Duits Doornroosje

Op één van de oude begraafplaatsen van Freiburg ligt tussen oude bomen en met mos bedekte grafstenen een bijzonder graf. Op een stenen bed met een rijkelijk gedrapeerde sprei staat een beeld van een jong meisje: de Duitse Doornroosje. Ze slaapt vredig met een open boek in haar hand.

Op de pagina’s van het boek is de inscriptie te lezen: “Bij Gods wijsheid is het zeker dat we afscheid moeten nemen van de dierbaarste en meest geliefde persoon” – bittere woorden over het feit dat we vroeg of laat afscheid moeten nemen van de mensen van wie we houden.

Direct onder de hand van de ‘slapende’ stenen maagd legt iemand zorgvuldig verse bloemen. En dat is al meer dan anderhalve eeuw zo. De lokale bevolking noemde het meisje ‘Doornroosje met een gebroken hart’. De stad kent een romantische en trieste legende over eeuwige liefde en een mysterieuze bewonderaar. Maar wie was dit meisje wiens graf een beroemd monument van liefde en verdriet werd?

Caroline Christina Walter werd in 1850 geboren in de Duitse stad Freiburg. Haar leven werd sinds haar kindertijd overschaduwd door een zwaar verlies: haar ouders stierven vroeg en Carolina moest samen met haar oudere zus Selma bij hun grootmoeder intrekken. Ondanks de tragedie groeide het meisje op als een ontwikkelde, bescheiden en buitengewoon mooie vrouw. Haar tijdgenoten merkten haar zeldzame aantrekkelijkheid en levendige geest op.

De jonge schone uit Freiburg studeerde aan een prestigieuze meisjesschool en had op 16-jarige leeftijd al menig hart gebroken: er verzamelden zich altijd fans om haar heen. Caroline werd graag uitgenodigd voor stadsbals, waar ze altijd in het middelpunt van de belangstelling stond.

Ze voorspelden haar een schitterende toekomst: ze zeiden dat het meisje na verloop van tijd de vrouw zou worden van een rijke stadsbewoner, of zelfs van een nobele graaf. Het leek erop dat ze nog een lang en gelukkig leven voor zich had, vol liefde en vreugde. Maar het lot besliste anders.

In de zomer van 1867 vielen alle plannen en verwachtingen in duigen: Caroline zou haar 17e verjaardag niet vieren. Het meisje werd ernstig ziek: tering had haar binnen enkele weken letterlijk al haar krachten ontnomen.

De artsen stonden machteloos en de familie kon machteloos toekijken hoe de jonge schoonheid wegkwijnde. Op 19 augustus 1867 overleed Caroline Walter vredig en rustig. De mensen in haar omgeving waren er kapot van, vooral haar zus Selma, die dol was op Caroline. Selma was inmiddels getrouwd en vervulde in feite de rol van ouder voor haar jongere zusje.

Na de dood van hun grootmoeder woonden de twee meisjes samen in het huis van Selma’s man. Nadat ze haar enige geliefde had verloren, was Selma in diepe rouw en wanhoop. Selma wilde de herinnering aan haar geliefde Caroline op een speciale manier vereeuwigen, die haar schoonheid en vriendelijkheid waardig was.

Selma besloot een bijzondere grafsteen op het graf van haar zus te plaatsen, die voor altijd het beeld van de jonge Caroline zou vastleggen. Ze gaf een beeldhouwer de opdracht een grafsteen te maken in de vorm van een slapend meisje: een exacte stenen kopie van haar geliefde zus. De werkzaamheden werden toevertrouwd aan een lokale ambachtsman.

Het was Meester Burghart die verschillende monumenten op de begraafplaats van de stad liet maken. Het bekendste monument is de grafsteen van Caroline Christina Walter. De beeldhouwer vervulde Selma’s verzoek met groot vakmanschap. Het beeld van een jong meisje, ten voeten uit, liggend op een bed en bedekt met de plooien van een deken, was uit steen gehouwen en in de rechterhand van de overledene lag een boek. Carolines gezicht ziet er vredig uit en haar gelaatstrekken geven haar jeugdige uitstraling met buitengewone precisie weer. Het voelt echt alsof het meisje niet dood is, maar een paar minuten geleden in slaap is gevallen.

Toen de grafsteen op een oude begraafplaats vlak bij de kerkmuur werd geplaatst, kwamen de dorpelingen het bijzondere monument bekijken. Het realistische beeld maakte een sterke indruk. Sommigen vonden haar griezelig. Deze stenen, slapende maagd leek te levend en deed denken aan de overleden schoonheid.

Het graf van de jonge Caroline Walter werd al snel beroemd in heel Freiburg: men zei dat de grafsteen hen leek af te voeren naar het sprookje van Doornroosje. De tragedie in het echte leven was verweven met het sprookjesachtige beeld, en het mooie, slapende meisje van steen kreeg de bijnaam “Doornroosje”.

Maar het meest verbazingwekkende deel van het verhaal kwam een ​​paar dagen na de begrafenis aan het licht. Toen de rouwbloemen die haar zus en familieleden op het graf hadden gelegd verwelkten, zag Selma plotseling dat er voortdurend verse bloemen op Carolines graf verschenen. Iedere ochtend werden rozenknoppen of kleine boeketjes zorgvuldig in de gevouwen handen van het stenen meisje gelegd, alsof ze door een onzichtbaar persoon waren achtergelaten.

Selma dacht eerst dat een oude bewonderaar van haar zus stiekem het graf bezocht. Volgens roddels in het dorp had Carolina namelijk een mysterieuze minnaar die haar dood erg zwaar vond. Volgens de lokale legende is deze onbekende jongeman nooit over de dood van zijn geliefde heen gekomen.

Misschien wilde deze geheime bewonderaar boete doen voor een schuldgevoel, of een belofte nakomen die Caroline tijdens haar leven had gedaan; men kan hier slechts naar gissen. Niemand heeft ooit precies gezien hoe bloemen eruit zien. En toch lag er iedere ochtend een nieuw levend boeket op het graf, dag na dag, jaar na jaar.

Maanden gingen voorbij, daarna jaren, en het mysterie bleef onopgelost. Selma en andere familieleden hebben nooit kunnen achterhalen wie deze herinneringsstukken precies heeft achtergelaten. Het personeel van de begraafplaats haalde alleen maar verbijsterd hun schouders op; Ook zij hadden niets verdachts opgemerkt.

Zelfs toen Carolines tijdgenoten overleden, hield de traditie niet op. Tien en dertig jaar na haar dood stonden er nog steeds verse bloemen op het graf.

Een halve eeuw ging voorbij, de 20e eeuw brak aan, de generaties veranderden – en het leek erop dat de mysterieuze gast de “Schone Slaapster” nog elke dag bezocht. Volgens de legende was deze gast dezelfde ontroostbare minnaar van Carolina, die zijn liefde zijn hele leven met zich meedroeg. Maar kan een mens zo lang leven?

Ze zeggen dat zelfs de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog deze romantische traditie niet hebben kunnen tegenhouden: zelfs tijdens de oorlogsjaren werden er verse bloemen op het graf gelegd. Het is niet verwonderlijk dat er veel geruchten de ronde doen over het graf van Caroline Walter. Ze fluisterden dat ze ’s nachts een spookachtige gedaante van een jongeman op het kerkhof zagen, die over de grafsteen gebogen stond.

Anderen waren ervan overtuigd dat het de nakomelingen van diezelfde bewonderaar waren die zijn werk voortzetten en de herinnering van generatie op generatie doorgaven. Hoe het ook zij, al meer dan 150 jaar is het graf van Caroline Walter geen dag zonder verse bloemen gebleven. Het totale aantal bloemen bedraagt ​​al lang niet meer dan enkele duizenden. Geschat wordt dat er in de loop der jaren meer dan 50.000 bloemen op deze plek zijn gelegd!

Het is dan ook waarschijnlijk dat na de dood van Caroline’s tijdgenoten, veel toeristen haar beroemde graf bezochten en boeketten voor haar achterlieten. Ze worden tot op de dag van vandaag nog steeds gebruikt als symbool voor eeuwige liefde.

Bron