Afgedankte Romeinse artefacten waren mogelijk meer dan een geluksbrenger
Dat is wel klein of niet?
Wat een kleuterformaat zeg. Was dat normaal in die tijd ofzo? 
Een uniek artefact dat in het Romeinse fort van Vindolanda is ontdekt, is mogelijk gebruikt als middel tijdens seks in plaats van als gelukssymbool, suggereren archeologen.
Aanvankelijk werd gedacht dat het houten voorwerp een stopwerktuig was, aangezien het was gevonden naast tientallen schoenen en kledingaccessoires, evenals ander klein gereedschap en ambachtelijke afvalproducten zoals leerresten en bewerkt gewei, die in de 2e eeuw werden weggegooid. eeuwse fortsloot.
Maar nieuwe analyse door experts van Newcastle University en University College Dublin heeft aangetoond dat dit het eerste bekende voorbeeld is van een onstoffelijke fallus gemaakt van hout dat ergens in de Romeinse wereld is teruggevonden.
Phalli waren wijdverbreid in het hele rijk en algemeen werd aangenomen dat het een manier was om tegen pech te beschermen. Ze werden vaak afgebeeld in geschilderde fresco’s en mozaïeken of maakten deel uit van de versiering van andere objecten, zoals verfraaid op het handvat van een mes of ingesneden in aardewerk. Kleine, draagbare fallussen van been of metaal werden vaak als hanger om de nek gedragen.
Maar het onderzoeksteam denkt dat het object, dat oorspronkelijk in 1992 in Vindolanda werd gevonden, mogelijk voor meer is gebruikt dan het afweren van het kwaad. Analyse onthulde dat beide uiteinden van de fallus merkbaar gladder waren, wat wijst op herhaald contact in de loop van de tijd.
In een discussiedocument gepubliceerd in het tijdschrift Antiquity onderzoekt het team drie mogelijke verklaringen voor het doel van de fallus. Een daarvan is dat het levensgrote object werd gebruikt als seksueel werktuig.
Een andere mogelijkheid, aldus het team, is dat het object als stamper is gebruikt, hetzij voor culinaire doeleinden, hetzij om ingrediënten te malen voor cosmetica of medicinale behandelingen. Door de grootte was het misschien gemakkelijk om in de hand te houden, terwijl de vorm het voedsel of de ingrediënten die werden bereid zou hebben doordrenkt met waargenomen magische eigenschappen.
De derde mogelijke functie was dat de fallus mogelijk in een beeld was gestoken dat voorbijgangers zouden aanraken voor geluk of om bescherming tegen tegenspoed te absorberen of te activeren – wat gebruikelijk was in het hele Romeinse rijk.
Als dit het geval was, zou het beeld waarschijnlijk bij de ingang van een belangrijk gebouw hebben gestaan, zoals het huis van de commandant of het hoofdkwartier. Toch geeft het bewijs aan dat het binnen was of in ieder geval niet gedurende langere tijd op een open plek buiten stond.
Dr. Rob Collins, hoofddocent archeologie, Universiteit van Newcastle, legt uit: “De grootte van de fallus en het feit dat hij uit hout is gesneden roept een aantal vragen op over het gebruik ervan in de oudheid. We kunnen niet zeker zijn van het bedoelde gebruik, in tegenstelling tot de meeste andere fallische objecten die symbolisch gebruik maken van die vorm voor een duidelijke functie, zoals een geluksbrenger. We weten dat de oude Romeinen en Grieken seksuele werktuigen gebruikten – dit object uit Vindolanda zou daar een voorbeeld van kunnen zijn.’
Dr. Rob Sands, docent archeologie, University College Dublin, zei: “Houten voorwerpen zouden in de antieke wereld gemeengoed zijn geweest , maar alleen overleven in zeer specifieke omstandigheden – in Noord-Europa normaal gesproken in donkere, vochtige en zuurstofvrije afzettingen. Dus , de Vindolanda-fallus is een uiterst zeldzame overleving. Hij overleefde bijna 2000 jaar en werd teruggevonden door de Vindolanda Trust omdat de bewaringsomstandigheden tot nu toe stabiel zijn gebleven. Door klimaatverandering en veranderende grondwaterstanden staat de overleving van dit soort objecten echter onder druk. steeds grotere dreiging.”
Barbara Birley, curator bij de Vindolanda Trust, zei: “Deze herontdekking toont de echte erfgoedwaarde aan van het hebben van zo’n ongelooflijke verzameling materiaal van één site en de mogelijkheid om dat materiaal opnieuw te beoordelen. De houten fallus is op dit moment misschien wel uniek in zijn overleving van deze keer, maar het is onwaarschijnlijk dat het de enige in zijn soort was die op de locatie, langs de grens of zelfs in Romeins Groot-Brittannië werd gebruikt.
De fallus is nu te zien in het Vindolanda-museum.
