En daar stond je dan…
Met je te strakke zwarte kokerrokje en netpanty’s en veterlaarsjes…
Je afgeknipte mannenblazer van de vriend van je moeder, het werd een halfkortig jasje van echt schapenwol.
Warm was het wel. Een wit blousje om het af te maken.
In je haren Opium zeep, en je haar krulde als een gek. Wat toupeertechnieken en het zat altijd goed, het zat altijd al goed.
Wist jij veel hoe abnormaal dat was ergens?
Je wist het niet. Ook niet hoe je strakke buik zo enorm strak was en zelfs meiden jaloers naar je buik keken, hoe jij dat nu deed, wist jij veel?
Het was zoals het was, jij, daar deed je niet iets voor nml.
En rook jij zo Goddelijk vanaf je intense krullenbos haren, net als jij, naar de dure Opiumparfum van je moeder die zij te zwaar vond en jij maakte daar dankbaar gebruik van…want oh wat een Goddelijkheid.
De eyeliner, zwart om je kattenogen. Je lippen rood als bloed en je huid zo wit als sneeuwwitje.
Onzeker, maar dansen kon je, nachten lang en nachten door…heerlijk dansen voor altijd dansen.
En als het licht aanging en je mascara ondanks waterproof in die tijd toch wat doorzakte, en je dacht dat je er niet uitzag in je Goddelijke knapheid en onschuld.
Je naar buiten ging met je vriendinnen met je oude opajas aan, lekker warm en wollig, en wijd.
Strak was nog geen mode in de jaren dat je het perfecto kon hebben.
Of de leren motorjack van je opa…
Je na het dansen nog een broodje shoarma kon scoren bij de shoarmaboer, die toen nog goed waren…
Of als je niets meer had een pitah broodje met gesmolten kaas want dansen maakte zo hongerig.
Waar je dronken was van 2 biertjes.
Waar jij na 12 uur wel op moest want…schande!
Terwijl jij pas om 5 uur thuiskwam!
En zij allang sliepen, terwijl je vriendin tot 18 uur in haar bed lag te snurken!
Dat dát kon! Was in jouw ogen bij onvoorstelbaar alsof jij je moest schamen, dat jij genoot van het leven…om te dansen al die jarenlang.
