Een meisje dat van kort haar hield en oorlog speelde, zei dat ze in een vorig leven soldaat was
In 1953 werd een vrouw uit het dorp Nathul in Myanmar (Zuidoost-Azië) zwanger, en terwijl ze het kind droeg, had ze drie keer dezelfde droom. In deze droom zag ze een gedrongen Japanse man met een korte broek en een brede riem om zijn middel.
Al snel herinnerde de vrouw zich dat ze deze man enkele jaren geleden in werkelijkheid had gezien, toen de Tweede Wereldoorlog aan de gang was. Japanse soldaten kwamen haar dorp binnen en bezetten het.
Onder hen was een kok die het plaatselijke klimaat te warm vond, waardoor hij meestal korte broeken en geen overhemd droeg. De vrouw raakte bevriend met deze Japanse man omdat ze geïnteresseerd was in koken en ze begonnen verschillende culinaire recepten van hun nationale gerechten met elkaar te delen.
Dit alles vond plaats onder omstandigheden van frequente bombardementen door geallieerde jagers, aangezien het dorp naast een spoorlijn lag. Na de oorlog verlieten de Japanners het dorp, er kwam vrede, de vrouw trouwde met een plaatselijke bewoner en beviel in december 1953 van een meisje.
Ze had een grote moedervlek op haar onderbuik.
Al op zeer jonge leeftijd gedroeg het meisje, dat Ma Tin Aung heette , zich als een jongen en weigerde botweg lang haar en jurken te dragen.
Ze beweerde dat jurken haar huid irriteerden en haar hoofdpijn bezorgden, dus droeg ze jongenskleding.
Toen Ma Tin Aung elf werd, werd haar koppigheid nog sterker en moest ze zelfs stoppen met school omdat ze categorisch weigerde een meisjesuniform te dragen.
Ze bleef haar haar heel kort knippen en zei vaak dat ze een brede riem wilde dragen, zodat haar buik ‘niet zou waaien in de kou’.
En dit is in het hete Myanmar.
Als kind speelde ze alleen met jongens en deze spelletjes waren vooral oorlogen met speelgoedgeweren.
Toen gaf Ma Tin Aung aan haar ouders toe dat ze soldaat wilde worden als ze groot was. Haar broers en zussen waren de meest gewone meisjes en jongens en geen van hen was geïnteresseerd in wapens.
Toen begon Ma Tin Aung te zeggen dat ze een hekel had aan het plaatselijke warme klimaat en dat ze echt niet van traditioneel gekruid eten hield.
Toen begon ze te zeggen dat ze naar Japan wilde en huilde zelfs van verdriet.
Haar familieleden begrepen haar niet en gaven haar zelfs de bijnaam “Japanse”. Zelfs in de vroege kinderjaren ontwikkelde Ma Tin Aung een sterke angst voor vliegtuigen.
Toen het vliegtuig over hun huis vloog, huilde het meisje van angst en rende het huis binnen. (heb ik ook gehad!)
En toen gaf ze uiteindelijk aan haar ouders toe dat ze in een vorig leven een Japanse soldaat was en dat deze soldaat tijdens de oorlog in hun dorp woonde. Dit was dezelfde Japanse man met wie de moeder van het meisje al een tijdje bevriend was. Tijdens een van de geallieerde bombardementen bevond een Japanner zich op straat en kreeg een machinegeweerkogel in de maag, waaraan hij stierf.
De kogel raakte precies de plek waar Ma Tin Aung een moedervlek had.
Trouwens, toen het meisje opgroeide, verdween de moedervlek.
Ma Tin Aung zei dat ze in haar vorige leven een vrouw en vijf kinderen had in Japan, en dat hij vóór de oorlog een kleine winkel had. Toen de Japanners in het dorp Nathul woonden, misten ze zijn familieleden erg.
In mei 1981, toen Ma Tin Aung Myo 28 werd, wilde ze nog steeds heel graag bij het leger gaan om als een man te vechten, maar ze wilde niet langer naar Japan en was gewend geraakt aan het lokale pittige eten. Ze droeg haar haar nog steeds heel kort en was gekleed in herenkleding. Volgens haar wil ze nooit trouwen en blijft ze zichzelf als een man beschouwen.
Ik heb blijkbaar ook een leven in de 2e wereldoorlog meegemaakt en ik haat kort haar…vreselijk vind ik dat, zeker voor vrouwen.
Ik kan slecht tegen vrouwen die hun haar afscheren, of half afscheren, denk dat dit daarmee te maken heeft, als ze joden naar een kamp stuurden werd het haar geschoren…
Vreselijk gewoon!
