Waarom zijn mensen tegenwoordig agressiever

Van passief-agressieve opmerkingen over ambulances tot een gillend politiek discours, het voelt alsof de samenleving plotseling wordt verteerd door woede. Wat is de schuld van deze uitstorting van agressie?

‘Onverwerkte woede vervuilt de sociale sfeer. Elke uitbarsting legitimeert het volgende. ‘

EeN buurman maakte bezwaar tegen een jong stel uit Newcastle dat naakt in hun eigen huis rondloopt . “We zijn het beu om grote zwervers, grote borsten en kleine dwazen te zien”, was de kernboodschap van het briefje, : “We zullen jullie beiden melden voor onfatsoenlijke blootstelling.” Het is zoiets kleins, banaals, zonder consequenties. Het sluit aan op geen breder verhaal en brengt niets anders over dan het borrelende ongemak van mensen die in de buurt van elkaar leven. Maar toen Karin Stone (een van de naakten) de notitie op Facebook plaatste, hadden 15.000 mensen er moeite mee.

Er is een doorlopende lijn naar deze uitingen van emotie die we van het toeschouwerschap krijgen: het onderwerp is niet belangrijk.

Het kan misbruik van mensenrechten of een geschil tussen partijen zijn; het doet er niet toe, zolang het maar een schot van rechtvaardige woede oplevert.We zien woede en we ontmoeten het met het onze, we willen altijd meer.

Er was een gemeen briefje achtergelaten op de voorruit van de auto van een gehandicapte vrouw (‘Ik was getuige van jou en je jonge valide dochter … jullie liepen naar het district zonder enig teken van handicap’); de waanzinnige dyspepsie van de vrouw wiens oprit kort werd geblokkeerd door paramedici terwijl ze probeerden iemands leven te redden. Vorige week voelde Highways Engeland zich vereerd om een ​​campagne tegen woede op te starten, onder impuls van 3.446 geregistreerde gevallen in een jaar van automobilisten die dwars door wegwerkzaamheden reden. Gewelddadige criminaliteit is niet gestegen  – maar gewelddadige fantasieën staan ​​in vuur en vlam. Politiek discours is doordrenkt van woede. De dingen die mensen willen doen met Diane Abbott en Luciana Berger zijn onvoorstelbaar.

Een briefje achtergelaten op een ambulance in de West Midlands
Facebook Twitter Pinterest ‘Bedankt voor het blokkeren van mijn oprit’ …

Maar waar kijken we precies naar? Heeft een van deze een bredere sociale betekenis? Bevindt het ons op een gevaarlijk punt op de curve van de geschiedenis, op de tondeldoos van een grote explosie? Of is het dat sommige dingen – auto’s, sociale media – echt slecht zijn voor onze geestelijke gezondheid?

Er is een discipline bekend als cliodynamics, ontwikkeld aan het begin van de eeuw door de wetenschapper Peter Turchin, die historische gebeurtenissen plot met een reeks wiskundige metingen. Sommigen zijn duidelijk – gelijkheid – en sommigen nemen een beetje uitpakken (“elite overproductie”, bijvoorbeeld, als een gevolg van ongelijkheid, zijn er perioden in de geschiedenis wanneer er te veel extreem rijke mensen zijn voor de posities van macht die extreem rijke mensen zijn meestal bezetten. Dit leidt ertoe dat ze zich schurken gaan aangrijpen en zichzelf aan de macht krijgen door geld te verspillen bij verkiezingen

Deze maatregelen leveren een kaart op van de geschiedenis waarin je ruwweg elke 50 jaar pieken van woede kunt zien: 1870, 1920, 1970 (je moet een beetje bewegingsruimte toestaan ​​om mee te nemen in de Eerste Wereldoorlog en in 1968). Cycli van geweld zijn niet altijd onproductief – ze nemen burgerrechten, unie en suffragette-bewegingen op. Alle sociale bewegingen van gevolg beginnen inderdaad met onrust, of het nu gaat om staking, protest of rellen. Sommige situeren de economie in het hart van de sociale gemoedstoestand: de Kondratiev-golf, die tussen 40 en 60 jaar duurt (noem het 50 en het komt keurig overeen met de cyclus van geweld), beschrijft de moderne wereldeconomie in cycli van hoge en lage groei , waar stagnatie altijd overeenkomt met onrust.

David Andress is een professor in geschiedenis aan de universiteit van Portsmouth en de auteur van Cultural Dementia , een fascinerend verslag van hoe de schokkende en brandende woede van het huidige politieke klimaat alleen mogelijk wordt gemaakt door opzettelijk het verleden te vergeten. Hij raadt aan wat een indolent begrip van de geschiedenis zou kunnen worden – als alles een golf is en de golven gewoon gebeuren, wat is er dan te ontdekken? – maar hij staat toe dat “alles terug moet naar de economie, tenzij je rijk bent. Economie gaat over schaarste en onzekerheid verandert heel snel in woede en zondebok. ‘

“Als historicus en als leraar probeer ik mensen altijd te laten begrijpen dat samenlevingen in het algemeen gewelddadige en hiërarchische plaatsen zijn”, zegt hij. “Mensen zoals jij en ik willen dat samenlevingen minder gewelddadig en hiërarchisch zijn en daar hebben we aan gewerkt. We zijn nooit echt geslaagd. We zijn erin geslaagd om mensen over te halen om hun keel van anderen af ​​te nemen, wanneer ze zich veilig genoeg voelden. “Woede is opmerkelijk niet op zichzelf, maar wanneer het zo wijdverspreid is dat het voelt als de dominante culturele kracht. Wat Andress noemt, is het counterfactual – de perioden in de geschiedenis die niet worden gekenmerkt door woede. “Antagonisme gaat nooit weg. Dat is wat het naoorlogse project behoorlijk uitzonderlijk heeft gemaakt, het EU-project vrij uitzonderlijk. “Ah, de EU. Misschien een andere keer.

Het psychotherapeutische perspectief zou deze economische factoren niet verwerpen, noch beweren dat woede een nieuw fenomeen is. Maar er zijn elementen van de menselijke emotionele reis die nieuw zijn en worden aangedreven door moderne omstandigheden. Aaron Balick, een psychotherapeut en de auteur van een scherpzinnig en verrassend leesbaar academisch verslag, The Psychodynamics of Social Networking, zegt: “Ik denk dat woede duidelijker tot uiting komt. Wat je ervan ziet is een gevolg van emotionele besmetting, waarvan ik denk dat sociale media er deels verantwoordelijk voor zijn. Er is een woede-bandwagon-effect: iemand drukt het uit en dit drijft iemand anders ertoe om het ook uit te drukken. “Psychologisch gesproken is het belangrijkste niet de emotie, maar wat je ermee doet; of je hem ventileert, verwerkt of onderdrukt.

We bevinden ons in een tijd waar de trigger-gebeurtenis iets zo triviaal kan zijn als een chagrijnige git die niet van naaktheid houdt. Dankzij Facebook kunnen 15.000 mensen een rechtvaardige sensatie van uitgesproken woede krijgen. Waar we ons ook bevinden in de Kondratiev-curve, die van ons is een wezenlijk andere levenservaring dan die waarin je alleen in woede zou samenkomen voor iets ernstigs, zoals het vernietigen van een ploegschaar of het verbranden van een heks.

“Hysteria is geen bijzonder politiek correcte term meer, omdat het een soort van vrouwenhater is, maar het heeft een technische betekenis”, zegt Balick. “Een hysterisch emotioneel antwoord is wanneer je te veel emotie hebt, omdat je niet in contact bent met het fundamentele gevoel. Een voorbeeld hiervan is kantoorslachting. Iedereen op kantoor kibbelt en het wordt een hysterische negativiteit die zichzelf nooit behandelt; niemand neemt het voorwaarts. “Dit heeft de hamerslag van diepe waarheid. Ik heb in slechts een paar kantoren gewerkt, maar er was altijd een zacht geroezemoes van geroep, waarin belangrijke en intieme relaties werden gesmeed door gedeelde grief, maar het werd geschraagd door een opzettelijke afstand doen van macht. U beklaagde zich precies omdat u niet van plan was de klacht op zinvolle wijze aan te pakken.

Sociale media hebben ons een manier gegeven om die woede van de werkplek – die we vaak niet kunnen veranderen – om te zetten naar elk ander deel van het leven. Je kunt op Mumsnet gaan om boos te worden op andermans luie mannen en bemoeizuchtige schoonouders; Twitter om kameraadschap te vinden in woede over politiek en interpunctie; Facebook voor rage-offs over mensen die in een trein naar een baby schreeuwden of hun hond in een hete auto achterlieten. Deze sociale fora “zorgen voor hysterische besmetting”, zegt Balick, maar dat betekent niet dat het altijd onproductief is. Het voorbeeld dat hij gebruikt van een vloedgolf aan besmettelijke woede die een beweging werd, is de Arabische lente, maar je zou kunnen verwijzen naar petitieswebsites zoals 38 Degrees en Avaaz of crowdfunded justice-projecten. De meeste brede, gezamenlijke oproepen tot verandering beginnen met een verhaal dat mensen woedend maakt.

Om “goede” woede te onderscheiden van “slechte” woede – inderdaad, om vast te stellen of iets productiefs kan komen van een gegeven woede-uitbarsting – is het de moeite waard het doel van woede te overdenken. “Het doel is om persoonlijke grenzen te behouden. Dus als iemand je oversteekt, in je ruimte komt, je beledigt, je aanraakt, je boos wordt en het productieve gebruik van woede luidt: ‘Fuck off’ ‘, zegt Balick. Het complicerende kenmerk van sociale media is dat “iemand misschien op onze identiteit of ons geloofssysteem stapt”. Dus, het natuurlijke gevoel van schaal dat je krijgt in de offline wereld – een vreemde kan over je tenen rennen met een winkelwagentje, maar als een vreemdeling het moeilijk zou vinden om je essentiële aard te achterhalen – is deze ineengestort in de virtuele. In de omroep van wie we zijn – wat we geloven, hoe we eruit zien, wat we eten, van wie we houden – we bieden een enorm stuk persoonlijke grens die door iedereen kan worden binnengevallen, zelfs per ongeluk. Meestal is het echter geen ongeluk; meestal doen ze het expres.

Echter, als het je een stimulans geeft om in bed te liggen om te controleren welk nieuws of chatvoer je voedt, ervaar dan een korte sensatie van verontwaardiging, is dat een slechte zaak? Kan het alleen maar de onbeduidende boost zijn die we vroeger kregen van roken? Er is zeker een hormonale reactie (“Er is altijd een fysieke manifestatie, emoties zijn niet verzonnen”, zegt Balick), maar het ligt niet voor de hand: “Neus Herrero, een onderzoeker aan de Universiteit van Valencia,” stimuleerde “Woede bij 30 mannen (met” eerste persoon “opmerkingen) en vond een verscheidenheid van schijnbare tegenstrijdigheden. Cortisol, waarvan je zou verwachten dat het omhoog gaat, omdat het het stresshormoon is, daalt; testosteron stijgt en de hartslag en arteriële spanning stijgen. Herrera ontdekte een eigenaardigheid in “motivationele richting” – meestal, positieve emoties maken dat je dichter bij de bron wilt komen, terwijl negatieve degenen je willen terugtrekken. Woede heeft een ‘motivatie van nabijheid’, die Herrera eenvoudig uitlegt: ‘Normaal gesproken, als we boos worden, vertonen we een natuurlijke neiging dichterbij te komen bij wat ons boos maakte om te proberen het te elimineren.’

Zoals elk stimulerend middel heeft het verslavende eigenschappen: je raakt eraan gewend en begint rond te zwerven op zoek naar dingen om je boos te maken. Rage heeft een illusie van macht, de manier waarop de Incredible Hulk bijzondere trots op zich neemt in het destructieve potentieel van zijn sterke emotie. “Je zou me niet leuk vinden als ik boos ben” is zo’n nieuwsgierige slogan; de enige logische reactie is: “Ik hou niet van iemand als ze boos zijn.” Maar het slaagt erin om op een dieper, oervers niveau te begrijpen.

De belangrijke gevolgen zijn niet voor je eigen gezondheid, maar eerder voor die van de samenleving als geheel. Onverwerkte woede vervuilt de sociale sfeer. Elke uitbarsting legitimeert de volgende. En we zijn geland – ik vind het graag per ongeluk – over een technologie die het bestendigt en versterkt, soms productief, maar vaker helemaal geen doel. Groot geschreven op een wereldtoneel – neem Trump of Viktor Orbán , de premier van Hongarije, die niet-gemedieerde woede ventileert voor politiek effect – we kunnen zien hoe denatureren het is, hoe het alle andere, minder opwindende reacties afslaat, zoals empathie.

Mensen die zo boos worden op verkeerskegels dat ze er recht in rijden, terwijl ze effenen en schreeuwen naar een werkman in een viscosejasje, al dan niet een voorbode zijn van grotere sociale onrust.

 

---

Is het ook niet een gemis aan opvoeding? De scholen tegenwoordig.
Social media, nieuws dat altijd maar negatief moet zijn?
Ouders die beiden werken, kinderen die enkel een school bezoeken en hun ouders te weinig zien voor enige opvoeding.
Mensen die simpelweg maar trouwen omdat het erbij hoort en kinderen nemen omdat het erbij hoort zonder na te denken over gevolgen en consequenties~!
Families die geen contact meer hebben met elkaar zodat vreemde ogen een kind niet langer angst inboezemen bij fout gedrag bv, alles moet maar kunnen uitleg is er niet meer…
Natuurlijk worden mensen dan een easy go. Politici die elkaar uitschelden is toch een prachtig voorbeeld voor mensen.
Er is geen voorbeeldfunctie meer in deze wereld.
Het vertrouwen is zoek dankzij mensen die maar niet eerlijk kunnen zijn.
Probeer het eens…niks mis mee hoor…
Maar wel netjes natuurlijk.

🙂