Ziekenhuistrauma
Op bezoek, gelukkig niks ernstigs…
Denk je dan…en toch… de muren komen op je af.
Een saaie allemanskamer, vreemde mensen, een lelijk bed, geen eigen dekens, kussen, niks van jezelf gewoon een voorbijgaande patiënt.
In je huis komen we binnen, de cv nog aan.
Ik zet hem uit, wanneer je thuiskomt weet ik niet.
Weten zij niet.
Ik ruim de kopjes en bordjes weg van je aanrecht en gooi je halve glas cola weg.
Een theezakje op je aanrecht, en ineens zie ik het weer voor me, hoe ik…
Uiteindelijk, na enige tijd na zijn overlijden, als 14 jarige het huis van ons, ooit, mijn tweede vader zijn huis, eigenlijk mijn huis met een mega stuk grond rondom(Maar omdat mijn vader weigerde uit principe om de belasting te betalen aan de belasting en dus elite, want het huis was betaald- evenzo de grond waarop hij woonde, werd dit huis verkocht voor 50.000 gulden door de belasting, =schuld- het is nu 450.000 euro waard!), binnentrad en op het aanrecht, nog een kopje thee stond met een theezakje erin.
Op de zolder, de was nog hing te drogen na enige maanden, die jij…met jouw nog levende handen opgehangen had… Mijn hart brak, mijn ziel viel kapot op de oude houten vloeren…
Waar ik liefdevol jou trui meenam, om later nog te dragen als van jou, om nog dichtbij je te kunnen zijn…Heb ik later nog enkele dromen in dat huis waar ik kom, eerst met jou, dan zonder jou maar de dieren zijn er dan nog wel en elke droom mis ik wat, dieren, stilte en ineens is het dan voorbij het huis is leeg, daarna had ik geen dromen meer over ons mooie huis.
Boven zoeken we wat kleding uit en wederom, de waslijn met kleding… die ik meeneem in de tas voor jou. Het voelt zo bekend net als toen…
Hoelang je moet blijven, weet ik niet, ik huil om alles dat ik verloren ben in al die jaren tijd…om al dat leed en die eenzaamheid.
Mijn zoon weet boven te verwoorden, wat ik beneden voel?
Onvoorstelbaar… je tweede vader hé zegt hij…
hm knik ik…hem toe…en veeg mijn tranen weg.
Richting het ziekenhuis in de auto knijp ik hem, mijn handen verkrampen, ik voel een brok in mijn keel …
Je weet verstandelijk er is niet iets ernstigs aan de hand immers?
Maar toch die emoties van toen komen heftig naar boven…
Als we uiteindelijk vertrekken, stik ik bijna, je ligt in het bed en ik zie dan mijn moeder, stervende in eenzelfde bed, de tranen komen in mij naar boven, ik kan er niets aan doen!
Het is niet anders, ooit zal het anders zijn misschien, maar alle ziekenhuis ervaringen, in het verleden… van de mij zo geliefde personen komen weer in mij naar boven…
ik huil alweer…zacht in mijzelf en uit mijn ogen druipen wat flinke tranen zo stom…
Sorry zeg ik nog, ik ga nu ok?
Prima… Krijg nog een vriendelijke schouderklop van een vriend.
Ik leef in een mannenwereld hoor… mannen zijn wel cool wat dat betreft.
Word je wel harder van dat wel 🙂
Ik zie zoveel om me heen dat verdrietig is en pijnlijk en… pff ik leef zo mee met alle mensen.
Ben te gevoelig voor dit alles…
In de auto zit mijn keel nog toegeknepen, ik huil niet voluit, keihard oid…maar in stille stilten..
Moet het doen met wat mannenwoorden, het stelt niet zoveel voor hoor, en het komt goed, maar ik kan niets uitleggen over al die trauma’s die ik opliep dankzij het levenspad…
En het intense gemis..
