Hij was hardhorend. (Verhaaltje)
Hij was hardhorend.
Als kind een heftige oorontsteking en dan later… ach ja zo ging dat vroeger.
En hij moest later echt uit pure noodzaak, uiteindelijk toch een gehoorapparaat. Omdat hij soms de dingen nogal eens anders op kon vatten.
Het ding floot te vaak en te veel en te heftig, maar dat stelde hij dan weer bij.
Mijn moeder had een vriendin, evenzo Italiaans achtig, en best een ondeugend type.
Dat schijnt zo te zijn hé, bij die nazaten der Italianoos… Vaak kwam ze op bezoek en dat was in de periode dat mijn vader nog geen gehoorapparaat had.
Ze dronk dan een wijntje met mijn moeder in onze mega grote tuin in de zomerzon tegen de avondschemering en ze hadden het naar hun zin.
Op een gegeven moment, riep de vriendin naar mijn vader, “Eey, Jean Claude de Balsac, bring us more wine!”.
Mijn vader was woedend!
Hij verstond niet veel, maar dat dan weer wel!
Hij zei wat denk je, als jij mij klootzak noemt, ik je wijn aandraag?
Hij heeft toen dagen niets meer gezegd.
Witheet was hij.
Nu vraag ik mij altijd nog af, was hij nu echt doof?
Bedoelde die vriendin het nu echt spottend?
Dacht ze dat hij haar toch niet kon horen?
Vaag!
Heel vaag!
