Hoe de dood van een ouder op elke leeftijd te overleven: 5 stappen om jezelf te helpen
Hoe de dood van een ouder op elke leeftijd te overleven: 5 stappen om jezelf te helpen – advies van een psychiater
Hoe oud we ook zijn, de dood van een vader of moeder veroorzaakt altijd veel pijn. Soms sleept rouw maanden en jaren aan en verandert in een ernstige aandoening. We vertellen je welke hulp je nodig hebt om terug te keren naar een volwaardig leven.
HOE LANG DUURT HET ROUWPROCES?
Ik werd wees toen ik 52 was. (AngelWings was 32… komt uit 1 ouder gezin en jaar ervoor 2e moeder oma verloren) Ondanks mijn volwassen leeftijd en beroepservaring zette de dood van mijn vader mijn leven op zijn kop. Ze zeggen dat het is alsof je een deel van jezelf verliest. Maar ik had het gevoel dat het anker van mijn eigen identiteit was doorgesneden. (Wortel loos in feite zo voelde het voor mij, geen enkele houvast, iemand zei dat zijn ouders in het buitenland woonde en diegene zag zijn ouders niet, eh… dood is wel iets totaal anders dat is voor altijd voorbij!
Komt nooit meer goed… de gedachte dat je nog mensen hebt waarbij je terecht kunt eventueel…is fijn, zonder dat is alles best zinloos)
Shock, gevoelloosheid, ontkenning, woede, verdriet en wanhoop zijn de emoties die mensen doormaken als ze een dierbare verliezen. Deze gevoelens laten ons nog vele maanden niet los. Voor velen verschijnen ze zonder een bepaalde volgorde en verliezen ze na verloop van tijd hun scherpte. Maar mijn persoonlijke mist verdween meer dan een half jaar niet.
(Ik vond het een vreselijke tijd die best verdovend aanvoelde…alsof het niet tot je doordringt en als je wakker werd elke dag, ineens dat besef weer, Oh ja… Of dromen dat je hen zag en wakker worden en denken oh ja dat kan helemaal niet meer…)
Het rouwproces kost tijd en de mensen om ons heen tonen soms ongeduld – ze willen dat we zo snel mogelijk beter worden. Maar iemand blijft deze gevoelens vele jaren na het verlies acuut ervaren. Deze voortdurende rouw kan cognitieve, sociale, culturele en spirituele implicaties hebben.
(verlies ervaar je jarennnnnn, gaat ook nooit meer over, enige dat ik kan zeggen is je leert ermee omgaan en leven, maar het gemis blijft altijd!)
WAT BEÏNVLOEDT ERVARINGEN
Steun
Onderzoek toont aan dat het verlies van een ouder het risico op langdurige emotionele en mentale problemen zoals depressie, angst en drugsverslaving kan verhogen. Dit geldt met name in situaties waarin een persoon tijdens de periode van verlies geen volledige ondersteuning krijgt en geen volwaardige adoptieouders vindt als familieleden te vroeg overlijden.
Leeftijd
De dood van een vader of moeder in de kindertijd verhoogt de kans op het ontwikkelen van psychische problemen aanzienlijk. Ongeveer een op de 20 kinderen onder de 15 jaar wordt getroffen door het verlies van een of beide ouders.
(Ik verloor mijn 2e vader in mijn jeugd, wel na een scheiding, maar niet minder verdrietig! Voor mij was hij MIJN vader!)
Nabijheidsgraad
Een andere doorslaggevende factor bij het optreden van dergelijke gevolgen is de mate van verbondenheid van het kind met de overleden ouder en de omvang van de impact van de tragische gebeurtenis op de rest van zijn leven. En dit betekent helemaal niet dat mensen gemakkelijker het verlies van iemand meemaken met wie ze minder close waren. In dit geval kan de ervaring van verlies nog dieper zijn.
(Ik had een goed contact met mijn oma en mijn moeder… in feite waren ze alles voor mij)
Dochters en zonen
Het verlies van een ouder heeft gevolgen voor zowel de geestelijke als de lichamelijke gezondheid, waarbij de laatste vaker voorkomt bij mannen. Bovendien hebben zonen die hun vader hebben verloren, het moeilijker om het verlies te ervaren dan dochters, en hebben vrouwen het moeilijker om zich te verzoenen met de dood van hun moeder.
HOE U UZELF KUNT HELPEN
Onderzoek naar de theorie van verlies heeft geholpen om te begrijpen hoe mensen te helpen die getraumatiseerd zijn door de dood van hun ouders. Het is erg belangrijk om je te concentreren op persoonlijke hulpbronnen en het vermogen om iemand zelf te genezen.
1. Zoek steun bij dierbaren
Het is belangrijk dat belangrijke familieleden en familieleden uitgebreide hulp bieden.
(nou geweldig, die familie van mij was nergens te bekennen in al die jaren niet!!! Dus sta je dan alleen…bedankt alsnog!)
2. Ga aan de slag met een psychotherapeut
Communicatie met een specialist is ondersteunend en helpt om openlijk over verdriet, frustratie of boosheid te praten, leert omgaan met deze gevoelens en ze gewoon te laten manifesteren.
3. Ga naar een gezinstherapeut
De dood van een ouder kan oude pijn en wrok terugbrengen en een aanzienlijke invloed hebben op de processen in het gezinssysteem. Een gezinstherapeut helpt oude en nieuwe conflicten te scheiden, toont constructieve manieren om ze uit de weg te ruimen en relaties te verbeteren.
4. Zoek een steungroep
Je kunt ook een geschikte steungroep vinden die je kan helpen om je minder gesloten te voelen in je verdriet.
5. Zorg goed voor jezelf
Het wordt gemakkelijker voor ons om te leven en verdriet los te laten als we onze gevoelens, gedachten en herinneringen niet verbergen. Gezond eten, goed slapen, bewegen en genoeg tijd om te rouwen en te rusten, dat heeft iedereen in zo’n situatie nodig. (Ik denk dat het hebben van een kind en de zorg daarvoor ervoor zorgt dat je wel voor jezelf blijft zorgen, dus dat is goed!)
WAT TE DOEN BIJ GECOMPLICEERDE ROUW
De fasen van herstel na het overlijden van een ouder omvatten een belangrijke fase waarin we onszelf toestaan de pijn van het verlies te ervaren. Dit helpt om geleidelijk te beginnen te beseffen wat er is gebeurd en vooruit te gaan. Terwijl we genezen, herwinnen we het vermogen om te genieten van onze relaties met anderen.
Maar als we blijven obsederen en overdreven reageren op herinneringen aan het verleden, is professionele hulp nodig.
Ieder van ons gaat op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo om met het verlies van dierbaren, en het kan heel moeilijk zijn om te herkennen in welk stadium verdriet verandert in een chronische complexe aandoening. Deze langdurige vorm van pathologisch verdriet gaat meestal gepaard met langdurige pijnlijke ervaringen, en het lijkt erop dat een persoon het verlies niet kan accepteren en zelfs maanden en jaren na het overlijden van een dierbare niet verder kan.
Langdurig verdriet leidt vaak tot “zelfmedicatie” met behulp van alcohol of drugs. In dit geval moeten beide problemen tegelijkertijd worden opgelost en is dubbele revalidatie in de respectieve centra en klinieken vereist.
Het heeft vaak zijn triggerpunten…
Kijken naar een film en aan ze denken.
Geen foto’s willen in je huis omdat het continu confronteert met het gemis…
Bepaalde muziek niet willen luisteren omdat idem…
Moederdag, verjaardagen van ze en sterfdata…
Iets dat van hen was dat stukgaat…
Je overleeft… en ooit heb je weer die glimlach en kun je zelfs weer een beetje genieten maar het gemis?
Nee dat gaat nooit meer over…
