Eeuwig brandende lampen

Hoe konden de mensen lang geleden honderden, en in sommige gevallen duizenden jaren geleden, lampen produceren die zonder brandstof konden blijven branden? Het geheim van de eeuwige vlam werd beschouwd als het bezit van God, maar de oude Egyptenaren ontdekten het. Ze geloofden dat hun doden licht nodig hadden om hen te begeleiden op hun reis naar de onderwereld, dus voordat een graf werd verzegeld, was het de gewoonte om een ​​eeuwige brandende lamp binnenin te plaatsen. Het was niet alleen een offer aan de god van de doden, maar het was het geloof dat het licht boze geesten weghield.

Gebaseerd op oude verslagen werden deze mysterieuze eeuwige brandende lampen ontdekt in tombes en tempels over de hele wereld, zelfs in de Middeleeuwen, waar meer dan 170 middeleeuwse auteurs over dit vreemde fenomeen schreven. Het is jammer dat zoveel van deze lampen werden vernietigd door vroege vandalen en plunderaars die vreesden dat ze bovennatuurlijke krachten bezaten.

De verhalen van deze lampen zijn behoorlijk opmerkelijk:

St. Augustinus beschreef een Egyptische tempel, gewijd aan de godin Venus, die een lamp bevatte die niet kon worden gedoofd. Hij verklaarde dat het het werk van de duivel was.

In 527 n.Chr., In Edessa, Syrië, tijdens het bewind van keizer Justinianus, ontdekten soldaten een altijd brandende lamp in een nis boven een poort, uitvoerig ingesloten om hem te beschermen tegen de lucht. Volgens de inscriptie werd het in 27 n.Chr. Aangestoken. De lamp was 500 jaar lang brandend voordat de soldaten die het hadden gevonden, het vernietigden.

In 140, in de buurt van Rome, werd een lamp gevonden die brandde in het graf van Pallas, de zoon van koning Evander. De lamp, die meer dan 2000
jaar geleden aangestoken was , kon niet met gewone methoden worden geblust. Het bleek dat noch water, noch op de vlam blazen, het ervan weerhield te stoppen met branden. De enige manier om de opmerkelijke vlam te doven was om de vreemde vloeistof in de lampekom  te doen.

Rond 1540 werd tijdens het pausdom van Paulus III een brandende lamp gevonden in een tombe op de Via Appia in Rome. Het graf werd verondersteld te behoren tot Tulliola, de dochter van Cicero. Ze stierf in 44 voor Christus. De lamp die al 1,550 jaar in de afgesloten kluis brandde, doofde toen ze werd blootgesteld aan de lucht.

Toen koning Hendrik VIII zich in 1534 afscheidde van de katholieke kerk, beval hij de ontbinding van kloosters in Groot-Brittannië en werden veel graven geplunderd. In Yorkshire werd een brandende lamp ontdekt in een tombe van Constantius Chlorus, de vader van de Grote Constantijn. Hij stierf in 300 AD, wat betekent dat de lamp al meer dan 1200 jaar brandde.

In zijn aantekeningen bij Augustinus, 1610, schrijft Ludovicus Vives over een lamp die in de tijd van zijn vader werd gevonden, in 1580 n.Chr. Volgens de inscriptie brandde de lamp 1500 jaar lang, maar toen deze werd aangeraakt, viel deze in stukken. Het is duidelijk dat Ludovicus Vives een aantal van de opvattingen van St. Augustinus niet heeft gedeeld. Hij beschouwde onophoudelijk brandende  lampen als een uitvinding van zeer wijze en bekwame mannen en niet de duivel.

Eeuwenlang bleef het antwoord op het raadsel van wat voor soort eeuwig brandbare brandstof de Ouden gebruikten een raadsel. Ongeveer een jaar geleden, was er een obscuur rapport  van iemand die een graf opent en vreemde “vloeibare zilveren druppels” op de vloer vindt. Er zat een altijd brandende lamp in, maar op de een of andere manier was hij gebroken. Waren de druppels in het graf soms kwik?

Mercury was het sleutelinstrument van de vroege alchemist, samen met zwavel en zout. Er werd aangenomen dat dit de drie belangrijkste stoffen van de aarde zijn, ook wel lichaam (zout), ziel (zwavel) en geest (kwik) genoemd. De alchemisten uit de oudheid gebruikten ze in combinatie om te doen aan magie. Mercury heeft een aantal interessante effecten. Het kan extreem vluchtig zijn en wordt de ‘Adelaar’ genoemd. Tenzij het effectief wordt ingeperkt en verzegeld, stijgt het de lucht in en is het verloren.

In 1675 maakte een Franse astronoom met de naam Jean-Felix Picard een opmerkelijke opmerking. Hij droeg een kwikbarometer, toen hij merkte dat de lege ruimte gloeide terwijl het kwik schudde. Veel mensen probeerden dit fenomeen te verklaren, waaronder een Engelse wetenschapper, Francis Hauksbee , die als eerste in 1705 een gasontladingslamp demonstreerde, die met statische elektriciteit werkte, 100 jaar later beschreef Vasily V. Petrov , een Russische autodidactische elektrotechnicus, voor de eerste keer het fenomeen van de elektrische boog, wat leidde tot verschillende soorten ontladingslichtbronnen. Een dergelijk type ontladingslamp met hoge intensiteit gebruikt dus kwikdamp.

Hoe werkt zo’n kwikdamplamp? Een gasontladingslamp is een lichtbron die licht genereert door een elektrische ontlading door geïoniseerd gas te creëren. Met andere woorden, geïoniseerd gas uit het verwarmde kwik bouwt zich op in de verzegelde tombe, waardoor een zelfvoorzienende elektrische lading ontstaat die het licht van brandstof voorziet. Kwik heeft thermische geleidbaarheid, geeft warmte af en kan onder bepaalde omstandigheden veaak op een fusiereactor werken. Je kunt veel vinden over hoe kwik werkt door op internet te zoeken en dat klopt. Misschien is dit mysterie helemaal geen mysterie en een moderne alchemist (ook bekend als chemisch ingenieur) kan dit verifiëren.

Het is interessant om op te merken dat er vaak werd gemeld dat toen een tombe werd geopend, het licht uitging. Dit zou logisch zijn als opgebouwde gas in het graf wordt vrijgegeven. Dit kan ook verklaren waarom zoveel grafrovers en archeologische werkers aangaven dat ze zich acuut ziek voelden nadat ze veel van deze graven hadden betreden. Ze werden blootgesteld aan kwikdampvergiftiging – een onzichtbare en geurloze vijand. Misschien wilden de Ouden wel opzettelijk zo’n giftige en dodelijke vloek plaatsen opdat iedereen die hun laatste rustplaats zou verstoren zich onwel ging voelen. Ergens moesten ze vermoeden dat iets in de graven gevaarlijk was voor de gezondheid. Als gevolg hiervan was het niet ongebruikelijk dat degenen die een tombe openden eerst twee gaten boorden in de kluisdeur, waardoor het gas (of de boze geesten) konden ontsnappen voordat ze binnengingen.

Archeologen ontdekten grote hoeveelheden vloeibaar kwik onder de piramide van de gevederde slang, de op twee na grootste piramide in de oude verwoeste stad Teotihuacan in Mexico. Ze vermoeden dat er daar tombes zijn. Lokale onderzoeker Sergio Gomez vertelde verslaggevers dat het hen volledig verraste. Ze hadden geen idee waarom het vloeibare kwik aanwezig was of wat voor gebruik de Ouden ervoor hadden gehad. Gomez onthult wel dat vloeibaar kwik is gevonden op drie andere oude plaatsen. De heersende stroming in de archeologische gemeenschap heeft het nog niet uitgevonden, ook al zijn de stukjes niet moeilijk te verklaren. Hun verklaring: “Kwik kan zijn gebruikt om een ​​ondergrondse rivier te symboliseren. De slanke uitstraling en de zilverachtige reflectiviteit van kwik moeten hebben meegewerkt aan het rituele gebruik ervan. ”