Gewoon iets kleins…
Het stelde niets voor.
Voor mij stond een Turkse vrouw, en beetje old fashion= inclu hoofddoek, en op haar gezicht een niet gelukkige uitdrukking.
Ik kon het me voorstellen.
Misschien werd ze onderdrukt.
Knap was zij nooit geweest.
Dus was de kans daarop groter of juist niet. Dat blijft dan een vraag.
Het ligt meer aan het perspectief van de man.
Ze betaalde al aan de kassa, toen haar zoon van ongeveer 9 jaar oud aansloot achter mij bij de kassa.
Hij riep wat naar zijn moeder, wat onbegrijpelijk was voor ons de witte bleekscheet Nederlander.
Ze knikte een beetje verachtelijk naar hem en zei iets terug.
Ik liet hem voorgaan.
Hij bedankte me niet ofzo, maakte ook niet uit.
Het was bijna weer een minstreepje onder de lijn.
Hij kocht wat snoep voor zichzelf, maar moest dit blijkbaar betalen van zakgeld, want mama weigerde duidelijk.
Moeders stond al bozig te zijn buiten de winkel.
Even later zag ik ze weer in een supermarkt.
De moeder nog steeds niet gelukkiger dan daarvoor, en haar zoontje…
Hij keek me aan en glimlachte even, ik glimlachte terug. Een simpel stil onderonsje…gewoon omdat het kon.
En even kreeg ik het idee, dat ik iemand zijn dag een beetje fijner had gemaakt, door hem voor te laten gaan.
Dat minnetje werd een plus 2!
Hij had het toch gezien en begrepen en ik begreep ook wat meer…
Het geluk van een ander kun je niet invullen.
Een ander gelukkiger willen maken kan soms simpel zijn, maar soms lukt dat niet of nooit…
Het zijn ieniemienie kleine dingetjes in het leven…als je oplet zie je zoveel meer en kun je ook meer geven als je maar op let!
