De Verdwenen Oudjes van Kamertje 111
In het bejaardenhuis “De Zilveren Zwaan” gebeurde iets geks. Elke keer als er een oudje in kamer 111 terechtkwam, verdween die langzaam. Niet plotseling, nee, beetje bij beetje. Eerst verdween het stemgeluid. Daarna de geur van koffie en koekjes. En tenslotte het hele mensje zelf.
De kinderen zeiden:
“Ach ja, moeder is druk, hoor. Ze zal wel liggen te slapen.”
Maar moeder lag niet te slapen. Moeder zat gewoon te wachten. Op een belletje. Een briefje. Een “hoe gaat het?”.
Toen moeders eenmaal écht verdwenen was, zat er alleen nog een vlekje op de stoel bij het raam achter de geraniums. En niemand had het in de gaten, want de kinderen waren bezig met yoga, Netflix en hun nieuwe elektrische fietsen.
De directrice van het tehuis zei:
“Tsja, dat gebeurt. Oudjes lossen vanzelf op. Net als suikerklontjes in de thee.”
Maar de buurvrouw van kamer 114, Truus, fluisterde tegen iedereen die het horen wilde:
“Ze verdwijnen niet vanzelf hoor! Ze verdwijnen omdat niemand meer naar ze omkijkt! Een mens zonder aandacht droogt op als een potplant zonder water.”
Sindsdien zette Truus elke ochtend een gieter naast haar bed, “voor het geval dat”. En als de kinderen wéér niet kwamen opdagen, goot ze het water gewoon over haar eigen hoofd.
Het hielp niks, maar ze voelde zich tenminste niet vergeten.
Maar op een dag had Truus genoeg van dat wachten. Ze pakte haar gieter, haar rollator, en marcheerde het dorp in. Ze ging langs alle kinderen van de verdwenen oudjes en gooide de gieter leeg over hun hoofd. “Zo! Nu weten jullie hoe het voelt om niet gezien te worden! Nat en koud en vergeten!”
De kinderen riepen:
“Bah, mijn nieuwe jas! Mijn föhn! Mijn airfryer!”
Maar Truus lachte alleen maar en zei:
“Jullie mogen blij zijn dat ik geen mestkorrels had meegenomen!”
En zo kwam het dat kamer 111 ineens weer bewoond werd — maar nu door de kinderen zelf, die er braaf elke week mochten zitten, om te leren wat eenzaamheid met je doet.
De oudjes? Die verhuisden gewoon naar de lounge, waar ze eindelijk een goed potje bingo konden spelen.
Sindsdien is het spreekwoord in De Zilveren Zwaan:
“Laat oma / opa niet verdampen, anders zit jij straks in kamer 111.”
