De Beddenleugens van de Eeuw
De Beddenleugens van de Eeuw
Ergens in Nederland, in een showroom met te veel spiegels en te weinig schaamte, stond een verkoper met een stropdas die veels te strak zat om zijn keeltje en met een glimlach die glibberde als een paling in een emmer met massageolie.
“Dit is hét bed van de toekomst, mevrouw! Twaalf lagen comfort, NASA-schuim, en een geïntegreerde topper van eco-actieve luchtbellen eh cellen.”
Wat mevrouw Weesperbrug niet wist, was dat die “eco-actieve luchtcellen” in werkelijkheid gewoon een opgewaardeerde supergrote keukenspons waren die ze gewoon kon vinden in haar gootsteenkastje.
Maar hij verkocht goed. Heel goed zelfs. Want we kopen graag lucht. Letterlijk.
Vroeger, ja vroeger, had je gewoon een beddestee. Lekker natuurlijk allemaal. Daar lag je op een zak stro, werd je levend opgegeten door de prikkende hooimijt en je opa snurkte als een stoomwals 10 centimeter bij je vandaan. Gezellig? Niet echt. Gezond? Misschien. Natuurlijk? Zeker weten.
Als er toen ‘s nachts iemand aan de winderitus was, kon je alleen maar hopen dat je vooraan lag, en niet achterin de beddestee, anders werd het zuurstoftekort al snel nijpend. Maar niemand had rugklachten, want tsja geen zachte sponzige matrasjes van niks, en alleen maar die overlevingsdrang.
Nu liggen we op een synthetische hete suikerspin, verpakt in zg. “ademend polyester” dat net zoveel ademt als een diepvriespizza die superzwaar bevroren is.
Een matras dat klinkt alsof het wat voorstelt, met een naam als AeroPlex Ultra Deluxe Hybrid 9000. Maar in de kern? Plastic mini balletjes en hoe krijg je PFAS in je lijf, nou zo dus. En wat zat er nog meer in, muffe Lucht.
En schaamteloosheid van de verkoopverpraters.
De topper? Niet van wol, niet van dons, niet van liefde – maar van gerecycled botervlootjesplastic met fake lavendelgeur. Zogenaamd zit er iets in van kokos, nou kokos zag nooit een matras van binnenuit hoor.
En Bamboe? Waar Bamboe? Hoezo Bamboe? Boe Boe…moe! Ja zeker, moe van…
En waar zijn de donzen dekbedden gebleven? De kussens met lichtelijk hemels dons, waar je in kon verdwijnen alsof je in een wolk van engelenharen lag? Alles is nep. Nep zacht. Nep warm. Nep natuurlijk.
We snurken massaal op een matras dat je net zo goed bij de Gamma had kunnen halen onder de naam “isolatiemateriaal vloerverwarming”.
Het wordt tijd dat we teruggaan naar echt echt.
Wol. Dons. Stro mag ook weer, maar dan wel geplet en mijtvrij en met een zacht linnen hoesje.
Geen topper, maar een omhelzing van de natuur.
En als je toch iets bovenop je matras wil?
Een extra kat. Of een goed boek. Of een partner met warme voeten.
Maar geen plastic spons met een rits.
De producenten lachen zich intussen kapot. Liggen zelf waarschijnlijk op een heerlijk wollen matras uit IJsland, gemaakt van gemasseerde dronkengevoerde tormepino schaapjes e.d. uit de Japanse weiden, vervoerd per vliegtuigen naar IJsland, terwijl ze op Instagram zeggen dat luchtkussens goed zijn voor de ruggengraat.
Maar jij weet beter.
Volgende keer als je bed kraakt, of als het te heet is denk dan:
Is het hout?
Of is het de hete zweterige nep polyester schaamte die zich oprolt onder mijn bilspleet?
Slaap lekker hè. In je plastic wolk. 😴
