In de dagen voor kerst
In de dagen voor kerst, waarna kerst nooit meer werd zoals voorheen.
Kerst heeft voor mij een bijsmaak.
Nog steeds en dat gaat ook vast nooit meer over.
Waar in het verleden tijdens kerst vaak wat mis ging qua familiebanden etc, werd het uiteindelijk een slechte uitslag van
de ziekte van mijn nog niet eens zo oude moeder.
Men kon niets meer doen zelfs.
Negen maanden lang had zij een vernieuwde verliefdheid opgevat voor mijn biologische vader, die zich weer liet horen, na al die jaren dat hij ons in de steek had gelaten.
Maar wel nadat zijn vrouw, waar hij mee trouwde in die tijd toen mijn moeder ook in verwachting was van hem, overleden was.
Nu heb ik een halfbroer die drie weken jonger is dan ik!
Hoe krijg je dat voor elkaar?
Het lot, karma? Geen idee.
Hij kende die andere vrouw veel langer dus zij werd het dan.
Maar na haar overlijden, kregen mijn ouders weer contact.
Ik vond het maar apart allemaal, hoe kon je iemand zo vergeven na al die jaren dat hij ons in de steek had gelaten en mij ontkend had.
Nu leek ik best veel op hem dus?
Ook weer een gevalletje lot oid?
Hij wilde ook altijd graag een dochter, maar kreeg drie zoons, waarvan niet een echt op hem leek qua uiterlijk!
Bizar wel.
In elk geval ze waren in korte tijd toch gaan samenwonen.
Ze woonden nog geen 3 huizen verderop zelfs.
Ik moest best wennen aan het feit dat mijn echte vader dus hier rondom ons verkeerde.
Het was apart en bizar, maar ook enorm leuk!
In geen enkel boek las je zo’n verhaal immers.
Ik zei dan ook wel eens het is net Dynasty.
Maar goed na negen maanden bleek mijn moeder dus ernstig ziek te zijn.
De maand december is voor mij geen leuke maand.
Ik herinner me dan telkens weer die beelden van toen.
De eenzaamheid en de familie die ons na mijn moeders overlijden keihard liet vallen.
Dus al jaren gewend inmiddels aan het alleen moeten doen van allerlei, en zorgen voor mijn kind, inmiddels ook volwassen, vergeet je alsnog niet wat er gebeurd is allemaal.
Het lijkt ook wel alsof ik steeds meer zie in de mensen aan egoisme.
Ik kan dit niet begrijpen, maar wil me er ook niet langer druk over maken.
Je veranderd niemand nml. en inzicht moet men zelf krijgen.
Dat is niet mijn takenpakket.
De impact is intens van dit alles.
En je bent positief en sterk toch?
Je doet je best om er iets leuks van te maken toch?
Maar toch denk ik vaak aan die mensen die niet aan anderen denken, maar enkel aan zichzelf.
Dat ze nooit stilstonden bij ons verdriet en als ik hen zag spraken ze enkel over HUN verdriet.
HUN gemis van mijn moeder…wat denk je dat het voor mij was?
Ik heb al jaren geen echte kerstboom meer, ik vind het ondingen maar ook die dennengeur…
Tjah?
De problemen die mijn biologische vader plots veroorzaakte…alweer!
De nacht dat mijn moeder stierf en ik er niet bij mocht zijn zelfs?
Hoe wreed kan men zijn?
Blijkbaar had de biologische vader last van ptts ivm het overlijden van zijn vrouw voorheen.
Want ook dat was nog niet zo lang geleden immers?
In elk geval gebeurden er zoveel dingen die niet oké waren.
Ik als enigskind, mocht het huis van mijn eigen moeder niet meer in!
Sloten werden verwisseld, er waren spullen vermist uit huis, nu ik had dat niet gedaan!
Iemand anders wel, maar wie? Diegene die de sloten had vervangen blijkbaar?
Die had er belang bij nml.
Uiteindelijk moest ik naar de notaris voor mijn erfdeel.
Ik kreeg de helft waar de biologische vader nooit alimentatie had willen betalen, had hij recht op de helft, want mijn moeder die morfine kreeg,
had toegestemd dat hij alles zou erven want, er waren schulden en hoe dat geregeld was wist zij niet meer…hij zou dat alles netjes afhandelen en in vertrouwen,
gaf zij hem toestemming dus…maar goed dat verhaal veranderde plots.
De biologische vader die nog maar drie maanden bij mijn moeder had gewoond, ging er vandoor als een dief in de nacht met alles wat hij nodig had,
wat dat dan was, wist ik ook allemaal niet, want mijn moeder had een huis vol aan goederen en antiek en spullen!
Pas na 5 maand kon ik het huis in, half leeggeroofd dus, of meer dan dat zelfs.
Door wie?
Tell me.
Ik weet nog hoe verdwaast ik door ons huis liep, want ik had daar ook gewoond.
Hoe ik de kledingkasten zag en in de kleding dook en huilde in de jas van mijn moeder, om de geur die er nog in hing…
Waarom doen mensen je dit aan?
Waarom???????
Het was in januari dat mijn moeder overleed.
Alleen.
Ik hoorde het pas rond 8 uur in de ochtend toen mijn moeders jongste broer mij belde en zei gecondoleerd.
Ik wist nergens van, werd er buiten gehouden.
Ik dacht dat ik een klap kreeg die ik nooit meer te boven zou komen.
Ik was dan ook een lange tijd danig verdoofd, gelukkig maar.
Ik had al zoveel meegemaakt dat dit er ook nog wel bij kon allemaal?
Eindelijk had ik dan een vader en dan verlies je je moeder, en dan verlies je nog eens je vader.
En je familie!
Het leek wel alsof ik een crimineel was oid zo slecht werd ik behandeld.
Wat een lot …voor wat?
Ik heb de mens leren kennen.
Oh ja… heel goed leren kennen.
Ik die altijd vertrouwen had in de mensen, verloor deze al snel in die tijd.
Ik ben gestalkt door de biologische vader en een zoon van hem.
Lastig gevallen, in de nacht gebeld etc.
Mijn pc werd continu gehackt.
Alles weer kapot, zomaar.
Mijn telefoon werd getapt.
Daar waren tapes van…als bewijs voor gesprekken die ik had met mijn oom over de erfenis.
Echt walgelijk.
En de tapes waren zo duidelijk, dat het leek of iemand achter mij had staan opnemen.
Bizar!
Op het moment dat iemand mij vertelde van de telefoontaps en ze liet horen, dacht ik…oké!
Ik kan nu kiezen, of ik word gek of ik lach er maar om.
Ik deed het laatste en zei vanaf die tijd vaak aan de telefoon voor ik ging bellen, Hallo!
Luister maar mee hoor!…
WTF?
En bijna niemand gelooft je hoor!
🙂
Ik heb nog tapes als bewijs,… dus!
Dus alles eromheen hangt samen met kerst voor mij.
Alle mensen waarvan ik hield, bleken het niet waard te zijn!
En zelfs de laatste weken van mijn moeders leven werden tegengehouden om samen te kunnen zijn door hem.
Hij maakte ruzies, om niets, viel mijn doodzieke moeder daarmee lastig dus op een gegeven moment zei ik maar niets meer.
Ik liet het voor wat het was want ik wilde mijn moeder niet belasten met dit alles.
Ik heb het ook nooit verteld aan haar…wat er aan de hand was allemaal.
Bv dat haar kasten leeg waren toen ik voor haar pyama’s ging halen uit haar huis.
Ik vroeg dit wel aan mijn biologische vader, hoe kan dit en wat is er aan de hand, men was mijn moeder dus al aan het bestelen terwijl zij stervende was in het ziekenhuis!!!!!!!!!!
Gruwelijk! Hij werd woedend en maakte ruzie en ging verhaal halen bij mijn moeder nb??????
Bizar omgekeerde psychologie?
Hoe konden zij?
Op een dag kwam ik in haar huis, ik had een sleutel maar kwam nooit zomaar in haar huis!
Maar ik moest iets halen voor haar en trof de kruk uit de deur, we hebben de deur geopend en ik heb binnen dingen meegenomen als een bontdeken van mijn moeder,
en een knuffel waar ze van hield!
In feite niets…maar wel dierbaar!
Ik heb ze nog!
Spullen interesseren mij niet zo, maar dierbare herinneringen wel!
Mijn kind groeide op zonder familie verder.
Bedankt allemaal!
Kon hem veel meegeven over hoe mensen eigenlijk echt zijn!
Mijn kind staat stevig in het leven!
Gelukkig maar en doet het prima!
Ik heb geen leuke jeugd meegemaakt!
Dus dit was gewoonweg wederom een extra lading ellende.
Die er ook nog eens bij kwam.
Ik vraag me wel eens af welk karma deze mensen krijgen eigenlijk?
Voor hun ”liefde” voor anderen of hun hebzucht?
Een plek geven? Ach…het is gebeurd, doe je niets aan.
Maar vergeten doe je het dus nooit, maar het laten stikken…dat was het ergste!
Het gruwelijkste van alles.
En een reden?
Geen enkele!
Ik weet wel inmiddels dat je niemand nodig hebt.
Ik doorzie inmiddels te snel of mensen wel of niet te vertrouwen zijn.
Ik hoef die mensen ook niet om mij heen.
Want als je biologische vader al niet oprecht is..wie dan nog wel?
Egoïsme is mij een gruwel en ook die mensen heb ik niet nodig.
Ik heb mijn moeders wensen gerespecteerd en ieder zijn of haar deel gegeven!
In ieder geval ik stuur geen kaartjes natuurlijk!
Ik wens al die mensen een fijne kerst toe en een heel gelukkig en goed 2017!
Met de wens dat zij inzicht krijgen in hun nare karaktereigenschappen!
En voor mijn moeder
Je eigen windlicht!
We missen je !
Liefs
