“De Stilte tussen Twee Levens: over zielsvermoeidheid, niet meer willen, en het zachte weten dat er meer is”
“De Stilte tussen Twee Levens: over zielsvermoeidheid, niet meer willen, en het zachte weten dat er meer is”
Veel mensen voelen zich tegenwoordig leeg, alsof ze niet echt meer willen. Niet per se dood willen, maar gewoon… niet meer meedoen. Het leven voelt zwaar, zinloos, te snel, te veel.
Dit noemen we vaak depressie, maar het is soms iets anders: zielsvermoeidheid.
Een diep spiritueel gevoel van “ik ben hier al zo vaak geweest — moet ik echt weer opstaan, eten, werken, doen alsof?”
Kort samengevat:
-
Er is het verschil tussen mentale vermoeidheid en zielsmoeheid.
-
-
Het ergens stille weten van oude zielen.
-
Waarom je soms níet vooruit hoeft, maar alleen maar even mag rusten — in jezelf.
-
De stilte tussen twee levens: dat dunne draadje van overleven, waarin je stiekem toch geleid wordt.
-
Hoe dromen, synchroniciteiten en dieren vaak als boodschappers komen in zulke periodes.
-
Dat je niet hoeft te ‘genezen’, maar mag leren aanwezig zijn met alles wat je voelt.
-
En dat er een diepe schoonheid zit in het doorgaan met zachtheid, zelfs als je nergens meer in gelooft.
Voor de mensen die het leven even niet meer willen: je bent niet kapot. Je bent aan het terugkeren naar iets echts. En dat is geen einde. Dat is een doorgang. Het komt weer goed, maar neem je tijd om weer tot jezelf te komen.
