Hoe een kleine roos…
Lang geleden ging ik wel eens met mijn moeder naar een tuincentrum in de buurt.
Die is er al jaren niet meer, en mijn moeder helaas ook niet.
We hielden beiden van tuinieren, maar het heeft mij, na haar heengaan, jaren gekost voor ik daar weer een beetje plezier in kreeg.
Nu nog vind ik het moeilijk.
Ik heb een tRooSt in mijn tuin.
Een roos die ik kocht toen ik daar met haar was.
Het was een klein roosje, drie sprietjes weet ik nog en eigenlijk ging het dood.
Het lag al op zijn kant op het pad, ik tilde het op en zette het weer recht en dacht ach? F2,50… neem mee… Ik had gewoon dat speciale gevoel wat ik vaker heb en dan doe je dan gewoon wat je gevoel je ingeeft. Het roosje overleefde vele jaren in mijn tuin en elk jaar geniet ik van die rozenstruik want hij is huge!
Het bloeit en bloeit maar door… elk jaar maandenlang zelfs?!
Dat kleine roosje dat dood zou gaan, geeft mij troost elk jaar opnieuw zie ik daar iets bijzonders in.
Het lijkt of de roos mij dankbaar is voor het redden en dat ze hier in mijn tuin mooi mag zijn.
De rozenstruik is inmiddels bijna 2 bij 2 meter! Is ze niet mooi?
