Ik droeg…
Dit gedicht is niet van mijzelf!
Schrijver/ster is onbekend maar ik vond het een mooi gedicht
Ik droeg een lichtje in mijn hand
Dit lichtje wilde ik je geven
Maar je schoof me aan de kant
Je kon het niet verdragen
Te zijn bij wie ik was
Je begon me te plagen
Het lichtje doofde ras.
Ik stak het weg, op een veilige plek
Diep in mijn hartebron
Tot op heden zit daar nog een lek
Van binnenuit schijnt altijd de zon.
Je wilde me niet erkennen
Nog weten wat ik deed
Je weigerde MIJ te herkennen
Zodat ik je vaak vermeed.
Ik keek naar je ogen om
Voegde mij naar jouw wens
Waarschijnlijk was dat heel erg dom
Je zag me niet als mens.
In moeilijke tijden was je er niet
Nooit heb je me een kus gegeven
Je smaalde om mijn verdriet
Je was boos dat ik durfde te leven.
Mijn beslissingen maakten je kwaad
Jij wilde koning zijn in mijn gedachten
maar op een dag was je te laat
ik kon niet langer wachten.
Mijn lichtje wilde stralen
Niet diep van binnen in mijn borst
Ik moest het wel naar buiten halen
Toen heb je mij geschorst.
Nog steeds ben jij mijn vader
Ik ben nog altijd jouw kind
We leven in hetzelfde kader
Maar niet meer onder jouw bewind
Ik ben eindelijk opgestaan
En draag mijn lichtje in mijn hand
Ik ben zelf naar buiten gegaan
Sta niet langer aan de kant.
Het kind in mij gelooft nog steeds
Dat er wonderen kunnen gebeuren
De vrouw in mij weet al reeds
Dat de lijnen beginnen te scheuren
Jij kan niet van mij houden
Dat is voor jou een gemis
Jij moet leven met jouw koude
Nu mijn warmte er niet meer is.
Vader ik schenk je jouw leven terug
Ik maak me los van de hoop en de pijn
Eindelijk kan er een last van mijn rug
Ik mag er werkelijk ZIJN.
Het zonnetje in mijn hart is niet gedoofd
Ik zend je van afstand haar stralen
Je hebt nooit in me geloofd
Maar ik zal je in licht betalen
Ik zal je alles wat je me niet hebt kunnen geven
Terugbetalen met dat wat ik in de kern bezit
Ik geef je voor de rest van je leven
De rijkdom die diep binnen in mij zit.
Ik geef je al mijn tranen, mijn hartenpijn
Omgesmolten door het lichtende goud
Ik geef je alles wat ik niet heb mogen zijn
Zorg dat je, je handen geopend houd
Alles wat ik niet heb gekregen
Maar erg lang heb verwacht
Is veranderd in witte zegen
En gouden hartenpracht.
Jij hebt me niets gegeven
Wat ik zelf al niet bij me had
Ik kan betalen voor mijn leven
Met de munten uit mijn eigen schat.
Ik ben niet boos meer
Heb geen verdriet
Want keer op keer
Was het mijn emotie niet
Ik ben jouw heldere spiegelwand
Jouw draaideur door de tijd
Jouw paspoort naar het andere land
Jouw vrijbrief naar de Eeuwigheid.
Daarom ben ik bij je gekomen
Nu kan ik weer verder gaan
En we zullen in onze dromen
Weten van elkaars bestaan.
Eens zul je voor de hemelpoort staan
Daar zal men je belonen
Omdat je met niets bent weggegaan
En nu al het goud kan tonen
Ik hoop dat jouw hart kan tillen
Wat je meeneemt op die reis
En dat je geen tijd zult verspillen
Aan zaken van generlei wijs.
Je zult zelf moeten lopen
Er zelf naar toe moeten gaan
En ik wil voor je hopen
Dat er de juiste wegwijzers staan
De weg zal smal zijn en redelijk lang
Je zal zelf moeten dragen wat ik je gaf
Het goud zal erg zwaar zijn ben ik bang
Dat is dan maar je straf.
Jij draagt wat je mij hebt gegeven
Naar de hemelse oorden terug
De vele tranen van mijn leven
Als lichtende parels op jouw sterke rug
Je gaf me zo veel om te bewerken
Het ijzer moest worden van goud
Ik kon het duizendvoudig versterken
Omdat ik zoveel van je houd.
