De swastika is een oud symbool van de zon
Swastika (Sanskriet) – een kruis waarvan de uiteinden in een rechte hoek zijn gebogen (minder vaak een boog). Mogelijk een oud symbool van vruchtbaarheid, de zon, gekruiste bliksemschichten, de hamer van Thor en dergelijke. Als siermotief wordt het aangetroffen in de kunst van oude culturen, maar ook in de oude, Europese middeleeuwse en volkskunst.
In het fascistische Duitsland werd het gebruikt als staatsembleem, een onderscheidend teken van de nazi-partij, en werd het een symbool van barbaarsheid en geweld. (Great Encyclopedia of Cyrillus en Methodius. 2000)
Tegenwoordig veroorzaakt het beeld van de swastika bij velen walging, omdat het wordt gezien als gelijkwaardig aan de nazi-ideologie. Het gebruik van dit teken is in een aantal staten over het algemeen verboden.
Maar duizenden jaren lang was de swastika voor veel volkeren de personificatie van de zon, het heilige vuur en licht. De oudste swastika werd gevonden in Zweden en werd ongeveer 14.000 jaar geleden in een rots uitgehouwen. Er wordt aangenomen dat dit een Noords symbool van de zon was. De rotstekeningen in het Armeense deel van de Ararat-vlakte zijn iets “jonger” – ze dateren uit het 10e millennium voor Christus. Terracotta zegels en tabletten met een gebroken kruis, dat de zon symboliseert, werden ontdekt in de Indusvallei, op het grondgebied van het moderne India en Pakistan, tijdens opgravingen van de oude steden Harappa en Mohenjo-Daro, die bestonden vanaf het midden van de 3e eeuw. millennium voor Christus. Uit hetzelfde tijdperk zijn swastika’s geschilderd op schedels die zijn opgegraven door archeologen in het oude Mesopotamië, in de provincie Khuzistan in het moderne Iran.
In Europa werden de vroegste afbeeldingen van de swastika (eind 5e millennium voor Christus) gevonden op de Balkan, in het stroomgebied van de rivieren Morava en Vardar, tussen de tekenen van de neolithische Vinca-cultuur. Versieringen in de vorm van schijven met afbeeldingen van de zon, gestileerd als een swastika, werden door wetenschappers verwijderd uit een vrouwelijke begrafenis die teruggaat tot de Koban-cultuur in Noord-Ossetië (1e millennium voor Christus).
Soortgelijke tekeningen zijn bekend op keramiek dat behoort tot de Andronovo-cultuur van de bronstijd (2e millennium voor Christus, het grondgebied van West-Siberië, Kazachstan en de Zuidelijke Oeral). De swastika was ook populair onder de Scythen en Sarmaten; dit symbool was bekend in heel Europa en Azië, in heel Amerika, Afrika en zelfs in Australië, Nieuw-Zeeland en Oceanië.
Herkomst en naam
Volgens oude mythen werd de swastika door de goden aan mensen gegeven. Het is algemeen aanvaard dat de moderne naam komt van het Sanskrietwoord ‘svasti’ – ‘succes’. De oudst bekende tekst waarin de swastika wordt genoemd, is dat deel van het Indiase epos Mahabharata, dat de kindertijd en jeugd van de god Krishna beschrijft. Maar er is een andere versie, erg populair onder Russen, Oekraïners en Wit-Russen. Volgens deze versie verwijst het woord swastika naar de oude Proto-Slavische taal, die in het 2e millennium voor Christus voortkwam uit de Indo-Europese taalfamilie.
Toen betekende het woord ‘sva’ ‘hemel’ en ‘swastika’ ‘geschenk’, ‘boodschap’ of ‘boodschapper van de hemel’. Dit is waar de naam Svaro-ga vandaan komt – de god van de lucht en het hemelse vuur onder de oude Slaven. 
De resultaten van het laatste onderzoek suggereren echter dat de verspreiders van dit oude symbool in India, Iran en andere staten in het Nabije en Verre Oosten de Ariërs waren – vertegenwoordigers van een van de takken van de Proto-Slavische volkeren die tot de Indo-Slavische volkeren behoorden. Europese (voornamelijk Indo-Iraanse) taalgemeenschap.
Het was van hen dat de nomadische volkeren van Siberië de swastika adopteerden, die, migrerend over de landengte die Azië en Noord-Amerika met elkaar verbond en die 20-25 duizend jaar geleden op de plaats van de Beringstraat bestond, deze naar het Amerikaanse continent ‘bracht’. . En Tibetanen en Hindoes zeggen nog steeds dat de swastika aan hen werd gegeven door de Witte Mentoren die van buiten de noordelijke bergen arriveerden.
Het beeld van een gebroken kruis wordt onderdeel van een architectonisch decor, wordt gebruikt in patronen op stoffen, de swastika wordt op munten geslagen en wordt gebruikt voor het versieren van wapens en gebruiksvoorwerpen, maar ook voor sieraden. De swastika is te vinden op voorwerpen gevonden op het grondgebied van bijna alle staten die deel uitmaakten van het Romeinse rijk, en niet alleen op het Europese continent, maar ook op de Britse eilanden, maar ook in Noord-Afrika.
De Slaven (meer precies, de Proto-Slaven) en de Balten vereerden de swastika (“zonnewende”, “kolovrat”) als een heilig symbool van de god Svarog. De oudste producten met dit symbool zijn aardewerk gevonden tijdens opgravingen van begrafenissen nabij de stad Borki, ongeveer 50 kilometer ten zuidwesten van Charkov. De leeftijd van de begrafenissen ligt tussen 111 en 11 millennia voor Christus. Helaas zijn al deze artefacten verloren gegaan tijdens de Tweede Wereldoorlog en zijn alleen hun afbeeldingen bewaard gebleven, met name in het plaatselijke geschiedenismuseum van de Poolse stad Renbkowo.
In Rusland diende de swastika tot de 10e eeuw als militair symbool. Meestal was het geel geschilderd op een rode achtergrond. Volgens oude kronieken stond de afbeelding van een swastika ook op het schild van de profetische Oleg – hetzelfde schild dat de prins naar verluidt “aan de poorten van Constantinopel” (Constantinopel) had genageld. Met de verspreiding van het christendom verloor de swastika geleidelijk zijn oorspronkelijke betekenis.
Het wordt echter nog een aantal eeuwen genoemd in de folklore van verschillende volkeren als een symbool van welzijn en geluk. De swastika komt ook voor in middeleeuwse heraldiek, vooral op de wapenschilden van adellijke Duitsers en westerse Slaven. Tegenwoordig is de swastika te zien in kerken en kerken gebouwd in de vroege middeleeuwen, maar ook op oude iconen, waar hij de goddelijke kracht symboliseerde die uitgaat van het hart van Jezus.
Dit oude teken van Gods genade is te vinden in de Sint-Sofiakathedraal in Kiev uit de 11e eeuw, en is “geweven” in het ornament dat de tombe van de Basiliek van Sint-Ambrosius in Milaan siert, en dient als onderdeel van het mozaïek op de vloer van de kathedraal Notre Dame in Amiens (Frankrijk), gebouwd rond 1200. plaats van een heidens heiligdom. In de daaropvolgende eeuwen verliest de swastika niet alleen zijn religieuze betekenis, maar fungeert hij ook niet langer als talisman en zelfs als decoratief element. Het christelijke kruis nam zijn plaats in in de hoofden van mensen en in het dagelijks leven.
Heropleving en ineenstorting
In de 18e eeuw, met het begin van de Europese Verlichting, werd de swastika een teken van geheime, ‘hermetische’ kennis en overeenkomstige geheime gemeenschappen, evenals van de religieuze en ethische beweging van de Vrijmetselaars – een teken dat God symboliseert, vereerd als de Grote Schepper van het Universum.
De populariteit van de swastika begon weer te groeien nadat Heinrich Schliemann tijdens opgravingen in de oude stadstaat Troje in de jaren 1870 verschillende voorwerpen ontdekte die waren versierd met afbeeldingen van een gebroken kruis. Bovendien waren ze vrijwel identiek aan die welke archeologen in Duitsland vonden. Kort daarna werd de swastika nieuw leven ingeblazen als symbool van succes en welvaart; het wordt gebruikt om wenskaarten, sieraden, sleutelhangers, tapijten en spreien te versieren, als embleem van sportkleding en uitrusting, en gebruikt in architecturale decoratie.
Aan het begin van de 20e eeuw was de swastika te zien op spandoeken en wimpels, op uitrusting van verschillende soorten troepen. Op Finse tanks, militaire voertuigen en vliegtuigen verscheen de swastika bijvoorbeeld in 1918 als staatsteken. 
Een bekende advertentie van het Amerikaanse bedrijf Coca-Cola uit 1925: “Drink Coca-Cola voor vijf cent per fles.” Deze inscriptie is gemaakt op een driedimensionale afbeelding van een swastika. In Rusland verscheen de swastika in de vorm van een watermerk al in de 19e eeuw op bankbiljetten – hetzij achter de tweekoppige adelaar, hetzij op de zijkanten van het biljet. En op de radiator van de ceremoniële Mercedes-limousine van keizer Nicolaas II schitterde dezelfde swastika in plaats van de gebruikelijke driepuntige ster.
Na de Oktoberrevolutie, totdat de vijfpuntige ster het symbool werd van het Rode Leger van de Arbeiders en Boeren, verscheen de swastika op militaire emblemen en op de omslagen van militaire kaartjes.
In de jaren voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog werd de swastika over de hele wereld niet langer gezien als een teken van god(en) en hemels licht en vuur, maar als een volkssymbool van welzijn, geluk en vreugde.
Welnu, hoe de Duitse nazi’s, onder leiding van de ‘bezeten Führer’, de swastika onteerd, onleesbaar maakten en alle heldere en vreugdevolle momenten die ermee gepaard gingen vernietigden – alle levende generaties van de meeste volkeren op aarde weten dit ongetwijfeld en herinneren zich dit.
