze kreeg morfine nml en zou langzaam wegzakken en dan sterven.
De pijn is onbeschrijflijk, ……….hard, heel zacht en voorzichtig  raakte ze haar moeders arm aan, een zachte streling, niet om haar wakker te maken,… een vrouw kwam binnen van de afdeling, zij werd verzocht de kamer te verlaten!
Ik ben haar enige dochter, zei ze nog verbaast.
Nee, alleen hij haar vader mocht naar binnen…zij niet.
Ze kende haar moeder, en haar moeder zou nooit zoiets gezegd hebben of gewenst hebben.
Dat kon gewoonweg niet.

Huilend ging ze weg, thuisgekomen overstuur door alles, teveel stress teveel spanningen, alles was gewoon kapot, en stuk en…nu ging haar moeder dood…

En er was niemand, niemand die er voor haar was!

NIEMAND meer…
Haar oma was anderhalf jaar daarvoor overleden…ze had echt niemand meer.

Maar dat kan niemand iets schelen, dat een mens zoveel moet doorstaan, dankzij het gedrag van anderen….die niet weten wat zij doen.

Die avond klonk er plots een muziek op uit haar computer, heel vreemd want dat kon helemaal niet.
Die avond belde ze met het ziekenhuis. Dat als er iets zou zijn of ze haar aub wilden bellen!
Ze beloofden dit te doen, maar ze werd niet gebeld ja in de vroeg morgen belde haar oom, en hij zei:

Gecondoleerd met het overlijden van je moeder.

Donder op, riep ze uit, ze hield de telefoon van haar af, ze keek ernaar alsof….alsof het een ….

Haar moeder was dood en ze wist het niet… niemand had haar gebeld!

Zwaar aangeslagen vertrok ze even later naar het huis van haar moeder?
Of was het van hem inmiddels.

In de tuin liep haar oom langs haar heen, sneaky, in zijn handen haar moeders dure dubarry laarzen.

Haar moeder had gezegd dat haar zus deze mocht hebben, moest dit nu zo stiekem dan?
Nog geen 3 uur nadat haar moeder overleed, nam men haar laarzen al mee!

Hij,  haar vader liet haar binnen, je lijkt zoveel op je moeder zei hij nog en streek langs haar gezicht, liefdevol leek het wel.
Bevreemd keek ze hem aan.
Twee tantes waren ook aanwezig,…

Even later vertrok ze naar het ziekenhuis, verdoofd, totaal in shock!
Ze kwam in het kamertje waar haar moeder lag, dood, op bed.
Versufd liep ze naar het bed toe en raakte weer haar moeders arm zachtjes aan net als 2 dagen daarvoor, nu mocht ze dus de kamer wel in.
De huid was nog warm.
Tranen kwamen niet, niks kwam niks voelde, alles was dood in haar.
Een grote stilte……..

Ze moest daar weg uit die kamer!! WEG!!!!!!
WEG!!!!!!!
Haar moeder was doodddddddddddddddddddd…………..

Dagen volgen in pijn en intense stilte in de ziel.
Een kaart maken, samen met hem die ineens poeslief scheen.
Nu wel?

Nadat hij terwijl zij thuiskwam van haar kind van school halen in zijn auto gezeten zei dat hij de sloten van het huis had veranderd.

Alsof zij er nog was geweest na die laatste keer????????

Haar oom zat lachend naast hem in die auto.
Ze stalen alles uit haar moeders huis.
Haar moeder had altijd veel gekocht, had een goede baan gehad.
Ze kon het doen.

Aasgieren, je eigen familie of hij alleen of? Wie het waren allemaal…er werd een smerig spelletje gespeeld.
En waarom?

Hierna werd zij lastig gevallen telefonisch door haar vader en zijn oudste zoon, een zoon 3 weken jonger dan zij.
Ja soms kan het gebeuren…..hoe vreemd ook.

Zoals hij haar moeder die negen maanden in de steek had gelaten, hij nu 9 maanden weer bij haar was geweest tot haar sterven aan toe.

De familie was woest op hem wat hij allemaal aanrichte, want hij was ooit een probleem en bleef dit ook.
Gevolgen waren dat zij naar de notaris moest om het erfrecht aan te vechten! NB enigskind.
Nooit iets aan haar vader gehad en nu wilde hij alles innen.
Hij wilde ook nooit voor haar betalen aan haar moeder!
Hij had haar nooit erkend zelfs als zijn kind.
En ging er vandoor met alles wat haar moeder bezat.

Met hulp van familieleden ging ze de strijd aan, maar ze bleef verdoofd.
In 2 jaar tijd alles kwijt dat je wereld was, en ook nog eens je vader terug vinden en weer verliezen…alles was teveel.

Ze was al net bezig een zware periode achter zich te mogen laten…waarom overkwam dit haar allemaal?
Wat waren dit voor een mensen?
Waarom dit was toch familie eigenlijk?
Alleen maar vragen en het intense gemis van haar moeder…

Dat was het ergste van alles…mama was er niet meer.

Tijdens de crematie, scheurde haar oudste halfbroer voorop met zijn auto hun auto snijdend, want  ZIJ WAREN diegenen die het recht hadden om voorop te rijden, alsof zij ergens, een verhaal opnieuw vertelden van voorheen, een onverwerkt verdriet met hun een jaar voorheen overleden moeder en vrouw.

Het had niets te doen met haar nml, dat wist ze gelukkig wel.

De crematie was vreselijk, nog was zij verdoofd, gelukkig wel.
Ze voelde niets meer, en in de onvangsthal later waren er mensen en ze sprak met ze en ineens stond ze daar te glimlachen en dacht, waarom glimlach ik?
Alles qua emotie was bevroren….

Na de crematie ging hij uit eten met zijn zoons en aanhang in een restaurant, van haar moeders geld. De pas werd snel geblokkeerd, dankzij een oom, die zei, doe dit!

Jij kunt dit aanvragen! Hij maakt al haar geld op.
Ze deed het, ze wist het niet meer…

Er waren dingen als spullen die verdeeld moesten worden, zoals haar moeder als jonge meid wel eens een spelletje speelde met haar zussen, was het ditmaal ernst….

Als ik er niet meer ben wat zou jij dan van mij willen hebben, vroeg ze als jonge meid wel eens, doe niet zo gek zeiden haar zussen dan…ditmaal was het echt!

Moeder had een boekje gemaakt met hierin alles wat wie moest krijgen!

Ze had haar dochter wel gevraagd wat en hoe maar, als je moeder gaat sterven denk je niet aan materie!
En tzt zou dat wel loslopen etc, en materie interesseerde haar ook niet zo.
Wel dingen die emotionele waarde had.

Op een avond wist ze dat hij weg zou gaan, hoe ze het wist wist ze niet, maar hij ging, ze zag beelden van 2 vrouwen die lachten om een bh set, hiermee gooiden door haar moeders slaapkamer…

Ze was er ziek was en misselijk…

Die avond keek ze door het zolderraam en zag hoe hij vertrok met allerlei spullen, van haar moeder, manden dozen alles met zijn 2 zoons en aanhang…

Ze kon niets doen, dat wilde ze ook niet. Dat waren mensen die niet bij haar hoorden, dat was een raar volk haar niet bekend. Als ze gelukkig waren met die spullen so be  it.

Ze kreeg dreigementen via mail en internet, ze werd snachts gebeld met vervelende verhalen, van hem en zijn zoon.
Het verdriet kon niet erger worden…toch?
Hij had al zoveel aangericht.
Zo ontstellend veel…
Er waren geen woorden voor.

Hij verdraaide woorden, ze had bv gezegd dat de schilderijen die haar moeder had gekregen van haar inmiddels overleden tante, terug moesten naar haar kinderen. Ineens had hij dat gezegd!
Men bekeek haar vreemd…alsof zij ……..alsof zij?

Hierna kreeg ze bericht van een contactpersoon van haar vader, dat hij ruzie had gekregen met haar vader. En hij vertelde een verhaal dat zo ongeloofwaardig was dat zij dacht, ok of ik wordt nu knettergek of…ik lach er om?

Maar haar vader liet haar telefoon aftappen…

Niemand wilde haar geloven tot ze 2 tapes bezat, waaruit bleek dat hij echt haar telefoon gesprekken op tape had.

Dat ze hierna een torenhoge rekening moest betalen daar deed de politie ook niets aan uiteraard.
Stel je voor dat ze je helpen oid…

 

Al met al een grote ellende en voor wat?
Dat beetje geld?

Triest….als haar moeder had geweten dat hij dit zou doen, zou aanrichten, dan had het er voor hem niet best uitgezien.
Ze kende haar moeder ten slotte het beste.
De halfbroer die 3 weken jonger was dan zij vertelde zelfs, dat haar moeder meer van hem hield dan van haar…

 

Haar vader zou gezegd hebben dat hij zijn kwakkie liever op de kachel gegooid had, dan dat zij had moeten bestaan!

Hij haatte haar kind tot op het bot zelfs…zulke leuke opmerkingen…

De erfenis werd verdeeld…half half zg, maar ach meer dan de helft was al weg.
Het deed niet terzake,pas toen zij na 3 maanden weer in haar moeders huis kwam, maanden dicht en gesloten.

Toen ze de geur weer rook van haar moeder, de kledingkasten zag en in de kleding dook om te ruiken aan haar moeders geur…en in huilen uitbarste…toen pas kon zij iets gaan verwerken.

Hoe verwerk je zoiets?

Het huis moest leeg binnen de week, boven in haar huis moest een kamer leeg.

5 kledingkasten met oude kleding, waar meer dan de helft zelfs ontbrak….

Op een avond ging zij die kamer in en rook haar moeder,….

Ze huilde en huilde en huilde en viel neer op de berg kleding op de grond.
Ze huilde tot ze niet meer kon….

Uren…uren en uren….

Plots voelde ze een energie, van 3 engelen om haar heen, haar oma haar tante en haar moeder…het leek of zij opgetrokken werd uit het verdriet, richting badkamer, hups nu je snufferd afspoelen hoorde ze haar tante zeggen. Waslappie meid…hups.

En met een vaag geduw tegen haar rug werd ze richting bed geduwd…

Alles bevreemde haar, maar dat niet.
Ze werd in bed gelegd ook al liep ze zelf, de deken ging hoger op dan zij hem tilde, ze werd toegedekt…en moest slapen en binnen de minuut sliep zij.
Getroost ergens…

In een diepe slaap.

Hij ging al snel weer trouwen…
En zij de dochter?

Ze gaat door, en doet haar ding…
Familie heeft ze niets aan…
Vertrouwen doet zij geen een nog.
Kracht zit in je ziel en alleen zuivere mensen, kunnen omgaan met zoveel leed en zulke mensen.