Als je huisdier incarneert!
Ace leek in niets op de andere honden die ik had gehad.
Zij was een deel van mijzelf. Ik weet dat het cliché klinkt, maar toch is het de waarheid.
Ze groeide uit tot een grote kruising van een Duitse herder en een labrador die er woest uitzag, maar ze raakte nooit haar littekens kwijt.
Toen ze bij ons woonde heeft ze enkele lammetjes gered die door hun moeder waren verstoten. Ze maakte hen schoon door hen schoon te likken toen ze koud en nat waren.
Ze redde mijn leven toen een ram mij omver duwde met zijn horens en mij misschien een dodelijke kopstoot had kunnen geven als zij er niet tussen was gekomen.
Ze was een fantastische hond.
De mensen die haar niet goed behandelden en terug brachten waren haar niet waard en in feite niet te benijden, omdat ze geen idee hadden welk geweldig dier Ace was!
Ace was een vrolijke gezonde hond tot ze 12 jaar oud was en ze een tumor in haar borstklier kreeg.
De gedachte haar te verliezen, maakte me helemaal gek.
Maar gelukkig na een operatie kwam ze erdoorheen… Ze verloor wel een tepel.
Toen de tijd dan echt kwam dat ze te oud werd en ze mij zou verlaten dacht ik echt dat ik zou sterven van de pijn.
Ik liet haar bij ons thuis inslapen en hield haar vast en stelde haar gerust toen ze stierf.
Toen ik in de kamer zat en haar levenloze lichaam vasthield wilde ik met haar meegaan.
Ik had nog nooit eerder in mijn leven zo een groot verlies meegemaakt.
Ik besloot dat ik nooit meer een andere hond wilde hebben, elke andere hond zou na haar toch op de 2e plaats komen.
Zes maanden later waren mijn man en ik op vakantie in Arizona.
Ik ging naar een medium toe.
Zij vertelde mij dat er een boodschap was van een grote zwarte hond met een grijze snuit.
Nu dat moest Ace wel zijn!
Ze wilde me laten weten dat ze een vonk van mijn ziel was… en dat we daarom ook nooit van elkaar gescheiden konden worden.
Ze zei me ook dat ze die dag weer jong zou zijn.
Dat was op 13 september 2004.
Toen we thuiskwamen dacht ik nog eens na over die uitspraken en wat ermee bedoeld werd.
Op de tafel vond ik een advertentie van een plaatselijke krant.
Het ging over een nestje met zwarte pups en iets in mij deed mij dat nr bellen..
Ze vertelden mij dat de pups geboren waren op 13 september 2004.
Toeval? Misschien, dacht ik maar ik moest het zeker weten.
We gingen naar de pups kijken en de meeste pups liepen ergens in de tuin rond maar 1 pup zat mij aan te kijken alsof het een oude hond was ipv een speelse pup en staarde naar mij.
Ik ging op mijn hurken zitten en de pup liep naar mij toe en klom in mijn armen.
Ik keek naar haar snuit. Was het echt zo?
Was het mogelijk dat Ace terug was gekomen?
De pup leek naar mij te grijnzen en alsof ze wist wat ik dacht, toonde ze mij haar kleine dikke roze buikje.
Ik keek naar beneden en een glimlach van vreugde kwam op mijn gezicht toen ik zag dat de pup geboren was met een tepel minder, dezelfde die Ace tijdens de operatie was verloren.
Er was geen twijfel meer mogelijk voor mij.
Maar toen kwam het laatste bewijs.
Enkele maanden later nam een kunstenares medium contact op met mij.
Ze zei dat een kruising zwarte Duitse herder met een labrador, met haar had gecommuniceerd en een beeld had doorgestuurd die zij ging tekenen.
De boodschap erbij was: Zo zie ik er nu uit.
De tekening was identiek aan de foto die ik net van mijn nieuwe hond had genomen.
Het was zonder enige twijfel dan ook dezelfde hond.
In de volgende jaren groeiden er bij KC zoals we haar noemden kleine witte cirkeltjes haar precies dezelfde plekken als waar Ace de littekens had gehad.
Sindsdien geloof ik met volle overtuiging dat bijzonder dierlijke soulmates zoals zij echt een vonk van onze ziel zijn.
Daarom doet het zoveel pijn als ze ons verlaten als ze gaan sterven.
Maar ze zijn niet weg en ze incarneren ook weer in ons leven.
Uit : Jenny Smedley
Soulmates herkennen en aantrekken
