Hoe maak je een autistje van je kind?

 Vandaag heb ik verplicht 2 kids moeten aanhoren die aan het huilen waren.
Zucht, why me?

Misschien moest dit wel om er over te schrijven ofzo?

Misschien dat anderen er nog iets aan hebben?!

Nou goed ik ga dan opletten wat er precies gebeurd, interactie met de ouders ofzo.
Nou niet…
niks… Ja die ene had zijn pa ook bij zich, die flink tekeer ging, en als je NU  niet ophoudt, dan gaan we naar buiten.
Vervolgens wel een uur in de winkel blijven.
Heel duidelijk.
Grrrrrrrrr…

Het andere kind was een baby nog.
Het kind was spierwit, ik zou persoonlijk denken dat het kind niet lekker was ofzo.
Ondertussen had het kind geen sokjes aan en dat in de winter.
Beetje vreemd hoor, maar goed ik ben van de generatie ”stop je kind lekker warm in”.
Vaak van ouders die veel kou geleden hebben.
En ik haat kou dus dan valt me dat zeker wel op.

Nou goed de baby was in een periode van, ik zie mijn mama niet dus ik ga huilen want ze komt vast niet meer terug gevoel.
Vervolgens kwam ze weer in beeld en dan beklaagde het kind zich weer even zo van, bleeerrrrrrrrrrr mekkerrrrrrrrrrrrr, wil je niet meer uit beeld gaan boehoeee, want ik voel me zo alleen zonder jou. Moeder snapte er geen snars van uiteraard.
Die was te druk met boodschapjes doen.
Geen woord tegen het kind!
Geen enkel contact…de baby was maar een ding in die wagen voor haar.
Onvoorstelbaar.
Dus ik lachte tegen de baby en zei Hai, zo tegen die wandelwagen, en zwaaide, het kind was echt even stil… zo van; Heey écht contact!?
Ja, ja zielig gewoon.
Als een kind huilt is er iets, als het niets lichamelijks is, dan is het iets dat psychisch in de weg zit…dus daar ga je als ouder toch over nadenken?
Je gaat toch godallemachtig geen winkel doorstruinen een half uur lang met een jankende baby in de kinderwagen?
Praat met je kind!
Het is jouw kind hé!?
Talky talky!

Ik heb me suf geluld toen die van mij nog klein was, echt van baby af aan.
Vond het best stil in het begin zo van het zegt nog niets terug hé?
Maar gewoon doorouwehoeren. Heb er nog filmpjes van. WTF echt… 😀
Ik las voor, elke dag weer opnieuw, tot zijn achtste jaar trouwens…toen vond ik het wel leuk geweest… 8 jaar  voorlezen… 🙂
In de slaapkamer altijd een lampje aan.
Later op de gang.
Nu laat ik dat maar zo, want ik vind dat ergens wel fijn…
Vaak radio aan met klassieke muziek voor het slapen gaan.
Hebben veel gedanst samen in de woonkamer, muziek aan, kind en melkfles op mijn schouder en dan maar dansen…
Gingen we naar de winkel dan ging steevast een drinkflesje of later een drinkdingus met rietje mee…
Veel kinderen hebben bv  honger en dan zijn ze er echt wel even rustig mee.
Mijn kind huilde nooit in de winkels.
Was altijd zeer tevreden nml.
Ik besprak ook altijd alles.
Tot in den treure misschien.
Ja nu nog hoor.
Trek het er wel uit, als het moet.
Het is nu vaak zo van hou toch eens je …
Oké 😛
Mag ik ook eens rust…hahahaha!
Maar na al die jaren ben ik dat ook gewend inmiddels dus, dat kan dus uit, die talkmodus.
Maar ik zie dus veel ouders gewoonweg totaal niet communiceren met hun kids.
Wat is dit? Dat is geen baby die je voor je hebt hoor, een dom ding… dat is een zieltje.
Een wezen met oude kennis, die het kind zich nog niet zal herinneren of misschien als baby weer wel.
Dus als het huilt kan dat ook zijn door bepaalde herinneringen aan een vorig bestaan bv.
Ik zou het niet zomaar uitsluiten.
Maar goed niet bespreken met het kind uiteraard, dat moet wel een eigen start in het leven hebben met eigen beleving en geloof vanuit het zelf.
Niet dat jij je kind dingen opdringt bv.
Moet je heel voorzichtig mee zijn nml.
Praten betekend dat je aanwezig bent voor je kind, dus echt er bent voor je kind.
Je maakt dus contact.
Als aura’s echt bestaan, dan zou je dus als je dat zou kunnen zien, waarnemen dat er energie van jou richting je kind gaat en andersom.
Het is nu meer zo van, oh ik heb een pop in die kinderwagen en ik ben zelf nog 5 jaar oud en doe boodschappen.
Je bent een vader of een moeder van een kind.
Daar moet je dus wel iets voor doen.
Je kunt je  jankende kind wel over het bolletje aaien, maar praat er dan ook mee…Heey wat is er?
Ben je zo verdrietig?
Haal het uit die wandelwagen, maak lichamelijk contact, kijk het in de ogen aan…praat.
Troost je kind!
Net zoals je een volwassene zou troosten. (Hoewel ook veel mensen niet eens meer weten hoe dan moet, nou je aait iemand over de bol, zegt ah ben je zo verdrietig, wat is er?
Omarm diegene eens.)
Een baby en kind is geen verschil hoor.

Vermoed dat die baby last van de oortjes had, of zoiets want dat heerst ook wel momenteel en dat witte snoetje?
Maar aub mensen als je niet communiceert leert je kind ook nooit communiceren en als je dit al doet vanaf geboorte en dan niet, troeliewoeliewoepsie…
Nee gewoon een leuk gesprek. Op de arm, kijk eens wat mooi die zon schijnt, of kijk daar een vogeltje…
Of we gaan zo boodschappen doen.
Ik ga nu de wandelwagen pakken, kijk…

Het is nu meer zo van oh je jankt, lastig kind, hier aai over de bol en niks zeggen, dat is nikszeggend aanraken.
Alsof iemand die huilt tevreden is met een vingertje over de wang.
Duh, maar dit kan men toch ook zelf wel bedenken?

Een baby en een kind is geen dingus!

Talk to your child!