Gedichten van Angel-Wings
De stilte van niet spreken
De stilte van niet spreken
Kwam weer eens voorbij
Na vele jaren gedoe en stampij
De stilte van niets zeggen
Opnieuw en wederom
Iemand die de sfeer
Kon verpesten om niets
Die karaktermoord pleegde
Op een positief mens
Zij voelde zich alweer
Ongewenst
Met al haar vrolijkheid
Vreugde
Van alle dag
Sloeg dit een deeltje in haar stuk
Als de scherven
die vielen
Ze ging maar even ver weg
Even zichzelf hervinden
Want mensen die boos waren
Op zichzelf
En dit afreageerden op anderen
Die kende zij al meer dan genoeg
Ze zweeg
Trok haar vleugels in
Tranen die vielen
Waren nog te min
Ze zweeg in wijsheid
Keerde om
En wist
Veel mensen zijn nog erg dom
