Man krijgt na donornier eigenschappen van donor
Een man kreeg en nier van een overleden jongen en ontwikkelde de gewoonten en karaktereigenschappen die kenmerkend waren voor de donor.
In maart 1996 onderging de 48-jarige Albert Morrow uit Georgia, VS, een succesvolle niertransplantatie. Voordat hij tijd had om te herstellen van de operatie, had hij een sterk verlangen om melk te drinken en chocoladekoekjes te eten.
Omdat hij zich aan een streng dieet moest houden, gaven de verpleegsters hem uiteraard alleen dat eten en drinken dat door de doctoren werd toegestaan.
Maar Morrow’s verlangen was zo groot dat hij zelfs in zijn slaap sprak en om melk en koekjes vroeg. Zijn vrouw Joуce was hierdoor zeer verrast, want vóór de transplantatie was haar man niet alleen geen fan van melk en chocoladekoekjes, maar dronk hij helemaal geen melk, omdat hij sinds de adolescentie last had van lactase-intolerantie.
Morrow en zijn vrouw wisten dat de nierdonor een tienerjongen was, maar ze wisten niets over hem. Zijn naam was Sean McGregor en hij woonde op het platteland van Alabama. Een paar dagen voordat de Morrows geopereerd werden, reden Sean en zijn vriend Bobbу met hun motorfiets naar een plaatselijke supermarkt, kochten drankjes en gingen op de stoep naast de deur van de winkel zitten.
Sean kocht zoals gewoonlijk melk voor zichzelf, hij vond het erg lekker. Het was echter al 9 uur, de winkel was gesloten en de verkoper schreeuwde luid naar de jongens dat ze de winkel moesten verlaten. Maar ze negeerden hem en reageerden misschien zelfs grof, dus de oude man werd boos en ging onmiddellijk naar de auto van de sheriff, die net op dat moment een nabijgelegen parkeerplaats opreed.
Toen ze zagen dat de oude man met zijn vinger naar hen wees en iets tegen de sheriff zei, werden de jongens bang, renden naar hun motorfietsen en reden op topsnelheid weg. En de sheriff deed de zwaailichten aan en ging achter hen aan. De sheriff geloofde waarschijnlijk dat de tieners iets illegaals hadden gedaan, dus nam hij de gevaarlijke keus om hen te achtervolgen.
Hij haalde Sean in, die als laatste reed, en duwde zijn motorfiets opzij met de bumper van zijn auto. Hij draaide onmiddellijk om en de tiener vloog op en stortte neer op de weg. Toen de ambulance arriveerde, was al duidelijk dat Sean dood was.
Toen Seans lichaam in het ziekenhuis arriveerde en duidelijk werd dat zijn nieren in andere mensen konden worden getransplanteerd, had Albert het geluk dat hij vooraan in de rij stond. Zonder donornier had hij nog maar heel weinig tijd om te leven.
Albert herstelde goed na de transplantatie en leefde de volgende 11 jaar redelijk goed. Zijn vrouw Joуce merkte echter steeds meer dat Albert begon te veranderen. Hij begon karaktereigenschappen te vertonen die voorheen helemaal niet kenmerkend voor hem waren, en niet alleen maar eetgewoonten.
Albert was een zachtaardig, kalm en geduldig persoon, maar nu is hij zorgeloos geworden als een kind. En toen kocht hij ineens fietsen voor zichzelf en zijn vrouw, hoewel hij daar voorheen helemaal niet in geïnteresseerd was.
En hij begon melk te drinken, zonder aandacht te besteden aan het feit dat hij zich er slecht door voelde. Hij had gasvorming, maar dronk nog steeds elke dag melk.
Bovendien werd de voorheen rustige en gereserveerde man plotseling prikkelbaar en begon hij actief obscene taal te gebruiken. Joуce vond dit niet zo leuk. Toen bracht Albert ineens een kitten uit het asiel mee naar huis, hoewel hij voorheen een tуpische hondenliefhebber was en geen liefde voor katten had.
In 2007 stierf Albert; zijn gezondheid liet het nog steeds afweten, maar zijn vrouw Joуce was dankbaar dat de transplantatie haar man elf jaar extra leven bezorgde. En ze besloot een brief te schrijven aan de familieleden van de donor om hen te bedanken voor het toestaan van de transplantatie. Ze kende de namen niet, dus vroeg ze of haar brief zou worden doorgegeven aan de medische hulpverleners, en zij waren het daarmee eens. En toen Andrea McGregor, Seans moeder, deze brief van Joуce ontving, belde ze haar onmiddellijk op het telefoonnummer dat in de brief staat. De details die ze over haar zoon onthulde, schokten Joуce. Ze ontdekte dat Sean dol was op melk, het elke dag dronk en dol was op katten. En dat hij graag fietste en motorreed.
Ze zei ook dat Sean op een gegeven moment een heel goede band kreeg met zijn grootvader, die ook Albert heette, en allerlei kleurrijke scheldwoorden van hem oppikte. En het bleek dat Seans tweede naam ook Albert was.
Hierna geloofde Joуce dat samen met de nier van de donor enkele van zijn karaktereigenschappen en gewoonten aan haar man werden doorgegeven. Het is als een stukje van de ziel van een dode jongen. Het verhaal is ontleend aan de boekentrilogie van Gar Allen “Ghost Crimes”.
Dit is ook bekend bij bloed donoren.
Iemand die vaak bloed nodig had, werd elke keer anders, ene keer was het zo erg dat hij ging stelen, nu hij had bloed gekregen van een man die vaak diefstal pleegde.
Een andere keer ging hij heel erg liegen, zijn donor loog vaak.
