De klimaatvreters: het was heter in 1976!
AL weken wordt ons verteld dat de warme zomer van dit jaar te wijten is aan klimaatverandering.
Justin Rowlatt van de BBC was heel duidelijk: ‘We weten wat hierachter zit – de uitstoot van broeikasgassen veroorzaakt door onze verbranding van fossiele brandstoffen zoals steenkool en gas’, een bericht dat via de media werd versterkt en aangewakkerd door het Met Office, die opgetogen was in hun rode waarschuwingen en waarschuwingen voor de volksgezondheid.
Het was niet alleen de hitte. Het Met Office beweerde dat de droogte van deze zomer een voorbode is van de toekomst die we zouden kunnen verwachten, kundig geholpen door frauduleus misleidende beelden van ‘opgedroogde reservoirs’ op BBC News .
https://www.metoffice.gov.uk/hadobs/hadcet/data/meantemp_seasonal_totals.txt
Het was inderdaad heter in 1826 en 2018, en deze zomer was niet heter dan 1995 en 2006.
Misschien moeten we dankbaar zijn dat we niet langer de uitzonderlijk koude zomers lijken te krijgen die in de Victoriaanse tijd gebruikelijk waren. Jaren als 1879, door het tijdschrift Countryfile omschreven als ‘het rampzalig natte jaar 1879, toen in november nog wat gewassen niet werden gemaaid’.
En de droogte? Deze zomer werd de zesde droogste ooit. De droogste was 1995, gevolgd door 1976, 1869, 1983 en 1887. Droge zomers komen af en toe voor in Engeland, en klimaatverandering heeft er helemaal niets mee te maken.
De prijs voor de grootste hoax van de zomer moet gaan naar de volkomen in diskrediet geraakte Sir David King, ooit Chief Scientific Adviser van Tony Blair.
Op 16 juli adviseerde hij LBC-luisteraars: ‘Tijdens de hittegolf van maandag en dinsdag moet worden geanticipeerd op 10.000 extra sterfgevallen.’
Aangezien de gemiddelde sterfgevallen voor juli in Engeland en Wales ongeveer 1.300 per dag zijn, zou een extra 10.000 in twee dagen nogal merkbaar zijn. Lichamen zouden zich opstapelen in de straten!
De realiteit was alledaagser. Volgens officiële gegevens van de ONS waren de voor leeftijd gestandaardiseerde sterftecijfers in juli niet significant verschillend van juli 2021 of voorgaande jaren.
Ondertussen waren de sterftecijfers in juli de laagste van het jaar tot nu toe, iets wat je elke zomer zou verwachten:
Voor de goede orde, Covid buiten beschouwing gelaten, waren er in juli 2022 42.970 doden in Engeland en Wales, vergeleken met 42.201 in juli 2021. (We hebben geen bizar hete zomer gehad met hittegolven bv…en de jaren daarvoor hebben we alleen nog maar vrij slechte zomers gehad vanaf 2002)
Hoewel de gemiddelde zomertemperaturen mogelijk zijn gestegen sinds het midden van de 20e eeuw, worden de individuele zomers niet heter, of wat dat betreft droger of dodelijker.
Maar dat weerhoudt de BBC/Met Office er niet van om ons van het tegendeel te overtuigen.
Nationalisatie is niet het antwoord
Stijgende energieprijzen hebben onvermijdelijk geleid tot de vraag naar nationalisatie van de Britse ‘energie-industrie’. Vorige week meldde de Telegraph dat bijna de helft van de conservatieve kiezers de renationalisatie van de industrie steunt. Dergelijke eisen zijn echter te simplistisch en negeren de complexiteit van de markt.
De eerste vraag die moet worden beantwoord, is wie deze energiebedrijven zijn. Het algemene antwoord zou de Big Six zijn: British Gas, EDF, E.ON, Npower, Scottish Power en SSE. Dit zijn echter in wezen energieleveranciers en de aanbodzijde van de industrie maakt geen exorbitante winsten. Het zijn de stroomopwekkers die hooi maken.
Alle Big Six hebben ook opwekkingsactiviteiten, maar een groot deel van de opwekkingscapaciteit van het VK, met name hernieuwbare, is niet in het bezit van de Big Six.
Een goed voorbeeld is de London Array, het 630 MW offshore windpark gelegen aan de monding van de Thames. Het is gebouwd in 2012 en is eigendom van een consortium, bestaande uit:
RWE – 30 procent
Caisse de dépôt et placement du Québec (CDPQ) – 25 procent
Orsted – 25 procent
Masdar – 20 procent
RWE is in Duitse handen, CDPQ is een Canadese institutionele belegger, Orsted is het Deense staatsenergiebedrijf en Masdar is volledig eigendom van Mubadala Investment Company, de strategische investeringsmaatschappij van de regering van Abu Dhabi.
Geen van deze zit in de Big Six, maar ze delen allemaal in de enorme winsten die worden gegenereerd door de London Array. Dit levert doorgaans ongeveer 2,5 TWh per jaar op. Tegen groothandelsprijzen van bijvoorbeeld £300/MWh bedraagt de elektriciteitsverkoop ongeveer £750 miljoen per jaar. Twee jaar geleden, vóór de prijspiek, zou dit cijfer ongeveer £ 125 miljoen zijn geweest. Dat betekent alleen al dit jaar een onverwachte winst van £ 625 miljoen. Bovendien betalen energiegebruikers £265 miljoen per jaar aan subsidies aan de London Array.
Veel andere grote offshore windparken hebben een even divers eigendom. Acht van de grootste windparken, Race Bank, Greater Gabbard, Gwynt y Mor, Rampion, Galloper, West Duddon, Thanet en Sheringham, zijn eigendom van bedrijven, waaronder het Australische investeringsfonds Macquarie, de Green Investment Group, Sumitomo Bank, Orsted, Siemens , het Zweedse Vattenfall en internationale energiebedrijven zoals het Duitse RWE, het Noorse Statkraft, Equinor en het Amerikaanse Enbridge (zie hier ). Geen van hen is geregistreerd als elektriciteitsleverancier in het VK.
Er zijn honderden andere wind- en zonneparken die eigendom zijn van banken, private equity en niet-Britse energiebedrijven. Een conservatieve beoordeling zou een onverwachte winst van £ 13 miljard suggereren voor alle hernieuwbare generatoren die worden gedekt door ROC-subsidies.
Het heffen van een meevaller op de Big Six, of het nationaliseren ervan, zou deze situatie geen jota veranderen. De enige oplossing is een radicale hervorming van de energiemarkt.
