Liefde met een bakkie proteïne
Liefde met een bakkie proteïne
Ergens in een stad waar het altijd nét te lang regent en de koffie nooit écht heet is, woonde Bram.
Bram was een man van gewoonte. Elke maandag, woensdag en vrijdag om klokslag 18:00 stond hij in de sportschool — niet omdat hij nou zo dol was op squats of biceps curls, maar vanwege háár.
Anouk.
De vrouw achter de balie.
Bruin lang haar in een slordige knot, strakke leggings, altijd een banaan en een sarcastische opmerking paraat.
Een vrouw die eruitzag alsof ze drie keer per week kickbokste en daarna een filosofieboek las in bad.
Bram was verloren. Smoor. Verslaafd aan haar halve glimlach en de manier waarop ze zijn naam uitsprak alsof ze het liefkoosde.
Ze kletsten soms. Tien seconden hier, een flauwe grap daar. Maar daar bleef het bij.
Zij had een ring om haar vinger – of niet? Soms wel, soms niet. Of hij droomde het.
Bram was voorzichtig.
Geen geduw. Geen geflirt. Gewoon… zweten op de loopband en hopen op een wonder.
Intussen, op een regenachtige zondagmiddag met een bakje kwark en nul plannen, dacht hij: “Ik ga gewoon eens chatten, wat luchtigs.”
Hij meldde zich aan op een chatsite met een onuitspreekbare naam. Binnen een kwartier zat hij in een gesprek met “FierceFlamingo84”.
Ze was gevat. Lachte om zijn flauwe grappen.
Ze zei dingen als: “Jij bent vast zo iemand die zijn havermout laat verbranden, omdat hij weer te diep over het leven nadacht.”
Hij was verkocht.
Ze spraken elke avond. Drie maanden lang… Zelfs Cupido z’n pijl zou ervan gaan knipogen.
Lachend, flirtend, af en toe een stemberichtje dat voelde als een shot espresso recht in z’n hart.
Na drie maanden stelde zij eindelijk eens voor om af te spreken. “Koffie. Geen gedoe. Zondagmiddag.”
Bram was zenuwachtig als een puber voor z’n eerste dansles.
Hij poetste zijn sneakers, trok zijn minst afgetrainde T-shirt aan (de casual look, weet je wel) en wachtte bij het afgesproken café.
En toen…
Ging de deur open.
En daar stond ze.
Anouk.
Van de sportschool.
Met diezelfde knot. Diezelfde ogen. En een verbaasde blik alsof ze een eenhoorn zag.
“Bram?”
“Anouk?”
“FierceFlamingo?”
“GymCrush123?”
Ze lachten.
Toen werden ze stil.
En ineens vielen alle stomme flarden op hun plek. De blikken. De chat.
Anouk ging zitten. Hij ook.
Ze bestelden koffie.
En voor het eerst voelden ze zich allebei geen bezoeker meer in het leven van de ander.
Bram keek haar aan en grijnsde:
“Zeg maar eerlijk… je had dit natuurlijk al die tijd door?”
Anouk nipte aan haar koffie. Ze schudde haar hoofd van “Nee…niet echt”.
“Alleen toen je schreef dat je squats deed ‘voor de lol’. Toen wist ik dat je een leugenaar was. Maar wel mijn leugenaar.” Ze knipoogde naar Bram en hij wist dat het wel goed zat.
Einde. Of beter gezegd: begin.
