Bruno Gröning de genezer
Er bestaat een hogere kracht, die de grondslag van al het leven is en genezing kan geven!
Bruno Gröning noemde dit levenskracht, geneeskracht, Heilstrom of de goddelijke kracht. Hij had daarvan een zeer precies intuïtief weten, dat hij door zijn eenvoudige leer voor alle mensen bruikbaar heeft gemaakt.
De Bruno Gröning-Vriendenkring is een organisatie, waar mensen hulp en genezing hebben beleefd door het opnemen van deze tegenwoordig overwegend vergeten natuurlijke geneeskracht. In alle delen van de wereld wordt de leer van Bruno Gröning onafhankelijk van religies en naties doorgegeven.
Door een juiste lichaams- en geesteshouding kan ieder mens de goddelijke kracht in zich opnemen. Deze in het lichaam merkbare “Heilstrom” kan hulp en genezingen, zelfs van chronisch, degeneratief en zwaar organisch lijden, bewerkstelligen.
“Vertrouw en geloof. Het helpt, het geneest, de goddelijke kracht.” (Bruno Gröning)
Bruno Gröning vroeg de mensen om te vertrouwen op en te geloven in God. Hij beschouwde gezondheid, anders dan ziekte en ongemakken, als de natuurlijke staat van alle levende wezens. Hij stelde dat gezondheid (en de genezing van ziekten) wordt bewerkstelligd door de absorptie van een goddelijke levenskracht, die door hem “Heilstrom” genoemd werd. (Deze Heilstrom is dezelfde natuurkracht als die welke in Japan reiki genoemd wordt.) Gröning stelde, dat niet alleen persoonlijke aanraking kon genezen, maar ook het aanraken van voorwerpen, die door hem waren “ingestraald”. Er ontstond een levendige handel in zgn. Gröning-eieren”, balletjes van stanniool die soms gevuld waren met o.a. haren van Gröning. Deze voorwerpen zouden geneeskrachtig zijn.
Gröning hat een opvallend uiterlijk: hij had onder zijn gezicht een struma of kropgezwel, waarover hij zei dat een gedeelte van zijn bijzondere krachten daarin huisden. Gröning verlangde van zijn patiënten geen betaling voor zijn diensten. Echter zakenpartners van hem deden dat vanaf 1950 wel. Zo ontving hij (en ontvingen anderen in zijn naam) in de loop der jaren veel schenkingen; er wordt beweerd, dat deze gelden zijn opgegaan aan een luxueuze levensstijl van Gröning zelf of van zijn zakenpartners. Naar aanleiding van een sterfgeval onder zijn patiënten is nog een procedure tegen Gröning wegens vermeende dood door schuld gevoerd. Gröning moest zich ook regelmatig verweren tegen beschuldigingen van het onbevoegd uitoefenen van de geneeskunst (optreden als Heilpraktiker). Zijn verweer was, dat zijn sessies religieus en niet medisch van karakter waren, en hij beriep zich op de vrijheid van godsdienst. Overheden en officiële kerken e.d. beschouwen Grönings volgelingengroepen dan ook als sekten. Terwijl een beroepsprocedure na een veroordeling gaande was, overleed Gröning aan maagkanker. Na zijn crematie is zijn as bijgezet op een begraafplaats te Dillenburg.
“De mens moet weer heer en meester over zijn lichaam worden, zodat hij de genezing in zijn lichaam kan ervaren.”
Voor zijn sterven zei Bruno Gröning:
“Daar kan ik meer doen dan hier. Wie mij roept, zal ik helpen. Wie hulp nodig heeft, zal ik helpen. Ik ben jullie vriend en zal dat altijd blijven”.
THE PHENOMENON BRUNO GROENING onderzoekt de tragische, schijnbaar onvermijdelijke bestemming van het leven en werk van Bruno Groening. Enerzijds zijn er de beproeving en zijn verrassend vroegtijdige dood, anderzijds de voortdurende, onverklaarbare genezingen
De gebeurtenissen rond Groening liepen tragisch af Ondanks alle weerstand en tegenkrachten gingen rond Bruno Groening wonderbaarlijke genezingen door. Hoewel hij alleen als docent verscheen en geen enkele genezende activiteit uitvoerde, bleef er iets gebeuren dat medische expertise alleen als wonderen kon omschrijven: genezingen van ziekten die chronisch waren en zelfs geclassificeerd als ongeneeslijk. Desalniettemin hebben de autoriteiten en het rechtssysteem alle mogelijke middelen geprobeerd om het fenomeen Bruno Groening voor eens en voor altijd te stoppen. In 1955 werd hij berecht, dat vier jaar duurde en drie keer doorliep voordat hij bij de dood van Groening werd ontslagen. Dit vormt een sterk contrast tussen de genezingen enerzijds en pogingen om Groening uit te schakelen anderzijds. Waarom werd zo’n ‘uitzonderlijk fenomeen’ – zoals premier Ehard Groening in 1949 noemde – op zo’n meedogenloze manier tegengewerkt? Deze buitengewone documentaire gaat in op die vragen en volgt de sporen van een fenomeen dat ook vandaag de dag nog steeds boeit. Verslagen van 50 ooggetuigen, honderden foto’s en documenten worden getoond, en re-enactment scènes vullen originele filmbeelden aan om de gebeurtenissen van toen te presenteren. Nog steeds erg belangrijk vandaag Een buitengewone retrospectieve documentaire, de PHENOMENON BRUNO GROENING is al vertoond in bioscopen of openbare presentaties in ongeveer 100 landen – bijna 13.000 keer. Nu kun je de hele film ook op YouTube bekijken. YouTube-kanalen bestaan in de volgende talen: Engels – AUDIO: en re-enactment-scènes vullen originele filmbeelden aan om de gebeurtenissen van toen te presenteren. Nog steeds erg belangrijk vandaag Een buitengewone retrospectieve documentaire, de PHENOMENON BRUNO GROENING is al vertoond in bioscopen of openbare presentaties in ongeveer 100 landen – bijna 13.000 keer. Nu kun je de hele film ook op YouTube bekijken. YouTube-kanalen bestaan in de volgende talen: Engels – AUDIO: en re-enactment-scènes vullen originele filmbeelden aan om de gebeurtenissen van toen te presenteren. Nog steeds erg belangrijk vandaag Een buitengewone retrospectieve documentaire, de PHENOMENON BRUNO GROENING is al vertoond in bioscopen of openbare presentaties in ongeveer 100 landen – bijna 13.000 keer
Bruno Gröning (1906-1959)
Een ongewoon mens in maatschappelijke controverse
In het jaar 1949 kwam de naam Bruno Gröning plotseling in de schijnwerpers van de Duitse publiciteit te staan. Pers, radio en weekbladen deden hiervan verslag. Maandenlang benam het gebeuren rond de „wondergenezer“, zoals hij spoedig werd genoemd, de jonge republiek de adem. Er draaide een bioscoopfilm, wetenschappelijke toetsingscommissies werden ingesteld, de autoriteiten hielden zich, tot in het hoogste college, bezig met het geval Bruno Gröning. De Noordrijn-Westfaalse minister van Sociale Zaken liet Bruno Gröning vervolgen wegens overtreding van de „heilpraktikerwet“ (in Nederland niet van toepassing), de Beierse minister-president verklaarde daarentegen, dat men zo’n „bijzondere verschijning“ zoals Gröning niet in paragrafen moest indelen. Het Beierse Ministerie van Binnenlandse Zaken duidde het werken van Bruno Gröning aan met „vrije liefdadigheid“.
In alle lagen van de bevolking werd heftig en controvers over het geval Bruno Gröning gediscuteerd. De emotionele golven brandden hoog. Geestelijken, artsen, journalisten, juristen, politici en psychologen: allen spraken over Bruno Gröning. Zijn wondergenezingen waren voor de één genadegeschenken van een hogere macht, voor de ander kwakzalverij. Maar het daadwerkelijke van de genezingen werd door medische onderzoeken bewezen.
Wereldwijde interesse voor een eenvoudige arbeider
Bruno Gröning, in 1906 geboren in Danzig en na de oorlog als vluchteling geëmigreerd naar West-Duitsland, was een eenvoudige arbeider. Hij heeft van de meest verschillende werkzaamheden geleefd, hij was o.a. timmerman, fabrieks- en havenarbeider. Nu stond hij plotseling in het middelpunt van de publieke belangstelling. Het bericht van zijn wondergenezingen verbreidde zich wereldwijd. Uit alle landen kwamen zieken, verzoekschriften en aanbiedingen. Tienduizenden genezingzoekenden pelgrimeerden naar de plaatsen waar hij werkte. Een revolutie in de geneeskunde begon zich af te tekenen.
In de greep van verbod, gerechtelijke procedures en medewerkers op winstbejag
Maar ook de tegenkrachten waren er. Ze zetten alles in beweging om het werk van Bruno Gröning te belemmeren. Genezingsverboden achtervolgden hem, processen werden hem aangedaan. Al zijn streven om zijn werk in geordende banen te leiden, mislukte. Enerzijds door tegenstand van de toonaangevende maatschappelijke krachten, anderzijds door onvermogen of winstbejag van zijn medewerkers. Toen Bruno Gröning in januari 1959 in Parijs stierf, was het laatste proces tegen hem in volle gang. Het proces werd geschorst, nooit werd een definitief oordeel uitgesproken. Maar veel vragen bleven open.
