Reïncarnatie of een gave? Het verhaal van een meisje uit Montenegro dat een oude taal spreekt
Reïncarnatie of een gave? Het verhaal van een meisje uit Montenegro dat een oude taal spreekt
De 13-jarige Kamila Jarutski uit Podgorica, afkomstig uit de hoofdstad van Montenegro, is een heel bijzonder kind. In Europa kent vrijwel niemand haar, maar in India heeft ze zelfs haar eigen bewonderaars. Het begon allemaal 9 jaar geleden, toen het meisje op 4-jarige leeftijd zinnen in een onbegrijpelijke taal begon uit te spreken. Ze leerde haar moedertaal, het Montenegrijnse, met veel moeite en beweerde dat ze zinnen uit die taal naar een andere taal moest vertalen om de betekenis te begrijpen. En eigenlijk is het andersom.
Toen het kind naar een psycholoog en een neuroloog werd gebracht, werden er geen afwijkingen gevonden. Ja, Kamila gebruikte onbegrijpelijke woorden en zelfs zinnen in Montenegrijnse zinnen die totaal geen betekenis hadden. De pogingen van de ouders om de vreemde eigenaardigheden van hun dochter te begrijpen, leidden tot een onverwacht resultaat. Het kind sprak een oude Indiase taal: Sanskriet.
Bovendien had het meisje thuis geen literatuur of andere bronnen met deze kennis. Dat wil zeggen dat Kamila vanaf haar geboorte het vermogen kreeg om in het Sanskriet te spreken, denken en redeneren. Dit verklaart ook de moeilijkheden bij het begrijpen van de Montenegrijnse taal.
De ouders besloten het fenomeen van hun dochter te begrijpen.
De familie Yarutsky reisde naar India om de vaardigheden van hun dochter te bevestigen of te ontkennen. Lokale taalkundigen en historici leverden Sanskrietteksten voor het meisje. Sommige ervan kon ze lezen. Feit is dat het meisje niet het Sanskriet kent dat anderhalfduizend jaar voor Christus werd gesproken, maar wel de oudere versie ervan.
De inwoner van de hoofdstad van Montenegro dacht helemaal niet als een Europees kind, maar zag de wereld als de sprekers van misschien wel de oudste taal op aarde: het Prasanskriet. Toen mensen in India over het meisje hoorden, beschouwden ze haar als een gedeeltelijke incarnatie van een oude inwoonster van het land.
Spirituele gidsen, historici, monniken, iedereen probeerde erachter te komen of ze nog herinneringen had aan het verleden. Maar Camila kon zich niets meer herinneren. Meestal hebben kinderen in een situatie met reïncarnatie heel veel herinneringen aan hun vorige leven.
In dit geval heeft het kind geen enkele gedenkwaardige gebeurtenis in zijn geheugen opgeslagen, alleen een vaardigheid: het vermogen om in Prasanskriet te denken en te spreken. De Indiase overheid bood de familie Yarutsky de kans om in India te blijven, nadat historici hadden bevestigd dat de vaardigheden van het meisje nuttig voor hen konden zijn.
Het gebeurde zo dat Sanskriet een dode taal werd. Tegenwoordig spreekt niemand het meer. En in zijn oudste vorm zelfs nog meer. Er zijn talloze teksten bewaard gebleven in de vorm van inscripties op tempelmuren, bas-reliëfs, stenen platen en natuurlijk ook ongelooflijk oude voorwerpen. Deze zijn nog steeds niet ontcijferd, omdat er geen sprekers zijn van de taal waarin ze geschreven zijn.
Zou dit de reïncarnatie van een oude voorouder kunnen zijn?
De ouders twijfelden aan de uiteindelijke beslissing, maar bleven toch in India en Camila begon Engels te leren om teksten uit het Prasanskriet te kunnen vertalen. Ze heeft bewonderaars gekregen en het kind wordt gedwongen deel te nemen aan processies in een van de tempels, waar het meisje wordt gezien als de incarnatie van een oude voorouder. Het is moeilijk te zeggen of dit waar is of niet. Het feit is dat het kind op de een of andere manier de subtiliteiten van een ‘dode taal’ kent, waar zelfs experts geen weet van hebben.
Het lijkt mij dat de moderne wetenschap nog niet klaar is om dergelijke vragen te beantwoorden. Daarom is dit geval, net als andere soortgelijke gevallen, geen kwestie van wetenschap, maar van geloof. Wellicht horen we in de toekomst meer over Kamila Yarutsky, aangezien haar vaardigheden van pas kunnen komen bij het ontcijferen van oude teksten.
Een ander punt is dat wetenschappers en de wereldwijde wetenschappelijke gemeenschap deze vertaling mogelijk niet serieus nemen, zoals al gebeurde met de Bulgaarse jongen die de oude Egyptische tekst kende of de Canadese vrouw die zich de oude taal van de Olmeken ‘herinnerde’.
