Een ode aan een grote man

Een ode aan een grote man

Ze wist het meteen toen ze hem zag.
Groot was hij, en rustig.
Zo’n man die met zijn ogen al zei: “Het komt goed, meisje.”
Hij werkte op de vrachtwagens — dagen van huis —
maar hij kwam altijd thuis.

En als hij binnenkwam, dan rook het niet naar diesel of zweet,
maar naar thuiskomen.
Want dan stond hij in de keuken.
De grote man met de gouden pollepel.
Zijn gehaktballen waren legendarisch.
De Ballen van Bert.
Zacht vanbinnen, stevig van buiten,
zoals hij zelf ook was.

Hij spaarde. Altijd.
Niet voor dure dingen, maar voor momenten.
“Elk jaar op vakantie, schat, iets om naar uit te kijken.”
En zij, die niet koken kon maar wel liefhebben —
zij voelde zich rijker dan wie dan ook.
Met hem.
Altijd met hem.

En nu zit hij daar.
Kleiner dan ooit, maar nog altijd Ben.
Zijn lijf wil niet meer.
Het einde is in zicht,
en zij is kapot van binnen.

“Hoe moet ik verder?”
fluistert ze soms als hij even slaapt.
Ze weet het niet.
Hij ook niet.
Het leven sloeg om —
net toen ze dachten eindelijk te gaan leven.

Pensioen. Vrijheid.
Samen langzamer aan.
En toen… dit.
Dat onzegbare, dat ongrijpbare,
dat afscheid dat als een mist in huis hangt.

Maar ze weet dit:
Ze hebben geleefd.
Echt.
Liefgehad, gelachen, gedeeld.
Geen seconde verspild aan onzin.

En als hij straks weg is,
dan blijft hij.
Bij haar.
In de geur van een gebakken tosti op een regenachtige middag.
In de foto’s op de kast.
In haar handen die trillen als ze zijn kookboek openslaat.
In elk gehaktbal recept dat ooit nog op een bord belandt.
Met liefde.
Altijd met liefde.

Want dat is wat hij haar gaf.
Een groot leven, vol gewone dagen,
en een hart dat nooit meer alleen zal zijn.
Want Bert was er.
Bert ís er.

Voor altijd…