Spino de spin

Er was eens, op een ochtend die alle regels verbrak, een riool spinnen familie on board in de achtertuin bij een achterdeur, flink joekelig geworden, met een reputatie die iedereen deed huiveren (een beetje zoals ik na een slechte dag in de sportschool!).  De eigenaar van de woning had nml de gehele rioolspinnen familia ter plekke geroosterd als in cremate cremate by second!
Eén  nog overlevende spin, Spino, besloot  tegen de avond dat hij wraak zou nemen.
Dat het bad niet alleen een plek was voor ontspanning, maar dus ook voor een weloverwogen aanval. Want raad eens wat? Diegene – ja, die man met de onkruidbrander, die zijn hele familie had ontdaan van een relaxt spinnen leven zat te chillen in zijn bad.

Spino, altijd op zoek naar een kans om zijn woede tegen onrecht (of nep-onrecht) te uiten, maakte een epische sprong vanaf  de kraan – zo vloeiend als een acrobaat en met de bravoure van een overijverige fysiotherapeut – recht in het warme water. Terwijl de man zich realiseerde dat de tijd om zichzelf te verdedigen was aangebroken, probeerde naarstig om de spin te ontwijken, ondanks dat hij net klaar was met zijn avond bad (oké, stiekem een beetje jaloers op dat bad gevoel).

De spanning was te snijden, spanning vulde de badkamer en Spino gloeide van opwinding (of was het misschien gewoon de hitte van het water?) Terwijl hij met scherpe draden en plof poten rondom de man zwom en hem wilde aanvallen. De sfeer was als een bizarre mix tussen een soap en een internet meme – vol onverwachte plotwendingen en over-the-top actie, maar met een glimlach aan het einde.

En zo, terwijl de man die zijn verloren familie had veroorzaakt herinnerde zich in de dampende nevel van zijn bad, dat Spino uit was op wraak.
Dat mocht. Zelf weten spin, jullie mogen overal leven behalve in mijn casa!
Ga naar de buren!
Maar niet hier.
De man nam de ontstopper en trok deze uit het bad.
Hierna bleef Spino, die door de afgrond van verlies en chaos getekend was, als een kleine held in een absurd theaterstuk achter. Het was een moment van hilariteit, absurditeit en een beetje morele les: de draaikolk werd steeds kleiner en kleiner, draaiend zweefde Spino op het water, want als zelfs als je familie verloren bent, is er altijd ruimte voor een sprong in bad en een beetje humor om je dag op te vrolijken. En soms in een spinnenleven is het, het laatste moment… daar verdronk hij in warmig water, in menselijke sappen en zeep en bubbels…vaarwel Spino.
Zou er een spinnenhemel zijn? Vast wel.