“Lingerie en Littekens”

Hij heette Marco.
Zij heette Lisa.
Ze ontmoetten elkaar bij het yoghurtvak in de supermarkt, waar ze tegelijkertijd naar dezelfde biologische Griekse 10%-vet zonder toegevoegde onzin reikten. De chemie was zo dik als de yoghurt zelf.

Drie weken later lagen ze samen in bed. Niet op die manier. Nog niet. Eerst moesten ze elkaars verleden uitspellen als twee therapeuten op eerste date.

Marco zuchtte.
“Mijn ex liep altijd in oude joggingbroeken. Drie gaten, nul mysterie. Als ik ook maar ‘lingerie’ zei, kreeg ik een college over objectificatie en patriarchale onderdrukking.”

Lisa trok haar wenkbrauw op.
“Oh ja? Nou, mijn ex vond juist alles wat kant of rood of spannend was meteen ‘hoerig’. Zelfs een satijnen pyjama vond hij ’te veel’. Hij zei een keer: ‘Je bent toch geen etalagepop?’”

Ze proestten het tegelijk uit.

“Ik bedoel,” zei Marco, “ik wil geen Victoria’s Secret catwalk, maar een béétje mysterie… een verrassing onder de jurk, weet je wel?”

“En ik wil gewoon mezelf zijn,” zei Lisa. “Soms in een bloemetjespyjama, soms in iets waar ik me fantastisch in voel. Dat is geen uitnodiging, dat is zelfexpressie.”

Marco knikte.
“Dus eigenlijk… hebben wij allebei een soort… lingeriePTSS.”
“Lingerietrauma.”
“Lingerieleed.”

Er viel een stilte. Toen glimlachte Lisa.
“Wil je m’n ladekast zien?”
“Is dat een metafoor?”

Ze lachten weer.
Maar hij ging wél mee.

In haar slaapkamer opende ze een lade vol kant, zijde, strikjes, kleuren en persoonlijkheid. Niks ordinairs. Alles stijlvol. Alles… Lisa.

Marco keek alsof hij de zon zag opkomen.
“Wauw. Hier is gewoon ruimte voor… vrijheid.”

Lisa knikte trots.
“Precies. Geen oordeel. Geen schaamte. En als je ooit iets raar vindt, dan praten we daarover. Zonder meteen de feministische revolutie of de zedenpolitie erbij te halen.”

Ze keken elkaar aan.

Soms begint genezing niet met therapie, maar met het heropenen van een ladekast.
En het besef dat lingerie geen uitnodiging is — maar een statement: ik ben mooi, omdat ík het vind.