Wanneer het bromt in de lucht

Wanneer het bromt in de lucht

Ze hoort ze weer.
Vliegtuigen.
Lage brommende motoren die niet horen bij vrede.
De ramen trillen zacht,
maar haar hart trilt harder.
Altijd weer datzelfde lied van angst:
Komt-ie nu? Valt-ie?

Ze weet niet meer waar het veilig is.
Onder het bed?
In haar hoofd?
Er is geen “uit” voor gedachten
die weten wat oorlog doet.

De motoren galmen
als stemmen uit de dood.
Van vaders die nooit meer terugkwamen.
Van broers die schreeuwden en daarna stil werden.
Van kinderen
die enkel nog bestaan op foto’s
onder een laag stof en hoop.

Ze zit.
Stil.
In het donker.
De stroom is weg, alweer.
Kaarsen zijn op.
De radio ook.
Alleen zij nog,
en de angst die leeft als een schaduw
onder haar huid.

Buiten lacht de wereld soms nog.
Daar. Aan de andere kant van schermen.
Ze eten, ze praten, ze plannen vakanties.
Ze horen geen motoren in de nacht.
Ze hebben ramen die niet rammelen
van bommen die misschien nog moeten vallen.

Ze huilt niet.
Al lang niet meer.
Tranen zijn een luxe
in een leven dat elk moment
uit elkaar kan vallen.
En toch… ademt ze.
Ademt.
Omdat iemand moet blijven
om te vertellen
dat het echt was.
Dat zij het voelde.
Toen de wereld doof werd.