Je biologische ouder…
Helaas herkenbaar…
Hoe je zoekende bent jarenlang.
Je afgewezen werd keer op keer.
De leugens, het ontkennen, had je dat verdiend?
Nee totaal niet… wat er ook gebeurde dat had je nooit verdiend en toch.
Het is iets dat je overkomt in het leven door omstandigheden.
Het vreemde is wel dat je als kind wel houdt van de biologische ouder ook al ken je deze niet.
Soms ken je de persoon niet, die iemand geworden is in de loop der jaren.
Misschien ongewild, ongewenst, dat een mens die met leugens moet leven, misschien zo wordt?
Ik heb geen idee waarom het misliep.
Waar ik goudeerlijk ben, was dat niet zo bij mijn biologische vader.
Helaas…
Maar so be it, er is veel gebeurd.
Veel onrecht ook.
Ik kon vergeven, maar vergeten kun je dat nooit meer.
Er was geen spijt.
Geen gevoel.
Ik heb zoveel nare dingen meegemaakt dankzij die biologische verwekker…
Maar aan de andere kant snap ik de pijn van deze jongeman heel goed.
Hij heeft geluk gehad dat hij zulke fijne ouders kreeg die hem adopteerden.
En hij zoekt, maar weet niet wat hij zal vinden.
Vergis je niet, het kan heel anders zijn dan je hoopt nml.
En het kan zoveel erger nog dan dat zelfs.
Wat je niet kent, mis je niet…?
En als ik toen had geweten van later had ik nooit in dat toen…
Nooit.
Een wrede les dat was het zeker.
Maar niet mijn karma.
Meer het zijne.
Ik had een korte tijd een fijne (2e?) vader!
Dat was voor mij mijn vader.
