Als het te laat is

Als het te laat is

Je zei nog zachtjes: “Weet je zeker?”
Met ogen vol bezorgd bericht
Maar woorden werden messen
En jij de vijand van het licht.

Je handen reikten uit naar velen
Niet uit haat, maar uit alarm
Je sprak geen woede, maar alleen
Een hart, oprecht en warm.

Ze lachten, ze zwegen,
ze keerden je hun rug,
En jij bleef maar voelen
in het woud van hun druk.

Nu komt het langzaam boven
Een naam, een graf, een ziektebeeld
En niemand die nog durft te zeggen
Wat jij toen al hebt gedeeld.

En zij die zo zeker waren
Zwijgen nu, hun blik op schuin
Ze hebben zelf het fatsoen gevonden
Om eindelijk stil te zijn.

Je zegt niets meer, je hoeft het niet
Want alles is gezegd, gedaan
De waarheid wandelt stil naar binnen
En kijkt ons allen even aan.